به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرادید، سومین پرواز فضایی‌تجاری ویرجین گالاکتیک (Virgin Galactic) آغاز شد، اما این بار این پرواز فقط حامل سرمایه‌گذاران ثروتمندی که می‌خواهند از جاذبۀ صفر لذت ببرند نبود. دو مسافر بسیار متفاوت نیز در هواپیما بودند: فسیل‌های اجداد باستانی انسان که در گهواره بشریت کشف شدند.
در ادای احترام به عطش دیرینه‌ی بشریت برای اکتشاف، استخوان‌های فسیل‌شده‌ی دو گونه‌ی باستانی، Australopithecus sediba و Homo Naledi، در فضاپیمای ویرجین گالاکتیک، Unity V. S. S، به مدار پرتاب شدند. آن‌ها کنار سه فضانورد خصوصی، دو خلبان و یک مربی فضانورد، با موشکی به لبه فضا فرستاده شدند. ایدۀ این شرکت این بود که فرصت لذت بردن از اکتشاف و ماجراجویی در فضا را برای اجداد باستانی انسان نیز فراهم کند!
این نخستین باری بود که فسیل یک جد انسان به فضا می‌رفت. اما اصلاً چرا فسیل‌ها را به فضا می‌فرستیم؟ تیموتی نَش، کارآفرینی که در طول پرواز، فسیل‌ها را در جیب خود حمل می‌کرد، به جغرافیای ملی می‌گوید این کار فرصتی است برای فکر کردن به روحیه‌ی مبتکرانه‌ی اجداد اولیه ما.
«این گونه‌های اولیه و خویشاوندان نزدیک همزمان با تکامل، همگی در سفر به سوی کشف و اکتشاف بودند، از محیطی که در آن بودند نقل مکان کردند و به آرامی جهان را پرجمعیت کردند.»
این دو گونه‌ی هومینین (انسان‌تبار) افزوده‌های نسبتا جدیدی به سوابق علمی هستند. لی برگر، دیرین‌انسان‌شناس و کاوشگر جغرافیای ملی در رزیدنس، در تحقیقات روی هر دو گونه نقش اساسی داشته است؛ پسرش متیو سال 2008 استخوان ترقوه فسیل‌شده Australopithecus sediba را در آفریقای جنوبی کشف کرد، در حالی که برگر و تیمی از کاوشگران زیرزمینی، سال 2013 در یکی دیگر از غارهای آفریقای جنوبی «هومو نالِدی» را کشف کردند.
اگرچه هر دو گونه، به عنوان هومینین طبقه‌بندی می‌شوند، بر سر توانایی‌ها، زندگی و موقعیت یک «قبیله‌ی» جانورشناسی در شجره‌نامه‌ی ما که امروزه فقط هومو ساپینس‌ها از آن باقی مانده‌اند، هنوز بحث‌هایی وجود دارد.
در حالی که برگر و همکارانش معتقدند Australopithecus sediba ممکن است جد مستقیم انسان باشد، دانشمندان دیگر معتقدند به دلیل زمان‌بندی گونه‌ها و مورفولوژی آن، بعید است که اینطور باشد. Australopithecus sediba حدود 1.98 میلیون سال پیش زندگی می‌کرد یعنی 800 هزار سال پس از نخستین هومو سپینس‌ها یا انسان‌های خردمند شناخته‌شده.
این نخستین باری بود که فسیل یک جد انسان به فضا می‌رفت. اما اصلاً چرا فسیل‌ها را به فضا می‌فرستیم؟ تیموتی نَش، کارآفرینی که در طول پرواز، فسیل‌ها را در جیب خود حمل می‌کرد، به جغرافیای ملی می‌گوید این کار فرصتی است برای فکر کردن به روحیه‌ی مبتکرانه‌ی اجداد اولیه ما.
«این گونه‌های اولیه و خویشاوندان نزدیک همزمان با تکامل، همگی در سفر به سوی کشف و اکتشاف بودند، از محیطی که در آن بودند نقل مکان کردند و به آرامی جهان را پرجمعیت کردند.»
این دو گونه‌ی هومینین (انسان‌تبار) افزوده‌های نسبتا جدیدی به سوابق علمی هستند. لی برگر، دیرین‌انسان‌شناس و کاوشگر جغرافیای ملی در رزیدنس، در تحقیقات روی هر دو گونه نقش اساسی داشته است؛ پسرش متیو سال 2008 استخوان ترقوه فسیل‌شده Australopithecus sediba را در آفریقای جنوبی کشف کرد، در حالی که برگر و تیمی از کاوشگران زیرزمینی، سال 2013 در یکی دیگر از غارهای آفریقای جنوبی «هومو نالِدی» را کشف کردند.
