به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از روزنامه فرهیختگان، هرج ومرج گزاره ای است که از زمان آغاز کنش های براندازانه چندماه اخیر تاکنون بیش از هر عنوان دیگری به هویت گروه های اپوزیسیون قابل اطلاق است. این بی سری باعث شده بود هریک از گروه های برانداز به سبک خود برای تکه پاره کردن ایران به تکاپو بیفتند. خروجی این کنش تکه پاره را مردم ایران در تنوع جنایت اپوزیسیون مشاهده کردند. آتش زدن مامور نیروی انتظامی، تبدیل محل زندگی مردم به بستر جنگ شهری و جنایت در حرم شاهچراغ اتفاقاتی است که لکه ننگ آن به راحتی از دست و آستین براندازان پاک نمی شود. براندازان که همواره در بعد سلب از نفی جمهوری اسلامی صحبت به میان می آورند با اقدامات اخیر خود نشان دادند در بعد ایجابی ایده ای جز جنایت روی میز ندارند. حال در طراحی جدید جبهه سلطنت طلبان به پشتیبانی سیستم های امنیتی غربی قصد دارند در ظاهری اتوکشیده خود را به عنوان عامل اجتماع گروه های به جان هم افتاده برانداز نشان دهند.
این سناریو با آغاز سال جدید کلید خورد و گروهی از سلبریتی های خارج نشین همزمان با رضا پهلوی توییتی مشترک منتشر کردند و سال ۲۰۲۳ را سال همبستگی نام نهادند. نکته جالب درمورد این همبستگی این است که حتی یک ماه هم دوام نیاورد و حامد اسماعیلیون که مدتی است پروژه تحریم علیه ملت ایران را پرچمداری می کند در گفت وگویی با تلویزیون سعودی اینترنشنال اعلام کرد توییت را علی کریمی برای وی فرستاده و وی در انتشار آن هیچ هماهنگی ای با رضا پهلوی نداشته است. او حتی به حضور رضا پهلوی در تجمع واشنگتن نیز واکنش نشان داده و درحالی که هر دوی آن ها در صف اول تجمع دیده می شوند، مدعی می شود که اصلا متوجه حضور شازده نشده است.
جدید ترین کنش برای نشان دادن وجود یک اجماع براندازانه به رهبری ربع پهلوی نیز راه انداختن کمپینی با هشتگ «من وکالت میدهم» است. این هشتگ که افکار عمومی جامعه ایران را یاد سفره عقد می اندازد، قرار است عنوان کمپینی باشد که رضا پهلوی را به متصدی اجرای دموکراسی در ایران تبدیل کند. دموکراسی که در همان پله اول با به جان هم افتادن اپوزیسیون به چالش کشیده شد و هیچ وقت هم معلوم نشد انتخاب رضا پهلوی از بین سایر عوامل برانداز به عنوان متصدی دموکراسی اساسا از دل کدام فرآیند دموکراسی بیرون آمده است که حالا وی قصد دارد همین نسخه را برای عموم مردم ایران نیز بپیچد. فارغ از معنای لغوی آنچه دلیل مضحکه شدن هرچه بیشتر این کمپین را فراهم می آورد، معرفی فردی است که نماد سلطنت و دیکتاتوری است؛ فردی که از هر زاویه ای به وی نگریسته شود در جایگاهی متناقض نشسته است. چهره ای که در گرفتن پول توجیبی خود به ثروت دزدیده شده از مردم ایران وابسته بوده و اوج هنرش نیز معلق بازی است، یکباره با دستور سرویس های امنیتی معلق زنان از پوستین سلطنت بیرون جهیده و در قامت سیاستمداری دموکراسی خواه در مقابل دوربین نشسته است تا تداعی گر شخصیت بی دست وپای مسعود شصتچی در فیلم مرد هزارچهره باشد. شخصیتی که مردم ایران دیالوگ ماندگار وی بعد از محکومیتش در دادگاه را این گونه به خاطر می آورند: «من اشتباهی ام، من از اولش هم اشتباهی بودم.»
