به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از خبرورزشی، داستان نداشتن امکانات در ساده ترین حد، بخشی از مشکلات بالسینی جوان است؛ چون او به تازگی گفته که برای تهیه غذای کافی در اردوی تیم ملی مشکل داشته اند. «یکی از دوستانم پیش از شروع رقابت های قطر، زمانی که در ایران در اردو بودیم، به دبیر فدراسیون زنگ زد و گفت غذا به اندازه کافی در اردو وجود ندارد و ما سیر نمی شویم. همه می دانند شنا ورزش سنگینی است و کالری زیادی می سوزاند. طبیعی است که باید این کالری با غذای زیاد تأمین شود. فکر می کنید پاسخ دبیر فدراسیون چه بود؟ او گفته بود چند روز دیگر صبر کنید، به قطر که رفتیم آنجا از سلف سرویس هتل استفاده کنید و هرچه می توانید غذا بخورید».
موج مهاجرت ورزشکاران از ایران شیب تندی به خود گرفته است. در همین اردیبهشت، دست کم چهار ورزشکار حرفه ای و ملی پوش ایران را ترک کردند. سوم اردیبهشت ماه بود که دوستان بهمن نصیری، روئینگ سوار ایرانی با انتشار عکس هایی از او در فرودگاه امام خمینی خبر دادند که بهمن قصد مهاجرت به جمهوری آذربایجان را دارد. اندکی بعد از انتشار این خبر بود که رئیس فدراسیون قایق رانی با تأیید این خبر گفت که او دغدغه استخدام در ایران را داشته و مجبور شده به خاطر ماهی ۵۰۰ دلار، ایران را ترک کند و به جمهوری آذربایجان برود.
خروج بهمن نصیری که این بار مثل بسیاری از ورزشکاران ایرانی دغدغه مالی داشت، شروعی برای اردیبهشت جهنمی ورزش ایران بود؛ چند روز بعد بود که یکتا جمالی، جواهر وزنه برداری زنان ایران در رقابت های آتن، اردوی تیم ملی را ترک کرد و بعد خبر رسید که آتن را به مقصد آلمان ترک کرده و درخواست پناهندگی داده است. یکتا که پیش ازاین هم از کمبود امکانات و توجه برای ورزشکاران زن ایرانی گلایه کرده بود، با تکرار دغدغه های پیشین، درخواست پناهندگی اش را به امید داشتن دنیای بهتر در وزنه برداری به آلمان ارائه داده و منتظر است تا کارهای نهایی اش صورت بگیرد. او اولین مدال آور تاریخ وزنه برداری زنان در ایران است. پناهنده شدن او آن هم با سن وسال اندک و آینده ای روشن، ضربه مهلکی بر ورزش زنان ایران بود. مسئولان ایرانی بعد از خروج یکتا جمالی به جای آنکه به فکر چاره باشند و مانع از خروج نخبگان ایرانی شوند، با گفتن از اینکه گرفتن مدال با پرچمی دیگر، ریشه ندارد، سعی در پوشاندن قصورات خودی در این زمینه داشتند.
هنوز شوک پناهندگی یکتا جمالی تمام نشده بود که پریسا جهانفکریان، دیگر دختر تاریخ ساز وزنه برداری ایران که تنها سهمیه تاریخ این رشته را برای زنان ایرانی در المپیک به دست آورده، خبر داد به آلمان مهاجرت کرده است. او با انتقاد تند از مسئولان فدراسیون وزنه برداری مبنی بر بی توجهی به ورزش زنان خبر داد که دنیای حرفه ای اش را از این به بعد در کشور دیگری جست وجو خواهد کرد.
باوجود این قریب به ۲۷ روز از خروج اولین ملی پوش ایرانی به مقصد جمهوری آذربایجان، حالا چهارمین ورزشکار حرفه ای و نابغه ایران هم در اردیبهشت، درخواست پناهندگی داده است. این بار نوبت به متین بالسینی پدیده شنای ایران رسیده تا به صورت رسمی اعلام کند در بریتانیا به دنبال گرفتن پناهندگی است.
