به گزارش سایت خبری ساعدنیوز به نقل از فرارو جهان زمینی ما هنوز ناشناخته های زیادی دارد، اما وقتی می شنویم که در زیر اقیانوس های شور جهان دانشمندان موفق به کشف منابع عظیمی از قند شده اند، واقعاً شگفت زدگی ما از حالت معمول خود فراتر خواهد رفت. یک مطالعه جدید مدعی است که علفزار های دریایی موجود در کف اقیانوس ها می توانند مقادیر زیادی از مواد شیرین را در زیر شاخه های تکان دهنده خود ذخیره کنند.
دانشمندان می گویند در تحقیقات خود متوجه شدند که شکر به شکل ساکارز (ماده اصلی شکر که در آشپزخانه استفاده می شود) از علف های دریایی و در خاک زیر آن آزاد می شود، منطقه ای که مستقیماً تحت تأثیر ریشه ها قرار می گیرد و به ریزوسفر معروف است. این بدان معناست که غلظت قند بستر دریا حدود ۸۰ برابر بیشتر از حد معمول است.
این تیم تحقیقاتی می گوید بنابراین در سرتاسر جهان، علف های دریایی می توانند روی ۱.۳ میلیون تن ساکارز قرار گرفته باشند. به بیان دیگر، این مقدار برای تولید حدود ۳۲ میلیارد قوطی کوکاکولا کافی است، پس ما در مورد کشف منبع قابل توجهی از شکر پنهان صحبت می کنیم. نیکول دوبیلیه، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک در آلمان می گوید: «علف های دریایی در طول فتوسنتز قند تولید می کنند. در شرایط نوری متوسط، این گیاهان بیشتر قند هایی را که تولید می کنند برای متابولیسم و رشد خود استفاده می کنند. اما در شرایط نوری بالا، به عنوان مثال در ظهر یا در طول تابستان، گیاهان بیش از آن چیزی که می توانند مصرف کنند یا ذخیره کنند، قند تولید می کنند. آن ها ساکارز اضافی را وارد ریزوسفر خود می کنند که آن را به عنوان یک دریچه سرریز می توان درنظر گرفت.»
دانشمندان می گویند؛ آنچه شگفت آور است این است که این قند اضافی توسط میکروارگانیسم های محیط اطراف بلعیده نمی شود. برای جلوگیری از این امر، به نظر می رسد که علف های دریایی ترکیبات فنلی را به همان روشی که بسیاری از گیاهان دیگر انجام می دهند، ارسال می کنند. این ترکیبات شیمیایی – که در قهوه و میوه ها و همچنین بسیاری از مکان های دیگر در طبیعت یافت می شوند – عملکرد ضد میکروبی دارند و می توانند متابولیسم اکثر میکروارگانیسم ها را مهار کرده و سرعت آن ها را کاهش دهند.
محققان فرضیه خود را در یک علفزار دریایی واقعی در زیر آب از طریق تکنیک طیف سنجی جرمی آزمایش کردند تا تأیید کنند که این واقعاً همان چیزی است که اتفاق افتاده است. به گزارش فرارو، مگی سوگین، میکروبیولوژیست دریایی از مؤسسه میکروبیولوژی دریایی ماکس پلانک، می گوید: «در آزمایش های خود، فنول های جدا شده از علف های دریایی را به میکروارگانیسم های ریزوسفر علف دریایی اضافه کردیم. نتیجه این بود که ساکارز بسیار کمتری در مقایسه با زمانی که هیچ فنلی وجود نداشت، مصرف شد. مجموعه کوچکی از میکروب ها در واقع با وجود فنولیک ها از طریق ساکارز رشد کردند». محققان فکر می کنند که این «متخصصان میکروبی» شاید در ازای چیزی مانند مواد مغذی که برای رشد به آن ها نیاز دارند، به علف های دریایی کمک می کنند.
علف های دریایی برخی از مهم ترین جذ کننده های کربن آبی سیاره هستند (کربن گرفته شده توسط اقیانوس ها و اکوسیستم های ساحلی جهان). به عبارت دیگر یک منطقه از علف های دریایی می تواند دو برابر بیشتر از جنگلی به همان اندازه در خشکی و ۳۵ برابر سریع تر کربن جذب کند. هنگامی که نوبت به محاسبه هزینه های جذب کربن از علفزار های دریایی می شود - که در بین زیستگاه های در معرض تهدید روی کره زمین به دلیل فعالیت های انسانی و کاهش کیفیت آب است - دانشمندان اکنون می توانند ذخایر ساکارز و همچنین خود علف های دریایی را نادیده بگیرند.به زبان ساده اگرچه ما اکنون از وجود این منابع عظیم شکر در زیر اقیانوس های خود مطلعیم، اما این اکوسیستم یکی از مهمترین سازوکار های طبیعی جهان برای جذب کربن آبی است که بقای حیات در سیاره ما را تنظیم می کند. بی شک اکتفا و حفاظت از عملکرد های زیست محیطی این اکوسیستم بسیار سودمندتر از منافع تجاری برداشت ساکارز موجود در آن است که در نهایت چند ملیارد قوطی نوشابه دیگر به جهان ما اضافه می کند. سوگین می گوید: «ما به اندازه زیستگاه های خشکی درباره علف های دریایی آگاهی نداریم. مطالعه ما به درک بشر از یکی از حیاتی ترین زیستگاه های ساحلی در سیاره ما کمک می کند و نشان می دهد که حفظ این اکوسیستم های کربن آبی چقدر مهم است.» نتایج این تحقیق در Nature Ecology & Evolution منتشر شده است.
۴ کشف شگفت انگیز زیر زمینی
