به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز، دعای معروف داریوش هخامنشی که آن را شنیده ایم، بر کتیبه ای نقش بسته است که شاید کمتر کسی از ما آن را دیده باشد. مهم ترین دلیل چرایی کمتر دیده شدن این بخش را رضا محمدی، پژوهشگر میراث فرهنگی و راهنمای تور توضیح می دهد.
او می گوید: باستان شناسان، از سال 1310 تا به امروز، در برزن جنوبی تخت جمشید ، بقایای کاخ های هخامنشی را به دست آورده اند. در این بخش، مجموعه کاخ هایی کشف شده است که احتمال می دهند، محل استقرار اصلی پادشاهان هخامنشی باشد. در این صورت، مجموعه فعلی تخت جمشید که همه آن را می بینند، در گذشته، به عنوان یک بخش آیینی کارکرد داشته است.
محمدی می گوید: درِ ورودی تخت جمشید در زمان داریوش اول، از بخش جنوبی باز می شد و بعد از اینکه پسر او، یعنی خشایارشاه کاخ هدیش را ساخت، این بخش پلمب می شود و پلکان و دروازه ملل در ضلع غربی احداث و مسیر رفت و آمد می شود.
این پژوهشگر در ادامه می افزاید: اینجا کتیبه ای به سه زبان وجود دارد (خط میخی پارسی، خط میخی ایلامی و خط میخی بابلی) که دعای معروف داریوش بزرگ، روی آن نقش بسته است. در متن این کتیبه به این موضوع اشاره می شود که قبل از این بنا، هیچ بنایی در این نقطه قرار نداشته؛ برعکس شوش که روی ویرانه های ایلامی ها ساخته شده است. لازم به ذکر است که خط میخی پارسی باستان، در زمان داریوش اختراع می شود.
شهرام رهبر، مشاور گروه حفاظت و مرمت پایگاه میراث جهانی تخت جمشید است. او نیز در خصوص این کتیبه می گوید: متن کتیبه به سه زبان، همگی یک را موضوع بیان می کنند. مهم ترین علت قرار دادن این سه کتیبه این بود که این سه خط رایج در آن زمان بوده اند و وقتی که از هر نقطه از جهان، مهمانان به اینجا مراجعه می کردند، خط خودشان را می دیدند که موجب آرامش آنها می شده است.
او با اشاره به اینکه در خط پارسی، در تمام کتیبه ها یک تیتر اولیه وجود دارد، می گوید: در این تیتر ذکر می شود «خدای بزرگ است اهورامزدا که این زمین را آفرید، که آسمان را آفرید، که مردم را آفرید، که شادی را برای مردم آفرید و داریوش شاه را شاه کرد.» و اسامی پادشاهان در زمان های مختلف تغییر می کرد ولی متن تیتر، همان باقی می ماند.
لازم به ذکر است این سنگ غول پیکر، یکپارچه است و هفت متر طول دارد.