ماجرای وکالت دادن به رضا پهلوی چیست؟بعد از عروسی گرفتن برای بحرین وکالت را برای شوهر دادن کجای ایران می خواهید؟
چند روزی است که عبارت «من وکالت میدهم» باب خنده ملت را در فضای مجازی باز کرده و به عنوان نمادی مضحک ترند شده. عبارتی که تا کسی آن را می شنود یاد اتاق عقد و وکالت ازدواج می افتد. اما در اصل «من وکالت میدهم» نام کمپینی است که رضا پهلوی با همراهی تعدادی از چهره های رسانه ای لندن نشین آن را هدایت می کند. این کمپین همان طور که از اسمش پیداست، حتی در محتوا و ایده حکمرانی مرتجع و عقب مانده است؛ چراکه اگر لمپن های حامی این کمپین می دانستند، عبارت «من وکالت میدهم» برای کمپین شان و ترند کردن آن، جز بدنامی و زنده کردن خاطرات تلخ برآوردی نخواهد داشت، هیچ وقت چنین کلماتی را برای معرفی خود استفاده نمی کردند. من وکالت می دهم تصویر روزی را که محمدرضا پهلوی بحرین را عروس کرد، زنده می کند. بحرینی که امیرعباس هویدا، نخست وزیر محمدرضا درباره آن اعلام کرده بود: «به هیچ کس مربوط نیست، بحرین دختر خودمان بود، به هرکس می خواستیم شوهرش دادیم.» اکنون نیز پسر جا پای پدر گذاشته و به قصد عروس کردن جغرافیا و فرهنگ ایران با عبارت «به من وکالت می دهید؟» وارد میدان شده است. البته این رویه طبیعی است؛ چراکه از لمپن هایی، چون رضا پهلوی جز این هم انتظار نمی رود. می خواهند ادای انقلاب دربیاورند، درحالی که با فرم سازی و صرفا یک عبارت خالی از محتوا انقلاب به وجود نمی آید، بلکه باید ایده ای در میان باشد و از دل آن ایده شعار یا عبارتی دربیاید. بی ایده بودن این کمپین در فضای مجازی نقل عام شده؛ چراکه مردم معتقدند وکالت دادن به کسی که هیچ ایده محوری برای حل مشکلات مردم ندارد، خسارت محض است. در چنین شرایطی که اقبال عمومی به این کمپین در حداقلی ترین حالت خود قرار دارد، افرادی که خود درک صحیحی از ایده محوری برای اداره کشور ندارند، توییت می زنند که رضا پهلوی چندین سال است که در پی «من وکالت میدهم» است. پهلوی هم از آنجا که عقبه تئوریک ندارد، در مصاحبه خود با خبرنگار اینترنشنال وکالت را معتمدی معنا می کند که از حق وکیل خود دفاع می کند. یکی از کاربران توییتر در واکنش به این وکالت و این اصطلاح در کمپین او این گونه واکنش نشان داده است: «اگر من نخواهم به شازده [رضا پهلوی]وکالت بدم، اون ۳۵ میلیارد دلاری که باباش قبلا به عنوان حق الوکاله برداشته به ما پس میده؟» در همین راستا سوالات دیگری نظیر اینکه کسانی که وکالت دادند با چه شرایطی وکالت دادند؟ در چه فرآیندی؟ دقیقا برای چه کاری؟ حدود و اختیارات وکیل چیست؟ شرایط عزل کدام است؟ اصلا متن وکالتنامه ای وجود دارد؟ همه این سوالات بی پاسخ نشان از تهی بودن شعار دموکراسی است که رضا پهلوی در پی کمپین «من وکالت می دهم» ادعای آن را می کند.
