به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز، عباس عبدی در روزنامه اعتماد نوشت: باید پذیرفت که اکثریت قاطع جامعه از وضعیت موجود رضایت ندارند، حتی اگر در عمل با معترضین کف خیابان همراهی نکنند، مخالفتی نیز ابراز نمی دارند، چون اگر مردم با آنان مخالف باشند، اصولا چنین اعتراضاتی شکل نمی گرفت یا اگر می گرفت، به سرعت تمام می شد.
تداوم آن نشان دهنده عدم مخالفت مردم است. پس چرا حمایت عملی و همراهی نمی کنند؟ به نظر بنده دو علت می تواند داشته باشد؛ اول ترس از پرداخت هزینه، دوم فقدان چشم انداز مثبت و امیدبخش نسبت به سرنوشت این جریان اعتراضی است.
در میان این دو عامل، اولی با همان ترس از اهمیت کمتری برخوردار است. یکی به این علت که مساله ترس بود چرا برخی دیگر از اقدامات اعتراضی کم هزینه نیز هنوز همراهی عملی مردم را جذب نکرده است، مثل شعار های شبانه، دیگر اینکه زیادی معترضین و تداوم آن هزینه های اعتراض را کم و اهمیت این عامل را کم می کند. ولی عامل دوم یعنی فقدان چشم انداز، عامل موثر اصلی در عدم همراهی عملی مردم است. در حقیقت اکثریت قاطع گمان می کنند که وضعیت قابل دفاعی که به طور نسبی تضمین شده باشد در انتظار آنان نیست و لذا دلیلی ندارد که وضعیت فعلی هر چند نامطلوب را نیز از دست بدهند.
این واقعیتی روشن است. به همین علت نیز مهم ترین استدلال معترضین در نقد وضع موجود این است که هر چه بخواهد بشود، بهتر از این است که هست. دور از ذهن است که کسی این استدلال را حداقل در این مرحله بپذیرد....
چون گزینه های پیش رو و احتمالی می تواند بدتر از این باشد. شاید به همین علت است که برخی از طرفداران وضع موجود می نویسند که بعد از ما جهنم است!
آیا از این استدلال می توان نتیجه گرفت که وضعیت همین گونه باقی می ماند؟ پاسخ خیر است، زیرا از یک سو دولت فعلی قادر به حل ملموس هیچ مساله ای از قبیل رشد اقتصادی و کاهش تورم و ثبات نرخ ارز و افزایش اشتغال و تامین مسکن نیست. از سوی دیگر تداوم وضع موجود کم کم مردم را خسته و با آن نتیجه غیرمنطقی همدلی می کند تا معتقد شوند، هر چیزی بهتر از این وضع خواهد شد. یک گزینه منطقی دیگر هم این است که مردم خسته شوند و دور اعتراض را خط بکشند که طبعا رخ نخواهد داد.
هر یک از این دو حالت مطلوب یکی از دو طرف منازعه است. البته نتیجه هر دو حالت در بلندمدت ویرانی ایران است و بس. پس چه باید کرد؟ معتقدم که شرایط جامعه ایران مطلقا به بیش از آغاز اعتراضات برنخواهد گشت. اتفاقات و شعار هایی که در سطح جامعه داده شده، مسائلی که در سطح هنرمندان، ورزشکاران و دانشگاه ها و رسانه ها رخ داده است، شرایط را غیر قابل بازگشت کرده است. تغییر را حتی در ادبیات و رویکرد طرفداران وضع موجود هم می بینیم.
پس باید یک گام به پیش برداشت و اگر مجموعه ای از شهروندان معتبر و مورد اعتماد بتوانند چشم اندازی حداقلی، عملی و با نتایج ملموس ارایه دهند، این احتمال جدی وجود دارد که از طرف مردم و به عنوان راهی برای عبور از بن بست موجود پذیرفته شود و این پذیرش به عنوان راه برون رفت پیش پای حکومت نیز قرار گیرد.
مجموعه ای که قادر به انجام این کار هستند شامل کسانی می شوند که قادرند چنین مطالبه ای را نمایندگی کنند، از اصولگرایان مستقل و محترم گرفته تا بخش بزرگی از نیرو های مستقل در اقتصاد، فرهنگ، دانشگاه، سیاست، ورزش، هنر و... این تنها راهی است که می تواند پیش روی جامعه ایران قرار گیرد. پیامی که اگر با پاسخ مثبت حکومت همراه شد، طبعا مسیر جدیدی پیش روی ملت باز خواهد شد در غیر این صورت غیرمنتظره نخواهد بود که مردم به چشم انداز سلبی که هر چه باشد بهتر از این وضع است تن بدهند.
محمد مهاجری: می گویند ۸۰ درصد موافق حجاب هستند؛ اما کف جامعه واقعیت دیگری را نشان می دهد
