معرفی فیلم اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیکترند

چهارشنبه، 10 آذر 1400 زمان مطالعه 7 دقیقه

فیلم به کارگردانی نرگس آبیار در سال 1391 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر خانوادگی و اجتماعی می‌باشد. در این فیلم گلاره عباسی، حسام بیگدلو، امیر غفارمنش، مهران رجبی، گیتی معینی، فاطمه شکری و رامسین کبریتی به هنرمندی پرداخته‌اند.

خلاصه داستان اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیکترند

زنی باردار به اسم لیلا با همسرش فرید، مستاجر دو خواهر پیر هستند. یک شب در یک میهمانی، اتفاقی پیش پا افتاده برای لیلا می افتد که او را به دردسر می اندازد....

نکاتی درباره فیلم اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیکترند

«اشياء از آنچه در آينه می بينيد به شما نزديكترند» فيلمی است درباره روزمرگی های يک زن باردار كه نمی تواند مسأله درونی خود را برای مخاطب، با اهميت جلوه دهد. نرگس آبيار با سابقه فعاليت در عرصه ادبيات داستانی و نگاهی زنانه و جزئی نگر، در اولين تجربه كارگردانی سراغ يک دل مشغولی زنانه رفته است؛ دل مشغولی پرداختن به زندگی روزمره زنان خانه دار كه فيلم «به همين سادگی» نمونه خوب و قابل استناد آن است كه با فاصله بسيار در قله ايستاده است. در چنين درامی جسارت اوليه، انتخاب قهرمان يا كاراكتر محوری است كه در اشل شخصيت های نمايشی كلاسيک جايی ندارد، چراكه حركت قهرمانانه بيرونی مطابق با يك قهرمان نمايشی ندارند. نكته مهم ديگر اين است كه قرار هم نيست چنين كاراكتری بر بستر رويدادها و اتفاقات نمايشی و دراماتيک متداول قرار بگيرد تا به واسطه درام وادار به حركتی متفاوت از كنش و واكنش های روزانه اش شود. در چنين قصه هايی كه اصطلاحا واجد يک درام درونی به واسطه پرداختن به درونيات شخصيت و جزئيات روزمره زندگی معمولی او هستند، آنچه اهميت پيدا می كند كالبدشكافی كاراكتر از ورای همين رفتارهای جزئی و درام پردازی با تكيه بر همين روزمرگی ها و اتفاقات عادی است؛ ساختاری كه در فيلم رضا ميركريمی توانست تصويری واقعی، باورپذير و البته جذاب از طاهره به عنوان يك زن خانه دار بسازد كه يک روز از زندگی روزمره اش در فيلم به تصوير درآمده است. اما آن روز يک روز معمولی نيست، بلكه روزی است كه طاهره به گواهی قلبش و دريافت هايی كه از خانواده و اطرافيان دارد، دچار اين حس فزاينده شده كه جايگاه و اهميتی ندارد و بودن و نبودنش برای كسی تفاوتی ندارد. به همين دليل طاهره كشمكشی درونی ميان ماندن و رفتن دارد كه با جزئيات حساب شده، قابل رديابی و باور است. «اشياء…» با تكيه بر همين تعريف اوليه، قهرمان و قصه خود را در ساختاري جزئی نگر با درامی درونی انتخاب كرده اما به دلايل مختلف نتوانسته اين روزمرگي به ظاهر پيش پا افتاده را تبديل به زنجيره ای دراماتيک از اتفاقات برای رسيدن زن به خودشناسی و آينه ای از كشمكش های درونی او كند. ليلا، زنی باردار است كه با شوهری بی مسئوليت در خانه ای اجاره ای در مركز شهر زندگی می كند و دلخوشی های متداول يک زن خانه دار را در آستانه مادر شدن دارد. زنی كه بيش از صبوری و انعطاف پذيری كه تلاش شده در او نمود پيدا كند دچار نوعی بی خيالی و بی فكری است كه منشأ بسياری از مشكلاتش از جمله همين بی مسئوليتی شوهر است. درواقع اينكه تلاش شده ليلا لزوما زنی بی عيب و نقص و رفتارها و كارهايش بی اشتباه نباشد نقطه مثبتی است كه برای دراماتيزه شدن كاراكتر و در عين حال واقعی شدن او، لازم بوده است. اما نكته اينجاست كه او دچار بی مبالاتي هايی است كه مخاطب را به واكنش وامی دارد و نتيجه كارهايش از پيش مشخص است. همان قدر كه فرمانبری او – در عين بارداری – از شوهری تنبل واكنش برانگيز است و نسبتی با انعطاف پذيری ندارد، دروغ های ريز و درشت او به همسايه و صاحبخانه در استفاده از تلفن و سركشي دزدانه به اتاق