به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از نامه نیوز؛ رابطه اصلاح طلبان و روحانی شکرآب تر از آن است که بتوان آن را پنهان کرد اما نه آنقدر که در استیضاح رئیس جمهور دست به دست اعضای جبهه پایداری دهند. با این وجود نمی توان از کنار ادعای اخیر مجتبی ذوالنوری در مورد حمایت ضمنی برخی اصلاح طلبان مجلس از طرح استیضاح رئیس جمهور ساده گذشت. درست است که اقدام نماینده اصولگرای قم برای استیضاح روحانی بیش از آنکه در راستای انجام وظایف نمایندگی باشد، در چارچوب جناح بندی های سیاسی بود و همین باعث شد که حتی فراکسیون ولایی مجلس نیز پشت او را نگیرد اما صحبت هایش در مورد قول همکاری که از برخی چهره های اصلاح طلب گرفته ، موضوع قابل توجهی بود. گلایه ذوالنوری از این بود که هشتاد نفر قول همراهی داده و نهایتا 18 نفر پای طرح استیضاح را امضا کرده اند. به گفته او همه این هشتاد نفر اصولگرا نبوده و حتی برخی از نمایندگان برآمده از جناح حامی روحانی نیز در آن جای داشتند. مصطفی کواکبیان نماینده اصلاح طلب تهران این ادعا را قاطعانه تکذیب کرد اما نگاهی به روابط اصلاح طلبان و روحانی روشن می کند که ادعای ذوالنوری باورپذیر تر از حرف های کواکبیان است.
ذوالنوری از کسی اسم نبرده اما قطعا اشاره اش به همان اصلاح طلبانی است که قبلا نیز در جریان سوال از رئیس جمهور مقابل روحانی صف آرایی کردند. آن زمان هم اصلاح طلبان بهارستان نیشین برای حمایت از روحانی شرط و شروطی گذاشته بودند که با بی توجهی روحانی مواجه شد و همین آقای کواکبیان گفت: «دوست نداشتم کار به سوال از رئیس‌جمهور برسد؛ به پیغام نمایندگان توجه نشد».
به این معادله اگر ناامیدی اصلاح طلبان از دولت روحانی و اظهارات برخی تحلیل گران این جریان که معتقد هستند برای نجات خود و سرمایه اجتماعی باید از دولت فاصله گرفت را بی افزاییم، نتیجه چیزی نیست غیر از آن که باور کنیم ادعای ذوالنوری می تواند بی اساس نباشد. شاهد دیگر این مدعا برخورد و واکنش رسانه های اصلاح طلب به این ماجرا است. به عنوان مثال محمدحسین روانبخش در سرمقاله روزنامه مردم سالاری تحت عنوان « اصلاح طلبان و استیضاح حسن روحانی » با این مقدمه که اصلاح طلبان در انتخابات های 92 و 96 از روحانی حمایت کرده اند پس بیش از همه حق دارند ، او را بازخواست کنند؛ نوشت: « روحانی و کابینه‌اش، نه تنها وام‌دار این افراد هستند بلکه باید در مقابل خواسته‌های این افراد پاسخگو باشند؛ نه اینکه تصور شود چون این افراد، به روحانی رای داده‌اند، به قول معروف چک سفید به او داده‌اند و موظف هستند تحت هر شرایطی و با هر عملکردی همچنان از روحانی حمایت کنند! به این ترتیب حتی استیضاح روحانی توسط حامیان انتخاباتی‌اش، موضوع محالی نیست و حتی اگر چنین امری لازم باشد، نشانه رشد سیاسی، واقع نگری و شجاعت است.»
برخی از فعالان سیاسی اصلاح طلب اما ادعای ذوالنوری را اساسا رد می کنند و اصرار دارند که اصلاح طلبان علی رغم نارضایتی از وضعیت موجود کشور، روحانی را مقصر تمام مسائل نمی دانند و بحث اینگونه استیضاح ها ورود نمی کنند. اسماعیل گرامی مقدم ، سخنگوی حزب اعتمادی از جمله افرادی است که این نگاه را دارد. او در گفت و گو با نامه نیوز، گفت: گمان نمی کنم که اصلاح طلبان مجلس به نمایندگان جبهه پایداری قول همراهی در استیضاح روحانی را داده باشند»
وی تاکید کرد: « روشن است که رفتار نماینگان مجلس نباید به بحران های اقتصادی و ... کشور دامن بزند. به هر حال رئیس جمهور شخص اول اجرایی و مقام دوم کشور است لذا اگر انتقادات ما در جهت تخریب رئیس جمهور باشد و استیضاح را کلید بزنیم نه تنها کمکی به حل مسائل نکرده بلکه اوضاع را بدتر می کنیم. رئیس جمهور مسئول همه مشکلات کشور نیست و رویکردها و سیاست های کلان کشور نیز موثر بوده است».
گرامی مقدم افزود: «اصلاح طلبان قطعا انتقادات منصفانه خود را مطرح می کنند اما از آنجایی که خود به روحانی کمک کرده و او را به ریاست جمهوری رسانده اند با چنین دلایلی استیضاح او را کلید نمی زنند. روشن است که اگر در مورد رئیس جمهور مقصر باشد اصلاح طلبان نیز سکوت نمی کنند اما وضعیت فعلی کشور تفاوت دارد».
وی با تاکید بر اینکه رئیس جمهور مقصر شرایط موجود کشور نیست، گفت: «هر فرد دیگری نیز به جای روحانی باشد نمی تواند در مقابل تحریم ها اقدام بهتری انجام دهد . تازه او فردی است که یک دوره تحریم ها را گذرانده و طی چهار سال نرخ تورم را یک رقمی کرده و رشد اقتصادی را از منفی 6 به مثبت 5 رسانده است. حالا آمریکایی ها از برجام خارج شده و مسائل مالی ما در دنیا پیچیده شده و مشکلات بیشتری پیش آمده است. این که اکنون ارز وارد کشور نمی شود، کشتی های ما بیمه نمی شوند ، نفت را نمی خرند و ... ربطی به رئیس جمهور ندارد که او را استیضاح کنیم. مثلا یکی از محورهای استیضاح افزایش نرخ بیکاری بود. روشن است که وقتی سرمایه گذار خارجی به کشور نیاید نرخ بیکاری افزوده می شود. پس برای مشکلی که دلیل آن در خارج از مرزها است نباید رئیس جمهور را استیضاح کرد. مثال دیگر اینکه می خواهند به خاطر سقوط پول ملی رئیس جمهور را استیضاح کنند. چه کسی که نداند تحریم ها موجب سقوط پول ملی شده است. وقتی نفت را می فروشی و پول آن باز نمی گردد روشن است که کفه تقاضا بالاتر از عرضه قرار می گیرد و قیمت دلار بالا می رود. به خاطر این ها است که تاکید داریم باید شجاعانه انتقادات خود را به سیاست های کلان مطرح کنیم. »
