حیوان‌ آزاری خانم های بازیگر در شام‌ایرانی! 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از پایگاه خبری نشان، قسمت جدید شام ایرانی، روز جمعه به میزبانی «نسیم ادبی»، بازیگر زن منتشر شد. او بازی طراحی کرد و قرار شد هرکسی که ببازد، یک حیوان خانگی را بغل کند و با او عکس بگیرد. آوردن دو مار(به عنوان حیوان خانگی) برای سرگرم کردن مهمان ها، صحنه عجیبی بود که در این برنامه اتفاق افتاد و در یادداشتی روان شناسانه به ابعاد مختلف موضوع می پردازیم و این که چرا نباید دوباره شاهد چنین اتفاقاتی باشیم.

وقتی یک مجموعه تصمیم بگیرد پیامش را به طور گسترده به مخاطب منتقل کند، روان شناسان اجتماعی چند پیشنهاد را پیش رویش می گذارند. یکی از روش های پیشنهادی این است که بیشتر مخاطب ها، گوینده پیام را بشناسند. فردی که بتواند با محبوبیتش، میانبری بزند و راه نفوذ در دل بیننده ها را کوتاه کند. اگر امروز چهره سلبریتی ها را در تبلیغات تلویزیونی می بینیم، به همین دلیل است. معمولاً چهره های مشهور، جزو گروه های مرجع به حساب می آیند. هنجارهای جامعه پسند یا جامعه ستیز، فرقی نمی کند. رفتار آن ها می تواند به عنوان الگو باعث ترویج هر نوع هنجاری در جامعه بشود. ممکن است رفتارشان بازدارنده باشد و مخاطب را به انجام ندادن یک کار سوق دهد یا برعکس، با اشتیاق مشغول کار اشتباهی شوند و ناخواسته این پیام را به بیننده منتقل کنند که آوردن یک حیوان وحشی در مهمانی، هیچ اشکالی ندارد و اتفاقاً به سرگرم شدن افراد کمک می کند! بُرد رفتاری اشخاص مشهور، به قدری بالاست که هزاران نفر آن را می بینند و درباره انجام دادن یا ندادن یک کار فکر می کنند. کافی است تسهیل یا بازداری زدایی اتفاق بیفتد؛ همان موقع است که ترس بیننده کم می شود و به یک رفتار مشخص رغبت پیدا می کند. مثلاً اگر کسی قبلاً به دلیل منع های شدید، سمت سیگار نمی رفته حالا ممکن است با دیدن سیگار کشیدن یک سلبریتی، با خودش بگوید گویا خیلی هم اشکالی ندارد! عملکرد چهره ها می تواند بازداری ها را کمرنگ یا پررنگ کند. البته این اتفاق بیشتر برای کسانی می افتد که هویت شان انسجام کمتری دارد، تأثیرپذیرتر هستند و بیشتر از آن که به ارزش های درونی خودشان متعهد باشند، به ارزش های دیگران چشم دوخته اند.

هدف خانم «ادبی» توجیه کننده نیست

خانم بازیگر درباره آوردن مارها به خانه می گوید: «این کار را کردم تا از مردم بخواهم از پوست این حیوانات برای کیف و کفش و ... استفاده نکنند». مهم است که گوینده، رده سنی مخاطبانش را بشناسد و بداند که با کودک صحبت می کند یا بزرگ سال! یک بزرگ سال، این توانایی را دارد که ساعت ها درباره انتزاعی ترین موضوعات حرف بزند بی آن که نیاز داشته باشد آن را ببیند. این موضوع می توانست سوژه یک گفت وگو باشد و بدون حضور مار پیش برود. نکته دیگر، تلاش میزبان برای از بین بردن ترس مهمان هایش از مار بود. ترس انسان از مار، قدمتی طولانی دارد و شواهد تکاملی نشان می دهد اجداد ما همیشه از مار می ترسیدند، اما چه لزومی دارد بخواهیم این ترس دیرینه را از بین ببریم؟ مواجهه انسان شهری با یک حیوان وحشی مثل مار چقدر است که نترسیدن، معتبر و مفید باشد؟ آیا اگر از خرس بترسیم، باید حتماً با آن روبه رو شویم؟ ضمن این که بهتر است درمان ترس ها را به عهده روان شناسان بگذاریم و تا زمانی که یک فوبیای مشخص، جزو شکایت های اصلی فرد نیست، هرگز تصمیم نگیریم شخص را دچار غرقه سازی کنیم. پیامدهای منفی این کار، به مراتب بیشتر از سود آن است.

تعداد زیاد رفتارهای ناهنجار در این قسمت از برنامه

همه می دانیم جامعه ما با مشکلات زیادی روبه رو است. هیچ کدام شان حل نمی شوند مگر با رفتار مسئولانه، تلاش و استمرار. مسئله ترویج حقوق حیوانات، زمانی به رسمیت شناخته می شود که سال ها درباره پیامدهای مختلفش حرف بزنیم و عمل کنیم. ماسک نزدن مهمان ها در برنامه (به بهانه تست منفی کرونا)، رعایت نکردن فاصله اجتماعی، شوخی های نامناسب، رواج فرهنگ لاکچری و مصرف گرایانه (رعایت تم، لباس و...)، سرگرم شدن با مار و عکاسی با آن، تعدادی از رفتارهای ناهنجار این قسمت از برنامه بود. برای اصلاح جامعه، همه مسئول هستیم و البته سلبریتی ها مسئول تر!

نویسنده : نگار فیض آبادی | کارشناس ارشد روان شناسی بالینی