به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، بیش از ۷ میلیارد انسان روی این کره خاکی نفس می کشیم؛ هر یک توانایی های متفاوتی داریم و در راستای آن گام بر می داریم؛ در پوشش و اقلیم مختلف زندگی می کنیم و اهداف هر یک از ما با دیگری متفاوت است؛ حتی اگر همه یک هدف واحد داشته باشیم اما راه هایی که برمی گزینیم ما را از سایرین متمایز می کند.
تاکنون امتحان هم دلی مان را در حوادث مختلف از شیوع طاعون و وبا گرفته تا همین کرونا پس دادیم و این بیماری اخیر به ما فهماند که رنگ پوست، موقعیت جغرافیایی و مقدار پولی که در جیب داریم، نشانه برتر بودن نیست و اگر روزی به هم محتاج شدیم بدون ذره ای چشم داشت، داشته من برای تو.
فرقی نمی کند من کارگر و قشر یدی هستم و تو دکتر یا مهندس پشت میز نشین! به یک درد مشترک که برسیم، جیب من و تو ندارد. یک جای کار سرنوشت همه ما به هم گره می خورد. اگر تو ماسک نزنی، عزیزِ من می میرد و اگر من ماسک نزنم، تو را به درد بی نفسی مبتلا می کنم. حرفِ جان که شود، بالا و پایین شهر ندارد! به اندازه تو، منِ پایین شهر نشین در خطر ابتلا به یک ویروسم و اگر درمان ویروس این روز ها پیدا نشود همه در خطریم و اگر پیدا شود جان همه مان در سلامت و امان است.
خستگی و دلتنگی ۸۵ هزار کادر درمان
۵ ماه شبانه روز کار کردن را ۸۵ هزار کادر درمانی می فهمند که حتی نمی دانند انتهای عرق ریختنشان کجاست؛ ۹ هزار نفر از این آمار به ویروسی مبتلا شدند که قرار بود یک ماهه بارش را از کشورمان برکند، اما ماند و شد بلای جان خانواده هایی که عزیزان شان را سال ها حمایت کردند و عشق دادند تا جامه سفید برتن کنند و خدمتگذار باشد البته که همینطور شد و نهایتا حدود ۱۷ پرستار و کادر درمان جان خودشان را در راه دفاع از سلامت فدا کردند.
آن هایی که ماندند هنوز بیدارند و همین حالا که در حال نوشتن هستم و شما در حال مطالعه آن هستید، در گان و پوشش های گرم مشغول مراقبت از عزیزترین هایمان هستند. اصلا نیاز به اثبات این موضوع نیست. اخبار تلویزیون مدام مصاحبه هایی را از محافظان سلامت نشان می دهد که از مردم خواهش می کنند کمی بیشتر به شیوه نامه هایی بهداشتی اهتمام ورزند تا آن ها هم کمتر مجبور شوند جای شیفت یکدیگر بایستند و بی خوابی بکشند.
مریم رضایی یکی از پرستارانی است که این روز ها برای تهیه گزارشم از او خواستم در صورت امکان برایم فیلم های کوتاهی از خودش و همکارانش در حین کار و زمان استراحتشان بفرستد، ولی تقریبا دو ماهی است که موفق به انجام اینکار نمی شود. تماس که می گیرم اصلا فرصت نمی کند پاسخ دهد و وقتی جواب می دهد هم می گوید امروز چند همکار دیگرش به دلیل ابتلا به کرونا، مرخصی استعلاجی گرفتند و او مجبور است چند شیفته بایستد. در آخرین پیامش هم گفت شرایط بیمارستان ها گل و بلبل نیست و با چشم هایشان شاهد موج دوم کرونا روی تخت بیمارستان هاست.
زوج پزشکی که از جان و جیب شان مایه گذاشتند
زحمات پرستاران تنها به تهران ختم نمی شود. میان اخبار تلخ فوت بیماران کرونایی و خستگی کادر درمان، خبر شیرینی از یک زوج درمان گر در تبریز شنیدم.
وحید جعفرلو متولد ۱۳۶۰ دانش آموخته دانشگاه شهید بهشتی است. گرایش او جراحی سرطان است و در دانشگاه تهران ادامه تحصیل داد. دو سالی می شود که در شهر تبریز در نقش هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز مشغول است. همسر او ماریا بهرامیان متولد ۱۳۶۸ است و مدرک پزشکی عمومی خود را از دانشگاه علوم پزشکی تبریز دریافت کرده است و بعد وارد رشته تخصصی بیهوشی شد.
ماجرا از این قرار است که یک خانم جوان مبتلا به کووید ۱۹ دو روز قبل نیاز به هموفیلتر یعنی تصویه کننده خون داشته که همراهان بیمار امکان تهیه نداشته اند. این زوج جوان که این روز ها در بیمارستان مخصوص بیماران کرونا مشغول به خدمت رسانی اند، هزینه چند میلیون تومانی هموفیلتر را تقبل کرده اند.
وحید جعفرلو فوق تخصص جراحی سرطان در گفت و گو با خبرنگار حوزه بهداشت و درمان در خصوص این ماجرا اظهار کرد: از اوایل اسفند ۱۳۹۸ که ویروس کرونا در ایران اوج گرفت، بیمارستانی که بنده و همسرم در آنجامشغول بودیم، جزو لیست بیمارستان های پذیرنده بیماران کرونایی قرار گرفت.
من و همسرم بر حسب وظیفه خود در درمان بیماران کرونایی شروع به فعالیت کردیم و او به تبع رشته اش در آی سی یو بیماران کرونایی مشغول به فعالیت است و من بیماران مبتلا به کرونا که نیاز به جراحی دارند، معالجه می کنم.
او ادامه داد: بیماری که نیازمند تصفیه خون بود حتی به چهره ندیده بودم و نمی شناختم و علت رقم خوردن این کمک کوچک، دل بزرگ همسر بنده است. خانم بهرامیان یک روز بسیار ناراحت بود و وقتی موضوع را جویا شدم، گفت که بیماری نیازمند تصفیه خون است تا التهاب بیماری کرونا در بدنش کم شود و این بیمار خانم جوانی است که همراهانش توانایی تأمین هزینه مورد نیاز را ندارند؛ بعد از مشورت با همسرم به این نتیجه رسیدیم که هزینه را تقبل کنیم و واقعا اگر توانایی اش را داشتم، مایل بودم به بیماران بیشتری کمک کنم.
جعفرلو گفت: نه به عنوان یک پزشک و نه به عنوان پرسنل درمان کرونا بلکه به عنوان یک انسان وظیفه داریم به هم کمک کنیم. در این اتفاقاتی که طی ۵ ماه اخیر رخ داد خیلی از خودگذشتگی ها دیدیم و ذره ای از این محبت ها هنوز جایی گفته و به تصویر کشیده نشده است. پزشکی و پرستاری یعنی عشق، استرس، شب بیداری و مسئولیت؛ پرسنل درمانی که از جان، اموال و خانواده شان مایه گذاشتند، بی مهابا به دل کرونا زدند و شب و روز از بیماران کرونایی مراقبت کردند.من و همسرم هم جز کوچکی در این ماجرای پنج ماهه بودیم و اگر خدا بخواهد و در حد توان تا شکست ویروس کرونا خواهیم ماند.
روند شیوع ویروس کرونا در ۳ استان افزایشی است
