به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از رکنا، باستانشناسان میگویند در پناهگاه سنگی «لیلی» در شمال تیمور شرقی هزاران مصنوعات سنگی و استخوانهای حیوانی را یافتهاند که نشان میدهد انسانهای باستانی حدود 44 هزار سال پیش در آنجا زندگی میکردهاند.
این تیم از محققان از دانشگاههای استرالیا و انگلیس میگویند تجزیه و تحلیل رسوبات عمیق کف غار، که قدمتی بین 59 تا 54 هزار سال دارد، بیانگر این است که پیش از این تاریخ انسانها در این منطقه فعالیتی نداشتهاند. این در حالی است که از حوالی 44 هزار سال قبل، ردپای انسانها در این منطقه شروع به پدیدار شدن میکند.
کاسیه نورمن، زمینشناس و پژوهشگر در دانشگاه گریفیث استرالیا، درباره اهمیت پناهگاه سنگی لیلی و کشفیات مربوط به آن میگوید: «محل لیلی بهویژه از آن رو جذاب است که نشان میدهد جمعیت انسانی زیادی بین 49 تا 43 هزار سال پیش در جزیره ساکن شدهاند.»
وی اضافه کرد : «با توجه به یافتهها به نظر میرسد مسکونیشدن منطقه لیلی بخشی از مهاجرت گسترده انسانهای امروزی است که بین 70 تا 40 هزار سال پیش در سراسر جهان رخ داده است.»
پروفسور سو اوکانر، باستانشناس در دانشگاه ملی استرالیا و یکی از نویسندگان این مطالعه، در این خصوص اضافه میکند: «جزیره تیمور برای مدت طولانی به عنوان مقصد اولین مهاجرت انسانها از سرزمین اصلیشان در آسیای جنوب شرقی به منطقه استرالیا و گینه نو در نظر گرفته میشد. اما یافتههای جدید این فرضیه را به چالش میکشد.»
به گفته وی، «شواهد تازه نشان میدهند که انسانهای اولیه به جای جزیره تیمور، از طریق گینه نو به استرالیا مهاجرت کردهاند».
دکتر اوکانر اضافه کرد: «غیبت انسان در جزیره تیمور زودتر از دستکم 50 هزار سال پیش قابل توجه است، چرا که نشان میدهد که انسانهای اولیه دیرتر از آنچه قبلاً تصور میشد به این جزیره رسیدهاند.»
تصور میشود نخستین دسته از این انسانهای باستانی احتمالاً از جزیره فلورس و سرزمین اصلی جنوب شرقی آسیا به تیمور مهاجرت کرده باشند.
شیمونا کیلی، باستانشناس و دیرینزیست شناس از دانشگاه ملی استرالیا که در این تحقیق شرکت داشت، در این باره میگوید: «برخلاف سایر مکانهای منطقه، پناهگاه سنگی لیلی رسوبات عمیقی را حفظ کرده است که در آنها هیچ نشانه واضحی از فعالیت انسانی دیده نمیشود.»
این در حالی است که فعالیتهای انسانی تقریبا از 44 هزار سال بدین سو در رسوبات فشرده کف غار دیده میشود. پروفسور مورلی در این باره میگوید: «به محض ورود انسانها، صحنه عوض میشود و شواهد واضحی از آثار آتش و همینطور فشردگی لایه کف پناهگاه در اثر پا خوردن زیاد به چشم میخورد.»
