معرفی فیلم هم خانه

شنبه، 09 بهمن 1400 زمان مطالعه 7 دقیقه

فیلم هم خانه به کارگردانی مهرداد فرید در سال 1386 ساخته شده است. این فیلم محصول کشور ایران و در ژانر کمدی و عاشقانه می‌باشد. در این فیلم بیتا سحرخیز، علیرضا اشکان، مریم بوبانی، شهرزاد کمال زاده، علی مردانه و اکبر عبدی به هنرمندی پرداخته‌اند.

خلاصه داستان فیلم هم خانه

در فیلم هم خانه ، مهسا دانشجوی ترم آخر است که از شهرستان به تهران آمده و به خاطر نیاوردن نمره در یک درس ناچار است یک ترم دیگر در تهران بماند. اما او که تاکنون برای اقامت در تهران با چند نفر از دانشجویان هم دوره ای خود هم اتاق بوده، با فارغ التحصیل شدن آن ها مجبور است به فکر جایی دیگر برای اقامت باشد. اما ...

نکاتی درباره فیلم هم خانه

فیلمی که با رویکرد دو گانه ای که پیش گرفته نه کاملا در قالب فیلم های پر مخاطب مناسب گیشه قرار می گیرد و نه با خست به خرج دادن در ایجاد لحظات کمیک، بر اهمیت هنری آن افزوده است و شاید اولین مشکل فیلم همخانه همین حرکت در مرز باشد.چرا که فیلم هایی که تلاش می کنند بر این مرزباریک حرکت کنند و رضایت دو طیف مخاطب عام و خاص و منتقدین را فراهم کنند، طبعا با توجه به دشواری راهی که پیش گرفته اند از ظرافت های فراوانی در ساختار، اجرا و فیلمنامه برخوردارند و کمتر فیلمی توانسته در این مرز باریک حرکت کند و به خواسته های مطلوب هر دو طیف دست یابد و اصولا همین نوع نگاه ، ساختن همخانه را برای مهرداد فرید مشکل کرده است.مهرداد فرید به تناسب پیشینه اش در انتخاب سوژه موفق است و همخانه مانند فیلم قبلی او «آرامش در حضور مردگان» ودر قالبی کاملا متفاوت سوژه خوبی دارد و حتی می توان گفت طرح چنین سوژه ای در فضای فعلی جامعه تا حدودی جسورانه است: دخترکی که مدت کمی از تحصیلش باقی مانده ونمی تواند در خوابگاه دانشجویی بماند و پی خانه می گردد، سرانجام تنها جایی که می تواند پیدا کند خانه پیرزنی تنها است که خانه را به شرط داشتن همسر به او اجاره می دهد و در نتیجه دخترک باید شوهری قلابی دست و پا کند و با حفظ تمام فاصله ها برای مدتی با او همخانه شود... .مشکلی که برای شخصیت اصلی داستان، مهسا پیش آمده اگر نه مشکلی رایج، اما واقعی است. رایج نیست، چون توجیه قاطعی برای آن در مقدمه فیلم نمی بینیم و شاید اگر نبودن خوابگاه با همان نگرش اولیه مهرداد فرید در نوشتن فیلمنامه به دلیل سوختن خوابگاه های دانشجویی مطرح می شد، طبعا گرهی منطقی برای شروع یک فیلم بلند داستانی بود اما بدون آن تبدیل به اتفاقی نادر و تصادفی شده است چیزی که نمی تواند چندان مخاطب را قانع کند در حالی که گره اصلی و مقدمه یک درام باید آنقدر قوی باشد که بتوان چارچوب روند روایت فیلم را بر آن بنا کرد.اگر از این هم بگذریم و تصور کنیم این اتفاقی نادر نیست و راه دیگری برای مهسا باقی نمانده و باید هر جور شده همخانه پسری پیدا کند، می رسیم به این که واقعا راه دیگری برای پیدا کردن یک همخانه پسر که شرایط امنی را برای یک دختر ایرانی و متعهد به اصول مذهبی با آن همه مراعات فراهم کند، وجود نداشت؟این بخش قضیه و پیدا کردن جمشید به این شکل تصادفی، به عنوان کارگر یک پیتزا فروشی نمی تواند توجیهی منطقی داشته باشد و مثل این است که برای حل کردن مشکل خصوصی زندگی ات سر کوچه بایستی و به اولین نفری که می بینی پیشنهاد کنی به تو کمک کند!این موضوع شاید در فیلم های اروپایی یا آمریکایی چیزی دور از ذهن و غریب نیست اما در ایران و با این پیش زمینه که مهسا دختری شهرستانی و صرفا درسخوان و کاملا مذهبی است و بسیار هم نگران دیدگاه پدرش است، تا حد زیادی بعید به نظر می رسد.راه دادن پسری در خانه بدون در نظر گرفتن عواقب این موضوع و با او همخانه شدن و بعد به قفل کردن در اکتفا کردن با کاراکتری که از مهسا در طول فیلم می بینیم اصلا مناسبتی ندارد.