به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از روزیاتو، تونی کروز ۳۰ ساله آنقدر علاقه مند به آموزش دیگران بود که بلافاصله پس از اینکه متوجه شد سرطانش گسترش یافته و زندگی اش رو به پایان است، تصمیم گرفت تا بدن خود را پس از مرگ اهدا کند تا دانشجویان پزشکی بتوانند از پیشرفت بیماری او درس بگیرند.
علاوه بر این، او تصمیم منحصر به فرد و در عین حال کاملاً مشخصی را اتخاذ کرد؛ او رضایت داد که تشریح جسدش به طور عمومی نشان داده شود و همچنین هویت او شناخته شود. او اولین اهدا کننده در بریتانیاست که این کار را انجام داد.
این امر باعث می شود درهای بسته آزمایشگاه آناتومی به روی مخاطبان وسیع تری از جمله عموم مردم باز شود که به این معنی است که کالبد شکافی می تواند فیلمبرداری و پخش شود. نتیجه این تشریح یک فیلم به نام «بدن مرده من» My Dead Body است که تشریح مغز و بدن تونی را به رهبری کلر اسمیت، استاد آناتومی نشان می دهد.
این فیلم یادداشت های روزانه تونی درباره نبرد طاقت فرسا چهار ساله اش با سرطان را مستند می کند. تونی در بخشی از فیلم می گوید: «همیشه دوست داشتم پزشک یا پرستار شوم. من شیفته بدن و علم بودم و همه چیزهایی را که مربوط به زیست شناسی بود دوست داشتم. دوست دارم مردم از بیماری من درس بگیرند. زندگی روش عجیبی برای حل مسائل دارد.»
جو کروز (Jo Crews) 53 ساله، مادر تونی کروز می گوید: «او بسیار آدم مثبت اندیشی بود. او یک خواهر بزرگ دلسوز بود و بهترین دوست من بود. تونی هیچ رازی نداشت. او هرگز از موقعیت های سخت دوری نمی کرد، هیچ وقت هیچ چیز پنهان نبود. تنها کاری که او پس از تشخیص سرطان می خواست انجام دهد آموزش مردم بود. در واقع، پس از انجام عمل جراحی برای برداشتن چشمش در سال ۲۰۱۶، شرایطش را در رسانه های اجتماعی به اشتراک گذاشت تا تجربیات و زخم هایش باعث کمک به شخص دیگری باشد.»
پدرش جیسون ۵۱ ساله می گوید: «تونی مدام اطلاعات مربوط به علائم انواع سرطان ها را به اشتراک می گذاشت، نه فقط سرطان خودش».
جو اعتراف می کند که وقتی تونی برای اولین بار به آنها گفت که فرم های رضایت نامه را امضا کرده است، در ابتدا وحشت زده شد. او می گوید: «در آن زمان، امیدوار بودیم که سرطان او درمان شود و من نمی خواستم به مرگ او فکر کنم. اما تونی می خواست ما بدانیم که او تمام مدارک را تکمیل کرده است و این خواسته ها را در وصیت نامه اش گنجانده است.» جیسون می افزاید: «ما هرگز سعی نکردیم نظر او را تغییر دهیم زیرا این همان چیزی بود که او می خواست.»
این عمل بشر دوستانه او تأثیر خارق العاده ای داشته است؛ هزار دانشجو از تشریح بدن تونی درس های بی نظیری آموخته اند و تخمین زده می شود که این کار می تواند به اطلاع رسانی مراقبت از یک میلیون بیمار تبدیل شود.
در تابستان ۲۰۱۶ تونی از سردرد، تاری دید و چشم راست پف کرده رنج می برد. او بلافاصله به یک جراح چشم در لندن ارجاع شد و بیوپسی تایید کرد که سرطان است. او در نوامبر همان سال برای برداشتن کره چشم و پلک راست و همچنین پوست و عضله اطراف تومور تحت عمل جراحی قرار گرفت.
جو می گوید: «این شوک وحشتناکی بود، اما به او گفته شد که جراحی تنها گزینه اوست. یا چشمت را از دست می دهی یا می میری. اینها گزینه های او بودند.»
یک سال بعد تونی همچنان سردرد داشت و در بهار ۲۰۱۸ از جراح خود درخواست اسکن MRI کرد که نشان داد، سرطان او بازگشته است و او نیاز به جراحی بیشتری برای برداشتن یک تومور به اندازه گوجه فرنگی از مغزش دارد. در سال ۲۰۱۹، سه سال پس از تشخیص، تونی در مورد اهدای بدن با انکولوژیست خود در صورت مرگ صحبت کرد و درخواست فرم های رضایت داد.
تونی یک اهداکننده غیرعادی بود نه تنها به دلیل رضایتش برای نمایش عمومی و آشکار کردن هویتش، بلکه به دلیل جوانی اش. میانگین سنی اجساد اهداکننده حدود ۷۰ سال است و نسبت مردان و زنان تقریبا برابر است. تونی تقریباً دو سال بدون علائم بود تا اینکه ژانویه ۲۰۲۰ به سرفه افتاد؛ جو می گوید: «ما همچنین متوجه یک علامت کوچک مانند نیش حشره روی کمر او شدیم».
او تحت اشعه ایکس قرار گرفت که لکه هایی را روی ریه هایش نشان داد و بیوپسی تأیید کرد که آنها تومورهای ثانویه یا متاستازهای متعدد هستند و علائم کوچکی که در سراسر بدن او ظاهر می شد نیش حشرات نبود، بلکه تومورهای کوچک در بافت های همبند بود. تونی می خواست در سپتامبر ۲۰۲۰ یک دوره دانشگاهی درخصوص جرم شناسی قانونی را آغاز کند. جیسون معتقد است که تصمیم او برای اهدای بدنش تا حدی ناشی از این احساس است که او در زندگی به آن چیزی که می خواست دست نیافته است.
او در آگوست ۲۰۲۲ درگذشت و به اندازه کافی زنده نبود تا رویاهایش را دنبال کند، بنابراین راهی برای کمک در مورد اطلاع رسانی درخصوص سرطانش پس از مرگش یافت. جو و جیسون با تونی بودند که در ۲۳ آگوست ۲۰۲۰ در خانه درگذشت. بدن او توسط دانشکده پزشکی برایتون و ساسکس پذیرفته شد. پس از مومیایی شدن، جسد او در آزمایشگاه آناتومی ذخیره شد و مجموعه ای از ۱۲ کارگاه تشریح و جلسات آموزش بالینی دیگر بین مارس تا جولای ۲۰۲۲ با حضور بیش از ۱,۰۰۰ دانشجو برگزار شد.