اظهارات تلخ خانواده دختری که دستش را گاندو خورد + تصویر وحشتناک

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرانگر، «حوا» در جدال با گاندو دست راستش را از دست داده و حالا مشق امید به آینده را با دست چپش ادامه می دهد، اما اهالی «سرباز» چشم انتظارند با تدبیر مسئولین، دستی از حوا های دیگر قطع نشود.

مقصد، روستای «مولاآباد کشانی» است. ورودی جاده منتهی به روستا تابلوی نارنجی رنگ سازمان حفاظت محیط زیست جلب توجه می کند؛ «منطقه حفاظت شده گاندو». در ورودی روستا کودکانی با لباس زیبای بلوچی فریاد کنان مشغول بازی هستند، مانند تمام کودکان، پر از شور و نشاط هستند. با ورزش باد گرم، گرد و غبار فضا را می پوشاند، انگشت شمار درختچه های کوچکی در فضای روستا وجود دارد که تنها رنگ محیط هستند و مابقی همه چیز به رنگ خاک است.

خانواده رئیسی به استقبال می آیند، صمیمی و خونگرم هستند. برای اینکه مبادا گرما اذیتمان کند، ما را به اتاقی هدایت می کنند که گویا اتاق مهمان خانواده است. اتاقی ساده که تلویزیون قدیمی، چند روفروشی و چند بالش در آن وجود دارد و به سقف آن پنکه وصل است. در گوشه اتاق، دختر بچه ای که مقنعه سورمه ای به سر دارد، آرام و بی صدا نشسته است. چشمان درشتی دارد، از نگاه چهره به چهره پرهیز دارد، وقتی حالش را می پرسیم، لبخند می زند. کنارش می نشینیم. خجالت می کشد. مقنعه به قدری بلند است که تا کمر او آمده است و مشخص نیست تنها یک دست دارد.

او «حوا» است، دختر بچه ۱۰ ساله ای که کمتر از یک ماه پیش برای شست و شوی لباس های چرک به رودخانه سرباز رفته بود، اما طعمه گاندو (تمساح پوزه کوتاه) شده است. خوش شانس بوده که در جدال نابرابر با گاندو زنده مانده، البته قهرمان زندگی او خواهرش «آسیه» است که در این جدال با شجاعت تمام مقابل گاندو ایستاده و او را نجات داد. لب های حوا باز نمی شود، اما چشمانش با تمام وجود فریاد می زنند. به جای حوا مادرش حرف می زند. صدای مادر تمام فضا را گرفته است. نگران از آینده دخترش است.

او می گوید: از وقتی که از بیمارستان به خانه آمدیم، بیرون نمی رود و مدام می گوید که من مدرسه هم نمی روم. دوستانم من را مسخره می کنند و بهم می گویند «حوا یک دست.» با گفتن این جمله آخر بغض می کند. اما مادر حوا با وجود اینکه تنها دو کلاس سواد دارد، اما زن قوی است و در تلاش است تا دخترش را به زندگی عادی بازگرداند. از درد های حوا می گوید. از شجاعت دخترش آسیه که ناجی خواهر بوده است.

حوا هنوز درد دارد، بدون تردید درد روحی آن بیش از درد جسمی است؛ دست راست او از کتف قطع شده است. وقتی مقنعه را از سرش برمی دارد؛ دست نداشته اش هویدا می شود. به جای حوا، مادرش برایمان حرف می زند.

روایت جدال با گاندو

«مثل همیشه بچه ها به رودخانه رفته بودند تا لباس بشورند. اما گویا حوا حواسش نبوده، چون ما وقتی به رودخانه می رویم، سر به بالا لباس می شوریم، اما حوا سرش پایین بوده است. حوا بهم گفت که چند بار تمساح پای او را لمس کرده، اما فکر کرده که کودکی دیگر با او شوخی می کند. تا اینکه تمساح دست بچه ام را می گیرد و با خود می برد. حوا فریاد زده و خواهرش را صدا می کند و آسیه به کمک حوا می رود و بعد از اینکه حوا را نجات می دهد، تمساح دنبال آن ها می افتد، اما بچه ها فرار می کنند. در حالی که دست دخترم فقط با پوست به تنش وصلش بود، دوان دوان به سمت خانه آمدند. حوا از شدت درد بیهوش شد. بچه ام را به بیمارستان امام علی (ع) چابهار بردیم. با رئیس بیمارستان حرف زدم که دست بچه ام را پیوند بزنید، اما گفتند که دستش له شده و امکانش نیست. پنج روز در بیمارستان بودیم. حوا خیلی درد داشت هنوز هم دارد. دکتر به من گفت: اگر دست حوا با روسری بسته نشده بود، از خونریزی می مرد. آسیه اول خواهرش را نجات داده بعد دستش را بسته بود. اگر آسیه این کار را انجام نمی داد امروز...»

نیاز به یک دست مصنوعی

مادر حوا از همراهانمان که افراد خیری هستند، دست مصنوعی برای دخترش طلب می کند. با خانم دکتری که قرار است حوا تحت نظرش باشد، تلفنی صحبت می شود. قرار است به زودی حوا برای اندازه گیری پروتز دستش به بیمارستان محلی برود، اما تلاش خیرین این است که حوا به همراه مادرش به تهران بیایند. مادر حوا، با وجود قدرشناسی از این افراد، باور نمی کند و نگران است که این دختر بدون دست بماند. به او اطمینان داده می شود که در آینده حوا دست هوشمند خواهد داشت، اما برای مادری که آینده دخترش را تیره می بیند، باور این وعده ها کمی سخت است.