دموکراسی پس چه شد؟
اینکه چه کسی رضا پهلوی را در کمپین «من وکالت میدهم» وکیل کرده است، خود سوال جدی و اساسی است که پاسخی برایش وجود ندارد. اینکه رضا چطور انتخاب شد و چه فرآیندی برای برعهده گرفتن وکالت مردم طی کرده، ابهام بزرگی است که شاید البته این ابهام تاکیدی بر دیکتاتورمآبانه بودن این وکالت است. رضا پهلوی در یکی از مصاحبه های خود با منوتو بدون اینکه توضیح دهد چه فرآیندی را برای برعهده گرفتن این وکالت طی کرده و چه زمانی معتمد مردم شده است، می گوید: «من فقط دارم حرف مردم را بیان می کنم.» این درحالی است که بسیاری از مردم ایران حتی با شنیدن نام کمپین او، به تمسخرش پرداختند. عملا فرآیندی برای اینکه آیا رضا پهلوی وکیل این مردم باشد یا افراد دیگری، طراحی نشده و صرفا رضا پهلوی را به خاطر خاندان سلطنتی و پیشینه نژادی انتخاب کرده اند و از وکالتی که آغازش با نژادپرستی و ذبح دموکراسی باشد نباید توقع داشت که پایانی منتهی شدن به ناکجاآباد در انتظارش باشد. از سوی دیگر همراستا با اعلام موجودیت کمپینی از لمپن ها، حزبی از ناکجا آباد اعلام موجودیت می کند. حزبی تحت عنوان «ایران نوین». نام این حزب برای گوش ها آشناست. حزب ایران نوین اولین بار توسط دولت و به صورت فرمایشی توسط حسنعلی منصور، نخست وزیر محمدرضا پهلوی و دوستانش در سال ۱۳۴۳ تاسیس شد. فرمایشی بودن این حزب به وضوح از سلسله افرادی که دبیرکلی این حزب را برعهده داشتند مشخص است؛ چراکه بعد از منصور، امیرعباس هویدا، نخست وزیر شاه دبیرکلی حزب را برعهده گرفت. این حزب دولت ساخته صرفا می خواست از احترام به دموکراسی و تکثر سیاسی نمایشی بدهد. بررسی کارکرد این حزب عملا در این گزارش مجالش نیست، اما به مختصر همین لکه ننگ بر دامان حزب ایران نوین باقی است که در ۲۵ خرداد ۱۳۴۳ لایـحه مـصونیت مـستشاران آمریکایی (کاپیتولاسیون) به تصویب مجلس حزبی ایران نوین رسید که عملا این لایحه به مستشاران آمریکایی امکان هرگونه ظلم به مردم ایران را می داد.
اکنون که سال ها از تاسیس آن حزب و منحل شدنش می گذرد، دی ماه امسال مجددا حزبی با همان اسم «ایران نوین» شروع به فعالیت کرده، حزبی که پدر برای اعمال دیکتاتوری پنهان خود بنا نهاده بود، اکنون پسر هم برای دیکتاتوری خود دوباره بنا نهاده. البته رضا پهلوی هنوز آشکارا تاسیس این حزب را برعهده نگرفته، اما پیج رسمی این حزب از کمپین «من وکالت میدهم» حمایت کرده است. مجری منوتو در قسمتی از مصاحبه های خود با رضا پهلوی نیز به این حزب اشاره کرده و در صحنه ای نمایشی از احترام رضا پهلوی به احزاب صحبت می شود و رضا پهلوی در پاسخ حق سیاسی را صرفا برای احزاب قائل می شود و اگر تعریف او از حزب را همان ایران نوین بدانیم واضح است که پهلوی دوم هم همچون پدر خود درکی فراتر از نمایشی بودن نسبت به فعالیت سیاسی و حزبی ندارد و ترجیح می دهد به جای مشارکت مردم تنها مشارکت احزابی را بپذیرد که خط و مشی آن ها با دستور وی تعیین شده باشد. آنچه بیش از سایر نکات در این اظهار نظر جلب توجه می کند، اعتماد به نفسی است که ربع پهلوی با تکیه به آن به خود اجازه دهد در مورد حد و حدود حکومتی صحبت کند که حتی در فکر و خیالات وی هم تصویر واضحی ندارد.
عضو حلقه سخت کمپین شان تا یک ماه پیش حقوق بگیر جمهوری اسلامی بوده!
نکته خنده دارتر از نحوه انتخاب اسم کمپین و مفهوم آن، بدنه دعوت کننده ایرانیان به امضا کردن پویش (!) «من وکالت میدهم» شان است. اینکه کدام افراد با چه پیشینه ای مبلغ این کمپین خنده دار شده اند هم به خودی خود مایه فرح است. کانال هایشان را که نگاه می کنید، اوج هیجان زدگی ترحم برانگیزشان بابت پیوستن پرستو صالحی، علی کریمی، روناک یونسی، حمید فرخ نژاد و برزو ارجمند به این کمپین بیش از هرچیز در ذوق تان می زند؛ کمپینی که پیش تر مولفه های فکاهی گونه اش را مورد توجه قرار دادیم.
