به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از ایسنا، این شاعر درخصوص جایگاه آیین ها و سنت های ایرانی در ادبیات معاصر و به ویژه شعر فارسی در سال های اخیر اظهار کرد: یکی از موضوعاتی که همه شاعران از گذشته تا امروز به آن پرداخته اند، توجه به آیین ها، آداب، فرهنگ و سنن ایرانی و اسلامی بوده است. برای مثال نوروز، جشن مهرگان و بسیاری از جشن های ملی در شعر پارسی جلوه بسیار برجسته ای دارند و شاعران با این اعیاد و آیین هایی که منحصر به شادی و غم بوده، شعر می گفتند و سعی می کردند این آیین ها را در آینه شعر و ادبیات پارسی متجلی کنند و به تماشا بگذارند.
او افزود: در خصوص آیین های دینی هم همین طور بوده است؛ در شعر شاعران مسلمان از زمان رودکی تا به امروز، ذهن و زبان شاعران فارسی زبان به این مسائل معطوف بوده و سعی کرده اند آیین ها، فرهنگ ها و آداب و رسوم ایرانی و اسلامی را در آینه ادبیات به زبان شعر روایت کنند. در جامعه امروز هم شاهد این مسئله هستیم اما آیین های ملی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی قدری در حاشیه قرار گرفتند و بیشتر وجه آیین های ملی و مذهبی برجسته شد. طبیعتا چون انقلاب اسلامی یک انقلاب دینی بود، ذهن و زبان شاعران بیشتر به مناسبت های دینی معطوف شد.
اسماعیلی سپس با بیان این که از آیین های ملی قدری غافل مانده ایم گفت: روح، جان و جهان آیین های ملی هم البته متاثر از آموزه های دینی است؛ برای مثال در عید نوروز که با آغاز بهار هم زمان است، مردم به دید و بازدید یکدیگر می روند که به صله رحم در دین اسلام هم توصیه شده، یا در هفت سین قرآن، آب و آینه می گذاریم که آب نشانه روشنی و آینه نشانه صداقت و راست اندیشی است. پس طبیعتا آیین های دینی با مراسم و آیین های ملی آمیخته است و هیچ گونه تقابل و تضادی با هم ندارند.
او درخصوص ورود آیین های غیرایرانی به ادبیات فارسی در سال های اخیر نیز بیان کرد: این زمانی اتفاق می افتد که جامعه را از سنت حسنه ای منع می کنیم؛ برای مثال پس از پیروزی انقلاب اسلامی تا مدتی بحث آیین های نوروزی در هاله ای از ابهام بود که نوروز را به همان شیوه قبل برگزار کنیم یا نه؟ آیا چهارشنبه سوری سنت خوبی است یا خیر؟ و ...؛ یعنی نوعی تشکیک در آیین های ملی ایجاد شده بود که ما فکر می کردیم این آیین ها با آموزه های دینی در تقابل است و برای همین سعی می کردیم جامعه را از آن ها منع کنیم. وقتی هم ممنوعیت و محدودیتی ایجاد می کنیم و دلیلش را هم نمی گوییم، طبیعتا جامعه پس از مدتی سعی می کند جایگزینی برای این ها پیدا کند.
سراینده «زنده بادا عشق» ادامه داد: سنت هایی که برای تحویل سال در غرب وجود دارد، در سال های اخیر در ایران هم تقویت شده که این شاید از نشانه های آن است که وقتی جامعه را از سنت خوبی منع می کنیم، به دنبال یک بدل برای آن می گردد و ممکن است این جایگزین به کلی با جامعه ایرانی همخوانی نداشته باشد. و این یک خسران است. مردم شناسان، جامعه شناسان و پژوهشگران باید در این باره مطالعه کنند، چون اتفاق خجسته ای نیست و ما را از خویشتن و اصالت و هویت های ایرانی دور می کند. مثلا بحث شادی در جامعه ما تا سال ها خط قرمز بود، حتی در تعطیلی ها به جای تعطیل کردن تولد بزرگان دینی شهادت شان را تعطیل کرده ایم و آن وجه سوگوارانه در جامعه ما بر وجه نشاط، شادمانی و عید غالب است که این جامعه را دچار رخوت می کند.
او در پایان اظهار کرد: وقتی در طول سال هیچ زمینه ای برای شادمانی کردن وجود ندارد، وقتی چنین مراسم هایی مثل عروسی پیش می آید و مردم بستر را فراهم می بینند، در واقع به سیم آخر می زنند و تا آن جا که می توانند سعی می کنند از این بهانه برای شادمانی کردن استفاده کنند و برای همین افراط می کنند و از این جا جامعه دچار افراط و تفریط می شود. اما اگر تعادلی ایجاد شود که شادی و غم در کنار هم باشند، همان اندازه که در مناسبت های سوگوارانه جامعه را به عزاداری دعوت می کنیم، در مناسبت هایی هم که وجه شادمانه دارند، مردم را به شادی دعوت کنیم؛ این باعث افزایش امید به زندگی می شود و افسردگی را از سیمای جامعه پاک می کند. ما باید این مناسبت ها را بیشتر و پررنگ تر کنیم و لازمه اش این است که متولیان فرهنگی، جامعه شناسان، مردم شناسان و پژوهشگران دینی به این مقوله بپردازند. چون این زنگ خطر در جامعه به صدا درآمده که آمار افسردگی و طلاق بالا رفته و بداخلاقی های اجتماعی و سیاسی در جامعه ما زیاد شده است، از این رو باید به سنت های ملی هم بیشتر بها دهیم.
مسکن هم مافیایی شد!
