آشنایی کامل با ژانر آکوستیک

شاخصه‎‌های اصلی ژانر موسیقی آکوستیک

موسیقی آکوستیک ژانری از موسیقی است که در آن صدا فقط یا عمدتاً از طریق وسایل آکوستیکی (بدون کمک سازهای الکترونیکی یا الکترومکانیکی) ایجاد می شود. مرز بین موسیقی آکوستیک و الکترونیک کمی مبهم است چرا که اجرا کنندگان موسیقی آکوستیک اغلب حجم خروجی صدا را با استفاده از امپلی‌فایرهای (تقویت‌کننده‌های) الکترونیک افزایش می‌دهند، ولی باید توجه داشت که این امپلی‌فایر از ساز موسیقی امپلی‌فای شده متمایز است و صدای طبیعی ساز را مجدداً ایجاد می‌کند. غالباً از یک میکروفون در برابر ساز آکوستیک استفاده می‌شود که به یک امپلی‌فایر متصل است. اصطلاح موسیقی اکوستیک عمدتاً بعد از پیدایش ادوات موسیقیایی الکتریکی همانند گیتار الکتریک، ویولین الکتریک، الکتریک ارگان و سینتی‌سایزر پدید آمد. هنگامیکه یک موسیقی به عنوان آکوستیک، unplugged یا unwired برچسپ زده می‌شود، این پیش‌فرض را به ذهن متبادر می‌کند که سایر انواع موسیقی‌ها از فناوری‌ها و overproduction استفاده می‌کنند، بنابراین خالص نیستند.

تجهیزات مناسب برای ضبط موسیقی آکوستیک

مهمترین وظیفه مهندس صدا اطمینان از ضبط باکیفیت است. تنظیم مناسب تجهیزات برای ضبط بسیار مهم است. برای اطمینان از کیفیت کلی و اصالت صدای سازهای آکوستیک به میکروفون ها و تکنیک های خاصی نیاز است.

برای اکثر سازهای آکوستیک، یک میکروفون خازنی خوب بهترین صدا را ضبط می کند؛ مانند استانداردهای صنعت Shure، Rode، Sennheiser و Audio Technica. هنگامیکه نوازنده مستقر شد، گیتارهای آکوستیک نیاز به تنظیم میکروفون دارند. نزدیک بودن بیش از حد میکروفون ها به منفذ صدا برای تون صدا مناسب نیست. در صورت در دسترس بودن بیش از یک میکروفون، برای تنظیم میکروفون روی گیتار آکوستیک بهترین نقاط، انتهای پایینی، پشت و ساییدگی های بالای بدنه ی ساز است.

سازهای زهی

برای ویولون و ویولا، میکروفون را با استفاده از پایه بوم بالای خرک ساز قرار دهید؛ طوری که نوازنده فضای کافی برای استفاده از آرشه داشته باشد. هنگام تنظیم میکروفون ویولونسل، میکروفون را در فاصله 8 فوتی (حدود 4/2 متری) با یک جفت میکروفون خازنی؛ یا در فاصله نزدیک، حدود یک فوت (معادل 30 سانتیمتر) از خرک ساز قرار دهید. این بستگی به میزان آکوستیک محیطی دارد که مهندس صدا می خواهد.

سازهای بادی چوبی و برنجی

تنظیم میکروفون سازهای بادی چوبی و برنجی ممکن است پیچیده تر باشد. در حالت کلی، میکروفون سازهای بادی چوبی را به سمت مرکز ساز، با فاصله 1 یا 2 فوت (معادل 30 یا 60 سانتیمتر) از نوازنده قرار دهید. میکروفون را در انتهای دهانه ساز قرار ندهید. مهندس صدا، خطر از دست دادن صدای واقعی ساز یا ایجاد پرش بیش از حد را بسته به محفظه ضبط مورد استفاده، مدیریت می کند.

با این حال در سازهای برنجی، میکروفون باید در انتهای دهانه ساز، با چند فوت فاصله، تنظیم شود؛ برای اطمینان از اینکه دامنه بهینه صدا ضبط شده است. مهمترین استثنایی که در این مورد وجود دارد، ترومبون است. میکروفون ها را کمی پایین تر از دهانه ساز قرار دهید؛ به طوری که نوازنده ترومبون فضای کافی برای مانور داشته باشد.

پیانو

صدای پیانو باید در حالتی ضبط شود که پوشش آن برداشته شده و یک میکروفون روی سیم های داخلی آن وضع شده باشد. در حالت ایده آل ضبط های پیانو باید فضای بیشتری برای ضبط داشته باشد. بنابراین شایسته است میکروفون ها را با چند فوت فاصله از پیانو تنظیم کنید.

خواننده

در آخر، میکروفون خواننده باید تا حدودی نزدیک تر تنظیم شود. ویند اسکرین (یا پاپ فیلتر؛ وسیله ای برای محافظت از میکروفون در برابر صداهای ناخواسته) را در فاصله ای کوتاه از لب خواننده و میکروفون اصلی را در فاصله حدود 20 تا 22 سانتیمتری قرار بدهید. میکروفون را برای صداهای کم نفس یا سبک، نزدیک تر قرار دهید.

استفاده از طنین طبیعی

روش اول شامل ضبط در اتاقی است که می تواند انعکاس طبیعی ایجاد کند؛ مانند سالن تکنوازی یا اتاقی دارای کفی از جنس چوب سنگین و محکم و استفاده از چند منعکس کننده صدا. بعضی از مهندسین صدا و نوازندگان، ضبط در چنین محیطی را ترجیح می دهند. این محیط می تواند صدایی طبیعی تر ایجاد کرده و بسته به ویژگی های اتاق ضبط، در کل حس و حالی از صدایی گرمتر ارائه دهد. چنین فضایی ممکن است برای ضبط صدای گروه های بزرگتر مانند ارکسترها و گروه های کر نیز مورد نیاز باشد.

با این حال ضبط صدا در چنین اتاقی، مستلزم جاگذاری دقیق میکروفون ها، آزمایش های متنوع برای اطمینان از اینکه میکروفون ها صدا را به درستی دریافت می کنند و تغییر بازدهی میکروفون برای کنترل کردن پرش و پژواک صداست. اگر ضبط موسیقی در مکانی که به طور ویژه به صورت فضای آکوستیک طراحی شده باشد انجام گیرد، این روند آسان تر خواهد بود. آگاهی از این فرایند برای مهندسین صدا ضروری است و تسلط بر آن کلیدی است برای تهیه کنندگانی که بخواهند در ضبط ارکستر یا گروه کر تخصص پیدا کنند.

استفاده از اتاق عایق شده

رویکرد دوم ضبط صدا در اتاقی است که به لحاظ آکوستیک، اصلاح شده تر یا عایق شده باشد. فرش، تزئینات دیواری و منعکس کننده های صدا می توانند به عایق کردن اتاق کمک کنند. این کار باعث می شود که صدا در ضبط نهایی محدودتر شود. بیشتر مهندسین صدا ضبط را در چنین اتاق هایی انجام می دهند. ضبط های آکوستیک نیز از این قاعده مستثنی نیستند.

ضبط صدا در اتاق اصلاح شده، می تواند دستیابی به یک ضبط عالی را آسان تر کند. تنها نکته ای که مهندسین صدا باید در نظر بگیرند این است که در مرحله میکس باید زمان بیشتری را صرف افزودن افکت هایی متناسب با حال و هوا و محتوای اثر ضبط شده کنند.