ژن خوبی که پیش از یاد گرفتن دست چپ و راست خود ولیعهد ایران بوده و از بدشانسی اش قبل از اینکه نوبت به او برسد، نظام پادشاهی از اساس به دست مردم ریشه کن شده، به سطحی از دریوزگی مقبولیت اجتماعی افتاده که تبلیغ تعدادی چهره کم سواد شناخته شده او و نزدیکانش را به قدری سر ذوق می آورد و بر بام سعادت فانتزی شان می نشاند که با خوشحالی خبر آن را هم در رسانه هایشان منعکس می کنند. مثلا استوری های حمید فرخ نژادی که تا همین یک ماه پیش علنا از موسسات و نهاد های فرهنگی زیر نظر حکومت ایران دستمزد دریافت می کرد به قدری سلطنت طلبان را سر ذوق آورده که فراموش کرده اند در همین روز ها سریالی از فرخ نژاد در شبکه نمایش خانگی ایران درحال پخش است که این موکل تازه فرارکرده جناب شازده در این سریال [به قول اپوزیسیون]حکومتی، نقش مامور امنیتی جمهوری اسلامی را بازی می کند.
یا دیگر سلبریتی هایی که اگر تا امروز شهرتی هم کسب کرده اند برای «بازی گری» شان در فیلم و سریال های ساخته وپرداخته کارگردانان و تهیه کنندگان ایرانی است نه قدرت تحلیل سیاسی و میزان دلسوزی شان برای ایران و مردمش!
با مرور اسامی و چهره های شاخصی که تا الان به ژن خوب پهلوی ها، جناب شازده رضا «وکالت داده اند» تا حالا که انقلاب شان به نتیجه نرسیده حداقل شاید بتوانند با این وکالت دادن حال وهوای او را بعد از ۴۴ سال «مبارزه» و ارتزاق از جیب مادر عوض کنند و باعث دررفتن خستگی اش بشوند، به این نتیجه می رسیم که جمهوری اسلامی ایران حقیقتا از اپوزیسیون خارج نشینش شانس نیاورد. اگر تا امروز در شبکه های اجتماعی می دیدیم این گزاره برای شوخی و خنده بین کاربران دست به دست می شد، این روز ها می توانیم با گوشت، پوست و استخوان مان آن را درک کنیم. مساله ای که بیش از هرچیز، وضعیت ترحم برانگیز خانواده ای را به تصویر می کشد که روزی خود را مالک ایران و دارایی هایش می دانستند، ولی حالا سرنوشت طوری رقم خورده که به گدایی مقبولیت از مردم همان ایران افتاده اند و هر یک توییت توانایی این را دارد که خود را بر بام سعادت ببینند و به قدری ذوق زده شوند که یادشان برود برای انقلاب کردن، غیر از کمپین توییتری، لازم است اندکی سرمایه اجتماعی واقعی را هم با خود همراه کرد!
بعد از ۴۴ سال هنوز گزینه ای بهتر از شازده ندارند!
درست است کمپینر ها یا همان اعضای حلقه سخت پویش ترحم برانگیز گروه های ترحم برانگیزتر سلطنت طلب کلکسیونی از سلبریتی هایی ا ست که غیر از «بازی گری» مهارت دیگری در عرصه های مرتبط با اداره کشور نداشته و ندارند، اما نکته جالب تر از سطح سواد و قدرت تحلیل سیاسی کمپینر های پویش وکالت دهندگان به شازده پهلوی، شخص شازده است که قرار است به عنوان وکیل این افراد معرفی شود.
نخستین سوالی که بعد از مشخص شدن گزینه نهایی اپوزیسیون خارج نشین جهت «وکالت » برای هر ایرانی پیش می آید آن است که آیا شاه پرستان و ایران ستیزان، در این ۴۴ سال که بعد از اخراج شان فرصت فکر کردن و برنامه ریزی داشته اند، واقعا نتوانسته اند یک چهره های که حداقل کمی سرش به تنش بیارزد را به عنوان وکیل خود معرفی کنند؟ جواب احتمالا مشخص است. گویا رضا پهلوی تنها گزینه باقی مانده است که باور دارند می تواند چکیده تمام دغدغه ها، تلاش ها و فعالیت های چهل و چند ساله شان برای ساقط کردن حکومت ایران را در بر گیرد. ژن خوب پهلوی ها که در این چهل سال بعد از فوت پدرش طبق باور های خانوادگی شان به نوعی پادشاه در آب نمک خوابیده ایران محسوب می شود، هنوز موفق نشده کسب وکاری شخصی راه انداخته و برای اولین بار در زندگی ۶۲ ساله خود، مزه اولین درآمد شخصی اش را بچشد. حتی تجربه ناموفقی هم در حوزه کسب وکار در کارنامه ۶ دهه زندگی اش نداشته که حداقل دل شاه پرستان شاد باشد که شازده، اگر درآمدش از بیزینس شخصی اش هم نیست، حداقل برای کسب درآمد تلاش هایی داشته.
