معرفی فیلم مهاجر

خلاصه داستان فیلم مهاجر

هواپیماهای بدون سرنشین مهاجر که از روی زمین کنترل می شود جهت انجام عملیاتی شناسایی در پشت خطوط دشمن به کار گرفته می شوند. بدلیل برد محدود دستگاه کنترل، خلبانان در دو ایستگاه مقابل، رودرروی هم و در خطوط دشمن مستقر می شوند. خلبانی که به خطوط دشمن نفوذ کرده، در حالی که با دشمن درگیر می شود، با مهارت عملیات شناسایی را انجام می دهد و هواپیما را در هوا تحویل خلبان دوم می دهد. در حالی که خود در آخرین لحظات به شهادت می رسد.

نکاتی درباره فیلم مهاجر

پس از گذشت سال ها و ثبت فیلم هایی پی در پی در کارنامه و کسب تجربیات زیاد، می توان امروز به جرات گفت که «مهاجر» بهترین فیلم ابراهیم حاتمی کیا است؛ فیلمی که از همه نظر به مثابه ی خودِ سینما و خودِ مولف سرتر از آثار دیگرش قرار می گیرد.اگر ابراهیم حاتمی کیا هیچ فیلمی نمی ساخت و فقط دو اثر شاخص «دیده بان» و «مهاجر» را در کارنامه اش داشت قطعاً نامش به عنوان یکی از بهترین و اثرگذارترین سینماگران تاریخ سینمای ایران تثبیت شدنی بود.«مهاجر» فیلم سوم است، اثری که حدیث نفس و اساساً عشقبازی بی آلایش مولفش می باشد و در سادگی بسان «دیده بان» عمل می کند و حتی منسجم تر و مستحکم تر از این فیلم می باشد. قصه ی سومین فیلم حاتمی کیا باز در حال و هوای جبهه و روایت بچه های مخلصی است که برای همیشه نام شان در تار و پود تاریخ این سرزمین ثبت گشته و فیلمساز هم بخاطر همین تاثیر و زیستش با این بچه ها نتوانست در سومین اثرش از جهان و بودن با آن ها دل بکند.ما در اینجا هم درست مانند «دیده بان» با کاراکترهایی به شدت ساده اما سمپات و تاثیرگذار طرفیم و یک واسط مهم که همچون اکسسوآر بی سیم در «دیده بان» اینجا هم اهمیت ویژه ای دارد. اگر در اثر قبلی بی سیم نقش مهمی در ساحت فردی و هویتی کاراکتر عارفی بازی می کرد، در «مهاجر» این پهباد پرنده است که به هویت پرسوناژ اسد و محمود الصاق گشته و از ابتدا تا پایان در ساختار یک موتیف مهم فرمیک را می سازد.اساساً در سینما تبدیل نمودن یک اکسسوآر به چنین درجه ای با زبان فرم کار سختی است اما حاتمی کیا به خوبی از پس آن برآمده تا جایی که می توان پهباد «مهاجر» را یکی از بهترین اکسسوآرهای فرمیک تاریخ سینمای ایران به حساب آورد، چون این هواپیمای کوچک از شی وارگی گذار می کند و فیلمساز هم به دام فتیشیسم بازی نیفتاده و این وسیله به مثابه ی حضور و دال بر دو پرسوناژ و اتمسفر موجود، در پایان فیلم تبدیل به مدلولی کنش مند می گردد که تمام حرف فیلم را می زند.اینطور بگوییم که هواپیمای کنترلی و اسد و محمود گویی سه ضلح یک روح هستند و ما این موضوع را در قسمت های جدا افتادگی اسد و محمود می بینیم. زمانی که این دو دوست از هم دور می شوند اینجاست که پرنده ی کوچک نقش هرمس (پیام آور خدایان در افسانه های یونانی) را بازی نموده و نهایتاً در اختتامیه ی فیلم که سکانس معرکه ای است، از ساحت جسم وارگی خارج گشته و به منش روحانی نایل می گردد.در کنار نقش هواپیما نحوه ی ساخت پرسوناژها توسط فیلمساز دقیقاً از منش فیلم قبلی اش می آید. ما در کنش ها و اکت های اسد هیچ حایل یا حجابی به عنوان بازی و ادا نمی بینیم و حس نمی کنیم چون انگار واقعاً در حال تماشای یکی از بچه های مخلص جنگ هستیم؛ همان هایی که از منش و مسلک شان شنیده ایم و شخصیت اسد دقیقاً همین خصوصیت را دارد.در «دیده بان» هم آدم ها همین بودند یعنی نه در ظرف شعار جا گرفته و نه به بازی های تکنیکال و اغراقی با ژست های آرتیستیک میل می کردند و حاتمی کیا هم به عمد در این دو اثرش تماماً از بازیگران مهجور و گمنام استفاده می کند. حال به نظرم این ویژ گی دقیقاً از نحوه ی زیست فیلمساز با محیط جنگ نشئت می گیرد.حاتمی کیا زمانی که خودش در جبهه مستندهای خبری می ساخت این مدل آدم ها با فضا و سلوک شان را به وفور دیده است و اکنون در اتمسفر فیلم سینمایی اش دقیقاً همان حس و حال را به ساختارش تزریق نموده و همین پارامتر باعث می شود که فرم وی در «دیده بان» و «مهاجر» با آثار دیگر جنگی و دفاع مقدس آن زمان تفاوت داشته باشد. ساحت پرسوناژی اسد که مبنایش بر ایمان و احساس تکلیف گره خورده به دلیل همین قدرت زیست مولف، به دامان شعار و گنده گویی نمی لغزد و همه چیز به اندازه است، درست مانند یک شعر حماسیِ بی عنصر خرق عادت.