اگرچه هر دو گونه، به عنوان هومینین طبقه‌بندی می‌شوند، بر سر توانایی‌ها، زندگی و موقعیت یک «قبیله‌ی» جانورشناسی در شجره‌نامه‌ی ما که امروزه فقط هومو ساپینس‌ها از آن باقی مانده‌اند، هنوز بحث‌هایی وجود دارد.
در حالی که برگر و همکارانش معتقدند Australopithecus sediba ممکن است جد مستقیم انسان باشد، دانشمندان دیگر معتقدند به دلیل زمان‌بندی گونه‌ها و مورفولوژی آن، بعید است که اینطور باشد. Australopithecus sediba حدود 1.98 میلیون سال پیش زندگی می‌کرد یعنی 800 هزار سال پس از نخستین هومو سپینس‌ها یا انسان‌های خردمند شناخته‌شده.
هومو نالِدی در درخت خانوادگی به انسان نزدیک‌تر است و تخمین زده می‌شود بین 236000 تا 335000 سال سن داشته باشد. برگر و تیمش می‌گویند شواهد نشان می‌دهد هومو نالِدی فعالیت‌های انسان‌مانندی مانند دفن مردگان و خلق آثار هنری داشته است.
برگر می‌گوید: «این گونه‌ها در واقع بخشی از کمک به چیزی بودند که بسیاری آن را بزرگترین دستاورد بشر در تمام دوران می‌دانند: رفتن به فضا».
اما توانایی هومینین‌های اولیه همچنان به شدت مورد بحث است و پرسش‌ها در مورد اینکه چگونه انسان‌ها از موجودات کوچک‌مغز و نخستی‌مانند به شکل امروزی خود تکامل یافته‌اند، باقی می‌ماند. با این حال، برگر می‌گوید تصمیم برای پرتاب این نمونه‌ها به مدار فرعی، راهی برای ارج نهادن به ریشه‌های عمیق علم و نوآوری است که تقریباً همیشه در آفریقاست، از اختراع آتش گرفته تا خلق نمادها و هنر و معناسازی».
پرسش‌ها درباره ریشه‌های بشریت مدت‌هاست نش (Nash) را که به تکامل انسان علاقه‌ای دیرینه دارد، به خود مشغول کرده است. مدت‌ها پیش از اینکه این میلیاردر گردشگر فضایی شود، زمین بزرگی را در آفریقای جنوبی معروف به «گهواره بشریت» خریداری کرد. اینجا بزرگترین تجمع بقایای اجداد باستانی دنیاست که شامل غاری می‌شود که Australopithecus sediba بالاخره در آن پیدا شد. این زمین از سال 1999 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است.
نش زمین را برای ایجاد یک حفاظتگاه طبیعتی خصوصی خریداری کرد و می‌گوید بسیار به حفاظت از مکان‌هایی متعهد است که نخستین اجداد انسان‌ها در آن زندگی می‌کردند. او تصویری از Karabo را روی شانه‌اش خالکوبی کرده است؛ همان پسری که او استخوان ترقوه‌اش را به فضا برد.
او خالکوبی دیگری هم دارد: لوگوی Virgin Galactic. نش جزو صد سرمایه‌گذار نخست شرکت بود و صبورانه منتظر نوبت خود بود تا در یک پرواز فضایی‌تجاری یک ساعته، به همراه فسیل‌ها به فضای زیرمداری برود.
از نظر نش، فکر دیدن زمین و تاریکی فضا منجر به تفکر درباره اینکه بشریت تا کجا پیش رفته است، می‌شود. او پیش از سفر گفت: «فکر می‌کنم این تجربه تکرارنشدنی است.» در مورد خطرِ بردن فسیل‌های بی‌نظیر به زیرمدار با پروازهایی که هنوز در مراحل اولیه خود هستند، او می‌گوید ارزش ریسک کردن را دارد: «اینها تنها بخش بسیار کوچکی از سابقه‌ی فسیلی هستند و به خوبی مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. کاوش مستلزم خطر است. پیشرفت انسان مستلزم خطر است.»
با این حال، فقط محض ایمنی، او برنامه‌ریزی کرده است فسیل‌ها را در یک لوله فیبر کربنی منتقل کند که تا مراسم پس از برخاستن از آن مراقبت خواهد کرد.
برگر که اسناد فراوان فسیل‌ها را یکی از دلایل انتخاب آن‌ها برای این پرواز فضایی ذکر می‌کند، می‌گوید: «آن‌ها دو مورد از بهترین فسیل‌هایی هستند که در مجموعه‌های ما مطالعه شدند.»