بعد از صحبت های مادر و پدر حوا که اخیرا به دلیل تصادف پایش دچار مشکل شده است، پدربزرگ حوا صحبت می کند. از قطع شدن بخشی از پای پسر بچه شش ساله سخن گفت. از اینکه در ۶ سال اخیر به دلیل کم آبی رودخانه، گاندو ها زندگی مسالمت آمیزشان با مردم را رها کردند و به آن ها حمله می کند، حرف زد. پدربزرگ حوا آمار هایی از کشته شدن افراد متعددی توسط گاندو گفت: آماری که توسط مسئولان رسمی هرگز اعلام نشده است. به گفته او در این مدت دو نفر جانشان را از دست داده اند و حدود ۵ نفر زخمی شدند و حال نوه او دستش را از دست داده است.

حوا از آن روز می گوید

بعد از اینکه والدین، حوا کتف حوا را نشان دادند، کم کم خجالت حوا کمتر شد. شیطنت های کودکانه خود را شروع کرد. با گوشی مهمانان بازی کرد و از او خواستیم که برایمان از آن روز بگوید.

او می گوید: عصر بود که رفته بودم رودخانه لباس بشورم. چند بار روی پایم چیزی را حس کردم؛ فکر کردم بچه ها دارند سر به سرم می گذارند. اما بعد دیدم که تمساح است. تمساح خواست گردنم را بگیرد، اما من دستم را جلو دادم و دستم را گرفت. فریاد زدم خواهرم بیا من را نجات بده. تمساح دست من را گرفته است. تمساح دستم را فشار می داد و من را با خود به آب برد. خواهرم موهایم را کشید و مرا نجات داد. همین طور که خون از دستم می رفت، با خواهرم به خانه آمدم.

حوا می گوید: نمی دانستم که آن ساعت در رودخانه تمساح است. همیشه آنجا تمساح نیست. فقط گاهی هست. ما برای شستن لباس و آب بازی به رودخانه می رفتیم. آن روز تمساح من را گرفت. مشخص است که حوا بار ها این داستان را تعریف کرده است. بعد از تعریف این روز حالت عجبی پیدا می کند. با این حال به او قول داده شده که او دستی خواهد داشت و این قول او را خوشحال کرده است.

روایت حادثه از زبان قهرمان داستان

آسیه خواهر بزرگتر حوا است که زنده بودنش را مدیون شجاعت او است. آن روز حوا با همراه آسیه و بچه های دیگر به سمت رودخانه رفته بودند؛ که صدای فریاد خواهرش را می شنود. آسیه داستان را اینگونه نقل می کند: «کنار رودخانه بودم که صدای حوا را شنیدم. دیدم که وسط رودخانه است و دستش بالاست. فکر کردم که دارد بازی می کند، اما دیدم تمساح حوا را به دهن گرفته. مو های خواهرم را کشیدم و نجاتش دادم.» از او پرسیدم که نترسیدی؟ دستی به صورتش می کشید و می گوید: «چرا ترسیدم، اما خواهرم بود.» بغض می کند، اما با چشمای زیبایش نگاه می کند و بعد می خندد.

بچه هایی دیگری که همراه آسیه و حوا بودند، بعد اینکه متوجه حضور گاندو شدند، فرار می کند، اما آسیه ماند و جنگید. این امکان وجود داشت که آسیه نیز طعمه گاندو شود، اما او با جسم نحفیش مو های خواهر خود را می کشد تا خواهرش را از دست گاندو نجات دهد و موفق می شود.

مشق امید توسط حوا

بعد از اینکه حوا دستش را از دست می دهد، در روستایی دیگر، پسربچه شش ساله ای طعمه تمساح می شود، اما او به دلیل همراه داشتن چوب دستی، موفق می شود خود را نجات دهد. پای زکریا کمی آسیب دیده است. حوا و زکریا تنها دو کودکی نیستند که گاندو به آن ها حمله کرده اند، اما این دو اتفاق رسانه ای شد.

حوا این روز ها در خانه سرگرمی جدیدی پیدا کرده است. معلم مدرسه به خانه آن ها می آید تا سرمشق نوشتن با دست چپ به او بدهد. حوا هنوز عادت ندارد با دست چپ بنویسید، اما مادرش مشوق اصلی او شده تا دخترش به زندگی امید داشته باشد.

خانواده حوا هفت دختر دارد که تنها دختر ۲۱ ساله آن ازدواج کرده است و شش دختر این خانواده هر روز برای شستن رخت و لباس و ظروف و آب بازی به کنار رودخانه سرباز می روند. مادر حوا نگران این است که دیگر دخترانش طعمه گاندو شوند و تنها انتظارش این است که مسئولان کاری کنند. به گفته او اگر آب در روستا باشد، بچه ها ناچار نخواهند بود که به رودخانه بروند. او انتظار زیادی ندارد فقط می گوید، کاری کنید که جان بچه هایش در خطر نباشد.

در اطراف رودخانه سرباز، روستا های زیادی وجود دارد که در تعداد کمی از این روستا ها آب لوله کشی وجود دارد. در مابقی روستاها، اهالی روستا ناچارند برای تامین آب مصرفی خود به رودخانه بروند تا لباس و ظروف شان را بشورند. رودخانه ای که مامن گاندو است و هر لحظه این احتمال وجود دارد که گاندو به آن ها حمله کند. داستان و بازی هر روزه تمامی بچه های روستا های اطراف سرباز این است که با خطر زندگی و بازی کنند. زندگی در محیطی که گاندو در آن زیست دارند. کودکان روستا های سرباز هر روز و هر لحظه در معرض خطر هستند، از دست دادن دست یا پا و حتی جانشان.