مدیرانی برای تمام فصول و ضرورت حجامت مدیریتی
در جامعه ایرانی و البته از هر بخش دیگر آن واجب تر در "مدیریت"، نیازمند پوست اندازی هستیم. و صریح تر شاید؛ "حجامت". باید پایان "مدیرانی برای همه فصول" و اعلام کرد. و راستی که این متدلوژی نباید دستمایه تسویه حساب با مدیران تکنوکرات با تجربه باشد تا عده ای جوان خام هم سفره ای را بر جای آنان بنشانیم.
"جوان گرایی" که در ظاهر شعاری فریبنده برای همراه سازی افکار عمومی جهت حذف مدیران ناهم سو به شمار می رود و در باطن اسم رمز به کار گماردن منسوبین و منصوبین و آقازاده ها، تبارسالارها و اعضای هزار فامیل است؛ برداشتی افراطی، انحرافی، و نادرست از حجامت مدیریتی در جامعه ایرانی است. مراد ما از ضرورت پوست اندازی مدیریتی در ساخت و بافت ایران امروز، تسویه مدیران به میز چسبیده حرفه ای است که بحران زی و آفتاب پرست گونه در هر دولت و جریانی، دوام آورده و اراده آنها در برابر هر وجهی از تغییر وضع موجود مقامت می کند. این سنگ های زیرین آسیاب و ریگ های ساکن در کف رودخانه، حسب تجربه، چندزیستی را آموخته اند و هنر ماندن در هر شرایطی را به نیکی فراگرفته اند.
مقصود ما از پوست اندازی مدیریتی در ایران دقیقاً حجامت این فرقه مدیران است. به تعبیری دیگر، پوست اندازی مدیریتی باید مترادف با "گردش و چرخش نخبگان در مدیریت" باشد. و این رویکرد ناظر به رفت و آمد مدیران تازه با هدف تزریق نگاه تازه و نو به مسائل می باشد.
بدیهی است مدیران کهنه، به صرافت دریافته اند که نباید مسائل برطرف، مشکلات حل و بحران خنثی شود. و این همان راز ماندگاری مدیران چند ده ساله بر میزها و صندلی ها است.
ساختار سیاسی ایران باید خود را از این وزنه های سنگین که بزرگترین مانع برای توسعه فردی و جمعی می باشند، رها کند. ایرانِ امروز، فکر و هوای تازه می خواهد. و به جای جوان سازی مدیران باید در اندیشه جوان سازی مدیریت ها بود.
بدون این که در دام و حاشیه نظرات مختلف پزشکی که در خصوص حجامت وجود دارد، افتاده باشیم، در مقام استفاده فرمی در بسط محتوایی که در نظر داریم باید بگوئیم اگر حجامت بازیابی توان بدن انسان باشد و البته که باید توسط افراد بلد صورت گیرد تا به جای عفونت نرسد. حجامت با خون کشی همراه است و کدام تغییر بی هزینه؟ تخم مرغ با شکسته شدن، رشد می کند و انسان با رهایی از زنگارهای زائد که تنها فرصت تحول را می ستانند و از هر بهبودی می هراسند.
آقایان به میز چسبیده، سوت داور افکار عمومی را نمی شنوید. وقت تمام و از وقت اضافه هم گذشته ایم. یا بروید یا خواهید رفت. یا با احترام یا با حجامت. همین.