جهان و آدم های حاتمی کیا در این دو فیلم درخشان بسیار شبیه به اتمسفر و دنیای شهید سید مرتضی آوینی در مستند «روایت فتح» هستند تا جایی که می توان این دو اثر را نسخه ی سینمایی روایت فتح در نظر گرفت. در ساخت شخصیت اسد با ویژگی های فردی اش، دوربین در حالتی کاملاً ساده و بدون ادا و اطوارهای تکنیکی و عرفان زده، یک پرسونای دقیق با حس و حال موجه را پیش روی مخاطب قرار می دهد و این ابژه ی انتزاعی با فرم گرفتن، قوام ایجابی را برای انتقال محتوای مورد نظر به وجود می آورد.اسد از همان ابتدا برایمان یک فرد مسکوت، صاف و ساده و بسیار سمپات معرفی می شود و سپس در چالش مورد نظرش باید آن چیزی که در کلام از آن دم می زند (ایمان و توکل و بندگی) را در عمل به ابژه برساند. حال در این میان دوربین یک نقش واسط و عریان را در این پروسه ایفا می نماید.ما در تنهایی اسد می بینیم که او برای کنترل پهباد در پرواز کور نیاز به چشم دل دارد، همان چیزی که دوست مهندسش محمود در اول کار درک نمی کند. در سکانس تمرین پرواز کور در قرارگاه ما تمام حرف های تیتروار پرسوناژ را در حالتی برزخی می بینیم که این سکانس یکی از بهترین و کلیدی ترین سکانس های «مهاجر» است. اسد تک و تنها در پشت خاک ریز هواپیما را کنترل می کند تا اینکه به ناپدید شدنش در آسمان می رسد.اسد سرش را پایین انداخته و چشمانش را می بندد تا بر چشم دل و گوش های درون تمرکز نماید؛ ما هم به عنوان تماشاگر صدای مانور پهباد را بر روی تصویر در حالتی انتزاعی می شنویم. زمان کمی می گذرد و اسد ناگهان به حالت سجده می افتد و سر بر زمین به همراه دستگاه فرستنده گذاشته و وزش باد شن ها را به حرکت درآورده و دوربین چند زوم-این و زوم-بک تند بر روی سوژه می کند.در این بین ما فقط صدای انتزاعی مهاجر را می شنویم تا اینکه ایمان کار خود را انجام می دهد و پهباد در کنترلی کاملاً دلی به قرارگاه برگشته و در نی زار می افتد. در این سکانس حاتمی کیا به زیبایی هر چه تمام تر مفهوم «توکل» که یک باور دینی است را به فرم سینمایی تبدیل می کند، بدون هیچ حرف گنده تر از دهان و حقنه نمودن شعارهای مذهبی به خودآگاه مخاطب.در ادامه هم این سیر به کاراکتر محمود انتقال میابد و ما شاهد یک الگوریتم می شویم به این صورت که محمود در درجه ی اخلاص و ایمان و توکل در راه تبدیل شدن به اسد قرار می گیرد و اسد در راه پرواز همچون خودِ مهاجر؛ این حرف اصلی فیلم است که: «چگونه روح مان را تبدیل به یک مهاجر کنیم»سکانس پایانی فیلم بی شک یکی از درخشان ترین سکانس های تاریخ سینمای ایران است. شخصا در تمام سینمایمان هیچ سکانسی را در هیچ فیلمی سراغ ندارم که بتواند سوژه ی شهادت را اینگونه به ابژه ی فرمال دربیاورد. اسد در چند متری دشمن قرار گرفته و تمام پلاک های هویتی خودشان را به بدنه ی پهباد بسته است و آن را هر جور که شده برای بار آخر به پرواز در میاورد.این همان اسدی است که هویت خود و اصولاً مفهوم و موضع جنگ دفاعی را در سکانس شلیک به دکل برایمان اثبات کرده است، او وقتی دید که سرباز عراقی در حال فرار از دکل می باشد دستش بر دکمه ی شلیک پهباد نرفت چون در آن لحظه آن فرد مزبور خطری ندارد و میان انسان و اسلحه، اسد انسانیت را انتخاب می کند ولی در توازن با همین موضع، دشمن متجاوز باید به منش غیرانسانی اش ادامه دهد و اسد بی سلاح را از شدت ترس به رگبار ببندد.اینجاست که در لحظه ی احتضار و سفر به عالم شهادت، اسد صدای پای اسب در نی زار که حال و هوای نینوا و غریبی اهل بیت نور را تداعی می کند در حالتی فانتزیک می شنود؛ در همین نقطه است که امر شهادت با ایمان و بندگی و ایثار و نهایتاً عشق پیوند خورده و پلان به نمای نقطه نظر مهاجر در آسمان کات می خورد و اینجاست که می فهمیم چرا فیلمساز از ابتدای اثر تا به اینجا فقط همین یک نما را از آسمان و نقطه نظر هواپیما گرفته، چون این زاویه ی نگاه، زاویه ی دید پرواز بر آشیانه ی فاخته است و همان مهاجر شدن.