بالسینی شاید برای جامعه ورزش ایران که سهم بیشتر اخبار متوجه فوتبال و کشتی است، شناخته شده نبود؛ ولی بازی های المپیک توکیو باعث شد تا ورزش ایران با پدیده جدیدی روبه رو شود. او در عرض چند ماه توانست هشت بار رکورد شنای ایران را ارتقا دهد و در المپیک هم یک بار دیگر چنین کاری را رقم زد و رکورد شنای ایران را ارتقا بخشید. قسمت تلخ داستان بالسینی اینکه نه آن رکوردشکنی ها و درخشش در المپیک، بلکه انتقادش از امکانات تیم ملی ایران در المپیک باعث مطرح شدنش شد.
او همان کسی است که به صورت رسمی اعلام کرد به دلیل نداشتن وان یخ برای رفع اسپاسم، مجبور شده به صورت پنهانی از وان یخ برزیلی ها در توکیو استفاده کند! متین درباره شرایطش در المپیک گفته بود: «نمی توان گفت به شنا کم توجه می شود. درواقع اصلا توجه نمی شود. روز مسابقه ام که از خواب بیدار شدم پادرد شدیدی داشتم و پای من دچار اسپاسم شدید شده بود. ماساژور که نداشتیم و من به ماساژور کاروان مراجعه کردم. او توانست ۱۰ دقیقه من را ماساژ دهد؛ چون تعداد زیادی ورزشکار هستیم؛ اما فقط یک ماساژور وجود دارد. ما ۲۵ ساعت در پرواز بودیم و بدن ها بسیار خسته بود؛ اما یک ماساژور وجود داشت و هنوز هم خستگی پرواز از بدن من خارج نشده است. شب قبل از مسابقه با رئیس فدراسیون، پنهانی از وان یخ تیم برزیل استفاده کردیم؛ چون خودمان چنین چیزی نداریم. اینجا که یخ هست و فقط یک تشک بادی احتیاج داشتیم و آوردن یک تشک بادی برای یک کشور واقعا سخت است؟ اگر سخت است، می گفتند خودمان می آوردیم. یا برای ملی پوش قایق رانی ما نمی توانستند یک جلیقه یخ تهیه کنند؟ من با دست خالی آمدم و امیدوارم این اتفاقات دیگر پیش نیاید». بالسینی همچنان با اشاره به تنهابودن خود در زمان گرم کردن در المپیک گفته بود: «تن ها گرم می کردم و یک روز آن را رئیس فدراسیون شنای افغانستان برای من تایم گرفت. چون زبانم خوب است، دوستان خارجی زیادی دارم و مربیان آن ها برای من تایم می گرفتند تا گرم کنم. با این حال سعی کردم تمام این مسائل را کنار بگذارم و تمرکزم روی کارم باشد و خدا را شکر، توانستم نتیجه بگیرم».
بالسینی همچنین به سخت گیری حراست هم در سفرها اشاره کرده و گفته است: «۱۶ ساله بودم که اولین مسابقات برون مرزی را رفتم و کلی هیجان داشتم. از اتاقم با شلوارک بیرون آمدم که نماینده حراست سخت گیری کرد و گفت چرا شلوارک پوشیده ای؟».
