درمان بیماری تریکوتیلومانیا

کشیدن مو از پوست سر اغلب لکه های بدون مو پراکنده ای ایجاد می کند که باعث ایجاد آشفتگی شدید می شود و می تواند عملکرد اجتماعی یا شغل را مختل کند. افراد مبتلا این اختلال ممکن است موهای خود را از دست بدهند.

برای برخی افراد، تریکوتیلومانیا می تواند خفیف و به طور کلی قابل کنترل باشد. برای برخی دیگر، تمایل وسوسه انگیز برای کشیدن مو، اجتناب ناپذیر است. برخی از گزینه های درمانی به بسیاری از افراد در کاهش کشیدن موها و یا به طور کامل متوقف کردن آن کمک میکنند.

معيارهاي تشخيصي تريکوتيلومانيا:

الف ـ کندن مکرر مو که موجب از دست دادن قابل توجه موها شود.
ب ـ احساس فزاينده تنش بلافاصله قبل از کندن مو يا هنگام مقاومت در مقابل رفتار.
ج ـ احساس شادي، رضايت يا آرامش با کندن مو.
د ـ اين اختلال با ساير اختلالات طبي بهتر توجيه نميشود و بهعلت يک بيماري طبي عمومي (مثلاً شکلات پوستي) نيست.
هـ ـ اين اختلال باعث نارضایتي قابل توجه از نظر باليني يا نقص در عملکرد اجتماعي، شغلي يا ساير حيطههاي مهم عملکردي ميشود.

چه زمانی برای بیماری تریکوتیلومانیا به پزشک مراجعه کنیم؟

درمان اختلال تریکوتیلومانیا

تحقیق در مورد درمان بیماری تریکوتیلومانیا محدود است. به هر حال برخی گزینه های درمانی به خیلی از افراد در درمان کندن موی سر کمک کرده است تا کندن مو را کاهش داده و یا به طور کامل متوقف کنند. انواع درمانی که می تواند برای تریکوتیلومانیا مفید باشد عبارت است از:

1. رفتار درمانی گزینه اول برای درمان بیماری تریکوتیلومانیا محسوب می شود. شما می آموزید که چطور می توانید موقعیت هایی که شما را در خطر کندن مو، قرار می دهد را شناسایی کنید و چطور می توانید رفتارهای دیگری را جایگزین آن کنید. برای مثال شما می توانید مشت های خود را گره کنید و به این ترتیب اصرار برای کندن موها را متوقف کنید و یا دست های خودتان را از روی موها به روی گوش ها هدایت کنید.
2. درمان شناختی به شما کمک می کند تا باورهای تحریف شده خود را در ارتباط با کندن موها بشناسید و بررسی کنید.
3. نوع دیگر درمان این گونه است که به شما کمک می کند تا بیاموزید اصرار برای کندن موها را بپذیرید، اما در مورد آن عملی انجام ندهید.
4. توجه به اضطراب، افسردگی یا سوء مصرف مواد نیز بخش مهمی از روند درمان افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا محسوب می شود.

درمان دارویی تریکوتیلومانیا:

اگر چه دارویی برای درمان بیماری تریکوتیلومانیا توسط سازمان غذا و دارو تایید نشده است، اما برخی داروها می توانند به کنترل برخی علائم کمک کنند.

• برای مثال پزشک استفاده از داروهای ضد افسردگی به نام کلومیپرامین را توصیه خواهد کرد. سایر داروها که بر اساس تحقیقات انجام شده می توانند مفید باشند عبارت است از ان استیل سیستئین، آمینواسیدی که بر انتقال دهنده های عصبی کنترل کننده خلق و خو تاثیر می گذارد و الانزاپین که نوعی آنتی سایکوتیک آتاپیکال می باشد.

عوامل خطر

این عوامل باعث افزایش خطر ابتلا به این اختلال می شوند:

• سابقه خانوادگی. ژنتیک ممکن است نقش مهمی در ابتلا به تریکوتیلومانیا داشته باشد و این اختلال ممکن است در افرادی که یکی از وابستگان نزدیک آنها به اختلال مبتلا هستند، رخ دهد.
• سن. تریکوتیلومانیا معمولا قبل از یا در طی دوران ابتدایی نوجوانی- اغلب در بین ۱۰ تا ۱۳ سال – رخ میدهد و اغلب یک مشکل مادام العمر است. نوزادان نیز می توانند به کشیدن موها مستعد باشند، اما معمولا خفیف است و بدون درمان از بین می رود.
• اختلالات دیگر. افرادی که تریکوتیلومانیا دارند نیز ممکن است اختلالات دیگری مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال وسواسی-اجباری (OCD) نیز داشته باشند.
• استرس. در بعضی از افراد شرایط و یا رویدادهای پرتنش ممکن است موجب تریتیکوتیلومیا شوند. هرچند در بین بیماران مبتلا به این بیماری، زنان نسبت به مردان بیشتر درمان میشوند، و این مسئله ممکن است به این دلیل باشد که زنان مشاوره های پزشکی را بیشتر دنبال میکنند، اما در اوایل کودکی، پسران و دختران به نظر می رسد به یک اندازه تحت تاثیر این بیماری قرار گیرند.