اتفاقا چند سال پیش بود که همین شازده ای که علی کریمی ها و پرستو صالحی ها درحال وکالت دادن به او هستند تلویحا که نه، واضحا سهمیه پول توجیبی ثابت خود را تایید کرد و صراحتا گفت: «از زمانی که پدرم فوت شدند و من وارد صحنه سیاسی اپوزیسیون ایران به نظام جمهوری اسلامی شدم تا الان بیش از ۳۰ سال می گذره و درواقع شغل من «مبارزه سیاسی برای آزادی ایران» بوده در این سال ها!» در اینجا و بعد از این نکته طلایی بیان شده توسط شازده، مجری از او می پرسد: «آقای پهلوی برای این شغل درآمدی که ندارید؟ من منظورم اینه درآمدتون رو از چه راهی به دست میارید؟» که شازده در جواب بعد از خنده ریزی که می کند و مکثی که دارد، می گوید: «نه خب! درآمدی که نداره، به هرحال هرکاری آدم بتونه بکنه در حد توانش انجام میده و من خوشبختانه «با کمک خانواده ام» تابه حال تونستم زندگیم بگذره و تمام وقتم رو بذارم برای کار سیاسی.»
مجری باز هم قانع نمی شود و می پرسد: «یعنی همسرتون شاغل هستند آقای پهلوی؟»
که در اینجا خود رضا پهلوی آخرین ضربه را محکم تر می زند و نشان می دهد تلاش های چهل وچند ساله اپوزیسیون برای نزدیک شدن به رویای براندازی، حداقل اگر برای شاه پرستان آب نداشت، برای خود خانواده شاه نان داشته! او در جواب می گوید: «درحال حاضر به طورکلی ما درحال مبارزه هستیم و بیشتر هزینه ها رو «با کمک هم میهنان» که هزینه ای کمک می کنند و «خانواده خودم» که تابه حال من رو کمک کردند تا من بتونم تمام وقت به این کار بپردازم.»
وقتی ربع پهلوی از روی دست رجوی کپی می کند!
تلاش جریان سلبریتیسم برای ایجاد اجماع بین اپوزیسیون و پوشش رسانه ای این نمایش در رسانه های لندن نشین نشان می دهد که سرویس های امنیتی پشت پرده متوجه یکی از ضعف های اصلی پروژه براندازی یعنی نداشتن ایده ای ایجابی شده اند و تلاش دارند برای رفع این ایراد به سراغ شخصیت پردازی بروند. اما نکته اصلی که در این سناریو مورد توجه قرار نگرفته است این است که شخصیت انتخاب شده به لحاظ بالقوه استعدادی ندارد که سرویس های امنیتی را امیدوار به بالفعل شدن کند. نکته دیگری که باید به آن توجه داشت این است که این مدل پیش از این نیز برای سرنگونی انقلاب ایران به کار گرفته شده بود، اما نهایتا گریزی جز پوشیدن لباس زنانه برای طراحان آن باقی نگذاشت. سی ام تیر ماه سال ۶۰ و یک ماه پس از عزل بنی صدر از ریاست جمهوری، آنان با گردهم آوردن گروه های سیاسی مخالف نظام جمهوری اسلامی ایران همچون حزب دموکرات کردستان ایران اقدام به تشکیل شورای ملی مقاومت ایران کردند. اگرچه منافقین در سال ۶۰ دست به اقدامات تروریستی علیه مسئولان نظام زده و شخصیت های ارزشمندی همچون سیدمحمد بهشتی، محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر را به شهادت رساندند، اما نهایتا شورای مقاومت که با شعار جدایی دین از سیاست و برابری جنسیتی با هدف جنایت علیه ملت و براندازی نظام نوپای جمهوری اسلامی تشکیل شده بود، راه به جایی نبرد و سران آن نیز با لباس زنانه از کشور گریختند. حال که جمهوری اسلامی چهل وچهارمین بهار خود را جشن می گیرد رضا پهلوی همچون مسعود رجوی با شعار دموکراسی و آزادی درمقابل دوربین نشسته و تلاش دارد با برندی به غیر از برند سوخته منافقین همان اقدامات آن ها را کپی کند. دولت های غربی سناریوی شکست خورده خود را درحالی تکرار می کنند که این بار چهره انتخاب شده به مراتب ضعیف تر از ورژن اصلی گذشته است.
