به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از روزنامه همشهری: چرا گشت ارشاد دارید؟ به حکومت چه ربطی دارد طرف حجاب دارد یا ندارد؟ چرا در امر خصوصی دخالت می کنید؟ چرا فلانی دستگیر می شود؟ او که روش های خشونت آمیز را ترویج نمی کرد. چرا درمقابل زیاده خواهی آمریکا کوتاه نمی آیید مگر نمی بینید مردم دچار مشکل اقتصادی هستند؟
در این باره باید صادقانه با دوستان، دشمنان و ناظران سخن گفت. موضوع را زمانی می فهمیم که تصویر درستی از فلسفه حکمرانی در جامعه مسلمانی داشته باشیم. حاکمانی که فلسفه حکومت برایشان قدرت برای قدرت یا قدرت برای مواهب قدرت است، از هر آنچه موجب ناراحتی و سروصدا می شود پرهیز می کنند. چرا جمهوری اسلامی چنین نمی کند؟ برخی از به اصطلاح نخبگان می گویند اقدامات (اقدامات ارادی) جمهوری اسلامی در راستای نابودی خودش است اما حاکمیت و اجزای آن متوجه نیستند که تیشه به ریشه خود می زنند؛ این سؤال مهمی است. کسی که حکومت را برای استفاده هزار فامیل خود می خواهد، به هرکس یا هر کشوری به نوعی باج می دهد. یکی را آبنبات، دیگری را مسئولیت، کشوری را باج می دهد و جای دیگری عقب نشینی می کند که تاج و تخت محفوظ بماند. بعضا با افتخار می گویند کوروش وقتی وارد بابل شد به مردم گفت «بر دین خود آزاد هستید» و این را نشانه رفتار دموکراتیک کوروش یا احترام به حقوق بشر می دانند. اما شهید مطهری معتقد است اگر کوروش چنین گفته باشد پس به چه دلیل سرزمین آنان را تصرف کرد؟ آیا آرامش آنان را برای استثمار اقتصادی می خواست؟ پیامبر اسلام به کدام سرزمین رفت که هدفی جز اصلاح دین داشته باشد؟ بنابراین جمهوری اسلامی نمی تواند مانند حکومت های عرفی هر صدایی را با دان پاشی و نمک ریزی ساکت کند که حکومتش برقرار باشد. این سیره امیرالمومنین است. به رغم نص، او با بیعت عمومی در قدرت حاضر شد اما در سراسر نهج البلاغه یک بار ندارد که «ایها الناس بفرمایید من الان چه کار کنم؟» گفت با اصرار شما حکومت را می پذیرم اما براساس سنت پیامبر و کتاب خدا و عقل خود حکومت می کنم و دیدید که چگونه هزینه این راهبرد را کمتر از 5سال داد و همه عمر حکومتش در جنگ داخلی سپری شد. حال چرا روشنفکران ما نمی گویند علی(ع) درایت نداشت؟ بلد نبود هرکس را به صورتی نمک گیر کند و حکومت را ادامه دهد؟
امام فرمود تفاوت انقلاب اسلامی با انقلاب های دیگر آن است که آنجا یک طاغوتی می آید و طاغوت قبلی را برمی دارد و می گوید باید من باشم. امام می گوید برای ما هر دو طاغوتند و آن طاغوتی که جدید آمده است ولو اینکه آدم خوبی هم باشد به یک بُعد از انسان توجه دارد و آن بعد مادی است و سپس می گوید ما «قیام الله» کردیم. در قیام الله استفاده از مواهب عرفی حکومت برای حاکمان همانقدر زشت و ناپسند است که عدول از اصول اسلامی برای حفظ حکومت واجد نکوهش است. بنابراین جمهوری اسلامی نمی تواند به قول امام «جمهوری اسلامی لفظی» و به قول مقام معظم رهبری «جمهوری اسلامی اسمی» باشد. نمی تواند به نام دین، خود پرچمدار فسق و فجور و مروج گناه در جامعه باشد. ممکن است آلودگانی در حکومت باشند و البته هستند، اما سیره حاکمان نمی تواند به صورتی باشد که برای مانایی در قدرت درمقابل فساد چشم بند بزند و احتمالا تحسین هم بشنود. برای مدیریت عالی نظام از جهت ارادی کاری ندارد که مراکز فساد را همانند مراکز عبادی محترم بشمارد و از مقبولیت حداکثری برخوردار و همگان برای او کف بزنند. اما این حکومت، حکومت دینی نیست. نگاه واقع گرایانه و اصولی به ما می گوید جمهوری اسلامی نمی تواند مروج ولنگاری باشد یا آن را در حیطه عمومی تأیید کند (حوزه خصوصی امر دیگری است)، بنابراین یا باید بر اصول اسلامی در جامعه ای که 99درصد آن مدعای مسلمانی دارند بایستد یا حکومت را رها و حجت را تمام نماید. اگر روزی دیدیم که مسئولان حکومت از جمهوری اسلامی صرفا به یک اسم، نام و پسوند اکتفا کرده اند، معنایش این است که قدرت به ماهو قدرت، برایشان مهم است و درمقابل هرچه برای این قدرت مشکل آفرین است، کوتاه می آیند و سازش می کنند تا در قدرت بمانند البته تاکید بر اصول اسلامی بدین معنا نیست که حاکمیت صرفا روش های قهری را به خدمت بگیرد و روش های تربیتی را نادیده انگارد. برخورد با مردم باید وزین و توأم با حفظ شأن آنان باشد؛ کما اینکه نمی توان بر روی سیاسی بودن برخی نابهنجاری ها چشم پوشید و صرفا آن را فرهنگی تفسیر کرد.
رئیس ایران خودرو: منتقدان خودروسازان از پیشرفت های خودرویی بی اطلاع هستند!