همسايه براي پيداكردن نمونه بشقابي كه شكسته و… دافعه برانگيز است و راه را بر برقراري ارتباط با ليلا مي بندد. درواقع ما با كاراكتري سر و كار داريم كه به واسطه رفتارها و كنش و واكنش هايش نمي توانيم به او سمپاتي پيدا كنيم و حالا بايد در طول فيلم با مسير دراماتيزه شده روزمرگي هاي او همراه شويم. اما اين مسير هم، به واسطه اهميت پيدا نكردن همين اتفاقات جزئي روزمره در دنياي درام، نمي تواند جذابيتي براي پيگيري پيدا كند و همه چيز در همان پوسته پيش پا افتاده ظاهري خود باقي مي ماند. اگر ماجراي شكستن بشقاب همسايه را به عنوان بحراني در نظر بگيريم كه ليلا به واسطه قرار گرفتن در اين موقعيت، فعال شده و تصميم مي گيرد همه تلاش خود را به كار بگيرد تا بدون آنكه كسي بفهمد آن را جايگزين كند، طبعا بايد اين اتفاق و پيامدهاي احتمالي آن اهميت اصلي خود را در درون دنياي درام پيدا كنند. ليلا مسير پرپيچ و خمي را برای جايگزين كردن اين بشقاب طي مي كند كه حتي او را وامي دارد دزدانه به خانه همسايه برود، در حريم و وسايل شخصي ديگران سرك بكشد، دروغ بگويد، پنهان كاری كند و… تا به هدف اصلی خود برسد. چرا؟ چون فكر می كند اگر همسايه بفهمد او بشقابي را كه برايش مهم بوده شكسته، متهم به بي توجهي و بي مسئوليتي مي شود! همه اينها در حالي است كه ليلا براي رسيدن به اين هدف – كه البته در ذهن او وجود دارد نه لزوما در واقعيت – دست به كارهايي زده كه ناخوشايندتر از بي مسئوليتي است، اما كسي از كارهاي پنهاني ليلا جز خودش و خدا خبر ندارد. همين تفكر هم به او اجازه مي دهد هر خطايي را در خفا مرتكب شود تا در ظاهر خود را مقابل همسايه ها مبرا كند. نكته مهم ديگر اين است كه اتهامي كه ليلا اين همه تلاش مي كند از زير بار آن خلاص شود، به اين بغرنجي هم نيست و به نظر مي آيد اگر موقعيتش را توضيح دهد و بابت شكستن ناخواسته بشقاب عذرخواهي كند مي تواند با اطلاع همسايه آن را جايگزين كند و ديگر لازم نيست به خبط و خطاهاي بعدي تن بدهد. وقتي گره دراماتيك و بحراني فيلم با يك حساب دو دو تا چهار تا قابل بازشدن است و گزينه هاي متعددي پيش روي شخصيت اصلي است تا مسيرهاي ديگري را طي كند، طبعا اهميت موقعيتي كه در آن قرار گرفته كم رنگ شده و درام محوري، جلوه خود را از دست مي دهد، چون راهي كه ليلا انتخاب مي كند تنها راه ممكن نيست. نقطه ضعف ديگري كه مي تواند از تبعات اين پرداخت باشد اين است كه ديگر دست وپا زدن ليلا براي پيداكردن يك بشقاب و سر درآوردن از بازار تهران و… تهي از زيرلايه هايي مثل حفظ احترام، شأن، عزت نفس و… مي شود و مفهومي فراتر از همان يك بشقاب پيدا نمي كند؛ بشقابي كه ليلا مسيري بي جهت پيچيده را براي جايگزيني آن طي مي كند درحاليكه در رفتارهاي ديگر خود با بي خيالي نشان داده چندان در قيد و بند آن نيست. در پايان چنين مسيري نمي توان انتظار داشت ليلا در تلاش براي خريدن بشقاب كه منجر به فهميدن راز شوهرش هم شده، يك سير دروني خودشناسي و ديگرشناسي را طي كرده باشد و آن وقت با تماشاي بادبادك بازي و پرواز هواپيما در آسمان براي موقعيت رقت بار خود اشك بريزد و… ما هم تصور كنيم شاهد يك درام دروني زنانه بوديم.

کارگردان فیلم اشیا از آنچه در آینه می بینید به شما نزدیکترند

نرگس آبیار متولد سال 1350 در تهران می باشد و فعالیت خود را با داستان نویسی آغاز کرد و تا به امروز بیش از سی جلد کتاب از وی به چاپ رسیده است. اما پس از موفقیت در حوزه نشر، آبیار از سال 1384 با ساخت فیلمهای کوتاه و مستند به دنیای هنر وارد شد و در این حوزه چندین اثر موفق از جمله « بن بست مهربان » را کارگردانی کرد. اما نام نرگس آبیار پس از ساخت فیلم « شیار 143 » بر سر زبانها افتاد. فیلمی که محبوب تماشاگران شد و نام نرگس آبیار را به عنوان فیلمسازی مستعد و خوش آتیه به جامعه سینمای ایران معرفی نمود.

نرگس آبیار در پشت صحنه فیلم شیار 143