کارگردان فیلم مهاجر

ابراهیم حاتَمی کیا کارگردان، فیلمنامه نویس، تدوینگر ، بازیگر و فیلمبردار سینمای ایران است. وی فعالیت های سینمایی خود را با ساخت فیلم های کوتاه و مستند در رابطه با سینمای جنگ آغاز کرد. برای ساخت فیلم آژانس شیشه ای جایزه بهترین فیلم نامه و کارگردانی را از شانزدهمین جشنواره فیلم فجر دریافت کرد.حاتمی کیا تاکنون سه بار برای فیلم های آژانس شیشه ای، به رنگ ارغوان و به وقت شام موفق به کسب سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی جشنواره فیلم فجر شده است. همچنین وی برای فیلم ربان قرمز نامزد جایزه صدف طلایی جشنواره فیلم سن سباستین شد.در سال ۱۳۹۳ حاتمی کیا یکی از نه سینماگری بود که نشان افتخار جهادگر عرصه فرهنگ و هنر برای یک عمر فعالیت دریافت کرد. حاتمی کیا در رأی گیری از ۵۵ فیلم شناس ایرانی به سال ۱۳۸۱ به عنوان یکی از ده فیلم ساز برتر تاریخ سینمای ایران شناخته شد و همچنین در نظرسنجی از ۴۳ منتقد برای بهترین کارگردانان پس از انقلاب جزء پنج فیلم ساز اول قرار گرفت.

بازیگران فیلم مهاجر

• ژانر :جنگی
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز7.1 از 10
  معرفی فیلم خاکستر سبز