دختری مثل او اهل ریسک کردن نیست، آنهم با نگاهی که پدرش در مورد درس خواندن دختر شهرستانی در تهران دارد، هرگز چنین ریسکی را بر خود هموار نمی کند و شاید به دنبال راهای سخت تر و پیچیده تری بگردد.اما از جنبه کمدی، فیلم در برخی لحظات کمیک موفق است: لحظاتی که درباره کچلی مهسا حرف می زنند، یا جایی که پیرزن می خواهد آن دو را آشتی دهد و وادار به بوسیدن یکدیگر کند و دیالوگ های ارژنگ امیر فضلی به عنوان پخش کننده مواد، هر چند تکراری اما هنوز خنده دارند.اما از آنجایی که این کمدی موقعیت در بافت روایت پایه و اساس محکمی ندارد به راحتی از دست می رود چرا که مدام با تکرار مواجهیم، مدام جمشید خانه را ترک می کند، دیالوگ ها تکرار می شوند، لجبازی هایشان تکرار می شود و این تکرار کارکرد مؤثری ندارد.این رقابت ها و لجبازی های زن و مرد به این سبک را بار ها در فیلم های مختلف دیده ایم و در اغلب این فیلم ها در انتها ی این لجبازی ها مخاطب بر حسب عادت منتظر ظهور عشقی نسبتا ناگهانی است. اما در همخانه، جمشید ا ز همان ابتدا و با استدلال ها ی کودکانه ای عاشق دختر می شود و این که چرا و چطور، توجیهی در کار نیست و دختر که تا انتها به ظاهر از او متنفر است با ضربه پایانی چنان برای جمشید اشک می ریزد که لیلی برای مجنون!داستان فیلم فارغ از این قضایا تا نزدیک به انتها با ریتمی خوب پیش می رود اما پنهان شدن جمشید در کمد و زنگ موبایل او به جای کارکردی کمیک، دم دستی ترین تمهید ممکن برای یافته شدن او توسط پدر مهسا است و بعد هم فیلم به شکلی ناگهانی دو پاره می شود و از فضایی غیرقابل باور و سطحی و با لحظات مفرح کمدی با هدایت اجباری کارگردان به ور طه وقایع جدی و دستبند و کلانتری و... می رسد.با پیدا شدن جمشید توسط پدر مهسا، انتظار داریم این پدر متعصب نه تنها نسبت به پسر، بلکه حتی شدیدتر نسبت به دختر ش واکنش داشته باشد اما خشم او تنها متوجه جمشید است و بعد هم لحظه رمانتیک پایانی که مهسا یکباره عاشق جمشید می شود که دلیل آن اشک و آه برای مخاطب جا نمی افتد. از سوی دیگر فیلمساز برای رعایت اصل ملودرام و به دست آوردن دل مخاطب پیرزن را به عنوان ناجی وارد این بخش می کند تا شاهدی بر پاکی دختر و پسر باشد و اندک میمیک و نرمش چهره اکبر عبدی به عنوان پدر، امیدی برای مخاطب است که پایان این ملودرام را اگرچه نمی بینیم اما ختم به عروسی و خوشی خواهد شد. در واقع چیزی که در سراسر فیلم مسلم و محسوس است هدایت و حضور مستقیم فیلمنامه نویس و کارگردان در تمام اتفاقات است؛ چیزی که همیشه در طرح یک روایت جزو نباید ها محسوب شده و به پرهیز از آن توصیه می شود، چرا که به باور پذیری کلیت روایت لطمه می زند.بازیگران فیلم هیچ کدام ستاره نیستند، بیتا سحر خیز در نقش مهسا فرم بازی های تلویزیونی اش را تکرار کرده است و اشکان در نقش جمشید به وضوح در سکانس های خارج خانه بازی بهتری دارد. بازی عسل بدیعی در همان لحظه کوتاه خوب و دلنشین است هر چند شعر خواندن زنی خیابانی از فرط تکرار به کلیشه هنری بی مصرفی تبدیل شده است.به رغم همه این ها همخانه فضایی نسبتا مفرح دارد و خوش ساخت تر از آرامش در حضور مردگان است.مهرداد فرید یکباره از آن فضای دلگیر فیلم قبلی اش وارد حال و هوایی ساده و کمدی شده است و همین تلاش برای جلب رضایت مخاطب، علاوه بر طرح سوژه این چنینی در نوع خود ارزشمند است.

کارگردان فیلم هم خانه

مهرداد فرید متولد 1345 تهران، دارای مدرک کارشناسی روانشناسی از دانشگاه شهید بهشتی و کارشناسی ارشد علوم ارتباطات اجتماعی از دانشگاه علامه طباطبایی است. وی فعالیت هنری را با دبیری سرویس بخش هنری روزنامه «سلام» آغاز کرد. او سینما را با ساخت فیلم های کوتاه تجربه کرد. از دیگر فعالیت های فرید میتوان به سردبیری فصلنامه نقد سینما، مؤسس و سردبیر اسبق مجله «فیلم نگار»، مدیر دفتر پژوهش های کاربردی سینما (حوزه هنری)، عضویت در انجمن منتقدان سینمای ایران، مدیر پژوهش مرکز مطالعات سینمایی وزارت ارشاد و نگارش مقالات در نشریات گوناگون اشاره کرد.

مهرداد فرید