با این حال به نظر می رسد موضوعی که انگیزه بالسینی برای درخواست پناهندگی را تشدید کرده، خط خوردن او از فهرست تیم ملی شنای ایران است. او که دو، سه ماه پیش به انگلستان سفر کرده تا پیگیر امورات دانشگاهی اش شود، می گوید با وجود داشتن سهمیه ورودی رقابت های جهانی برای ایران، نامش از فهرست خط خورده و شناگر دیگری به جایش معرفی شده است. بالسینی می گوید این اتفاق در حالی رقم خورده که او در این مدت در انگلیس شنا کرده و چندین مدال در رقابت های داخلی این کشور به دست آورده؛ ولی هیچ کدام از مسئولان فدراسیون یا کمیته ملی المپیک احوالش را نپرسیده اند. او گفته زمانی که از خط خوردن اسمش از تیم ملی آگاه شده، مصمم شده تا در بریتانیا درخواست پناهندگی دهد. متین می گوید مهم نیست زیر کدام پرچم در المپیک بعدی شرکت کند؛ ولی انگیزه دارد تا به اندازه کل مدال های کاروان ایران در المپیک پیش رو، صاحب مدال شود تا مسئولان ایرانی به خودشان بیایند.
اظهارات متین بالسینی در شرایطی صورت گرفته که فدراسیون شنای ایران خط خوردن او از تیم ملی را تکذیب می کند. حمید اسکندریون، رئیس کمیته فنی شنا، گفته متین بالسینی از تیم ملی خط نخورده و او بدون اطلاع رفته بود که در نهایت هم این تصمیم را گرفته است؛ «متین بعد از عید بدون هیچ اطلاعی به انگلیس رفت و اعلام نکرد که برای مسابقات به تیم ملی برمی گردد یا خیر. او بدون هیچ اطلاعی رفته بود؛ اما از تیم ملی خط نخورد. خودش این تصمیم را گرفته و انجام داده است. چندین بار هم با پدرش تماس گرفتم تا وضعیتش را مشخص کند؛ اما پاسخی نگرفتیم. آخرین بار هم برای خودش، پدرش و مربی اش (کاوه بیک اوغلو) پیغام فرستادم تا وضعیت را مشخص کنند؛ اما متأسفانه هیچ جوابی به ما ندادند. ما باز هم برای اردویی که قرار است از امروز برای آمادگی در مسابقات کشورهای اسلامی آغاز شود، نام بالسینی را داشتیم و او را دعوت کردیم».
او در پاسخ به این سؤال که حدود ۱۰ روز پیش رئیس فدراسیون در مصاحبه ای نام سهران را جایگزین بالسینی کرده بود، گفت: «این آخرین فرصت بود. ما با خودش که تماس نداشتیم و پیغام می دادیم؛ اما از خانواده و مربی اش مدام پیگیر بودیم. ما باید تا ۱۶ یا ۱۷ اردیبهشت آخرین اسامی برای حضور در مسابقات قهرمانی جهان را اعلام می کردیم. باید تا آن تاریخ حتما نام شناگر دوم را معرفی می کردیم. از بالسینی خبری نبود و خودش و خانواده اش به ما پاسخ نمی دادند. چون زمان رو به اتمام بود، ما مجبور شدیم فرد دیگری را جایگزین کنیم. شناگران مدام باید تست دوپینگ شوند و آن طور که شنیده ام حتی بالسینی ایمیل زده است که ایران نیست. ما اسم او را خط نزدیم و اگر در میان لیست دعوت شدگان نگاه کنید اسم بالسینی هم هست. برای مسابقات قهرمانی جهان هم، چون اعلام آمادگی نکرد و ما هم چند بار از خانواده اش خواستیم و جواب ندادند، شناگر دیگری را جایگزین کردیم».
او در پایان گفت: «ما یک شناگر اصفهانی به نام علیرضا یاوری هم داریم که در آمریکا تحصیل می کند و با ما در ارتباط است. به مسابقه هم که می رود نتایجش را برای ما می فرستد. اعلام هم کرده که هر زمان تیم ملی کمک بخواهد حاضر خواهد شد. این شرایط را زیاد داریم که ورزشکاران برای تحصیل خارج بروند؛ ولی ارتباط با تیم ملی و فدراسیون را ادامه می دهند؛ اما متأسفانه بالسینی این راه را انتخاب کرده است».
مهدی قائدی از تیم الاهلی اخراج می شود
