خلاصه داستان فیلم سازهای ناکوک
فیلم سازهای ناکوک ، قصه دو خواهر است که با ورود مردی عاشق، هویت اولی در آستانه فروپاشی و شخصیت دومی در مسیر جدیدی از خودشناسی قرار می گیرد.
نکاتی درباره فیلم سازهای ناکوک
عمومِ کارگردان هایی که در سینمای ایران، فیلمِ اول خود را می سازند، تصور می کنند با وجودِ یک ایده دوخطیِ خوب و چند بازیگر مطرح، فیلمشان به ثمر می نشیند. در حالی که اغلب کارگردانان مطرحِ امروز، از حاتمی کیا گرفته تا اصغر فرهادی که دو سرِ یک طیف محسوب می شوند، آثارِ خود را با قصه ها و خرده پیرنگ های پرکشش جلو برده اند. نقطه ایده آل هم این است که افرادِ تازه کار در عرصه کارگردانی و فیلمنامه نویسی، در بیانِ قصه های خود پیشروتر باشند اما چیزی که در عمل دیده می شود، تعداد زیادی فیلمساز است که به کم راضی می شوند.
یک ایده اولیه خوب
سازهای ناکوک نقطه ضعفهای زیادی دارد اما نقطه ضعف اصلی یا همان پاشنه آشیل اش این است که نمی تواند مخاطب را به لحاظ حسی به اوج برساند.این درحالی ست که ایده دو خطیِ فیلم اصلا بد نیست و تا قسمت هایی حسی از دلهره و کنجکاوی در مخاطب ایجاد می کند، اما به دلایلی که اشاره خواهم کرد، نمی تواند تیر را به قلب بزند. بهتر است در ابتدا ایده اصلی را با هم مرور کنیم تا بعد به سراغِ باقیِ ماجرا برویم. فیلم سازهای ناکوک درباره دو خواهر به نام هدیه (غزال شاکری) و هلیاست (هنگامه قاضیانی) که فقط همدیگر را دارند. هدیه از یک بیماری خاصِ افسردگی رنج و گاهی هم لذت می برد و هلیا که یک روان پزشک است، تمام لحظاتی را که سر کار حضور ندارد، برای مراقبت از هدیه سپری می کند.در این میان ازدواج هدیه با پارسا (حامد کمیلی)، تغییراتی در زندگیِ این دو خواهر ایجاد می کند. در ادامه نیز این ایده دو خطی با یک کشمکش بسط پیدا می کند؛ دقیقا زمانی که پارسا به هدیه اصرار می کند تا برای مقابله با توهماتش به خانه پدریش که جایی قدیمی است برود و از آن سو هلیا که خاطره بدی از آن خانه دارد، سعی می کند مانع از ماندنِ هدیه در آنجا شود.تا اینجای فیلم مخاطب به دیدنِ ادامه فیلم جذب می شود، به خصوص وقتی هلیا از پارسا به عنوان یک فردِ روانی یاد می کند. در نتیجه از همان ابتدا، چند سوال کلیدی در ذهن مخاطب شکل می گیرد؛ سوالاتی که نحوه پاسخ دادن به آن ها می تواند سرنوشت یک فیلم را مشخص کند.
خطرِ به اوج نرسیدن
اتفاق ناگواری که در سازهای ناکوک می افتد این است که به سوال هایی که در ذهن مخاطب ایجاد می کند، یا بدترین جواب ها را می دهد و یا تا پایانِ فیلم به آن ها هیچ جوابی نمی دهد.سوال اول این است که چرا پارسا به دختری مثل هدیه آنقدر علاقه مند شده که چشماهش را بر روی هر عیبی بسته و تازه بعد از ازدواج پیگیرِ مسائل شخصیتی و خانوادگیِ او می شود؟ هدیه دختری افسرده، با اعتماد به نفسِ پایین، تنهاگزین و آرام است که تمایلاتِ خودکشی در خودش دارد.در واقعیت، کمتر مردی به چنین زنی جذب می شود مگر آنکه مردی با شخصیتی خاص یا حتی غیرعادی باشد. در ابتدا بخاطر حرفهای هلیا گمان می کنیم پارسا یک مردِ روانی است اما در ادامه این کنجکاوی ها به صفر می رسد و می بینیم که او به جز عاشق بودن هیچ ویژگی دیگری ندارد.این موضوع زمانی بدتر می شود که پارسا متوجهِ درستیِ حرف های هلیا می شود و تمایلات خودکشی را به وضوح در هدیه می بیند اما باز هم هیچ گونه تغییری در رفتارش ایجاد نمی شود. پارسا حتی درباره ادامه دادن به زندگی با هدیه دچار نگرانی و تردید هم نمی شود.در نتیجه هدیه با یک زندگی بدون چالش به زندگی با پارسا ادامه می دهد، بدون اینکه خطری این رابطه را تهدید کند و هدیه را به ورطه بدی بکشاند.سوال دوم این است که اگر ژنِ خودکشی در هدیه وجود دارد و گاهی او را تحت تاثیر قرار می دهد، پس چرا خودِ هدیه از بیماری خود آگاه نیست و حتی آن را انکار می کند؟ این انکار تا حدی پیش می رود که حتی فیلمنامه نویس نیز در پایان آن را به فراموشی می سپارد.چطور می شود تمایل به خودکشی که از کودکی با هدیه بوده، در طی یک سفرِ عادی و آن هم در یک هوای مه آلود، به جای تشدید شدن از بین برود؟ به طوری که میلِ هدیه به خودکشی، در پایان فیلم، کوچک و ناچیز تصویر می شود و مراقبت های هلیا و خسته شدن هدیه از این اوضاع، به مساله مهم فیلم تبدیل می شود. این موضوع باعث شده است که نتیجه فیلم به کلی بی منطق و غیرقابل باور و غیرجذاب جلوه کند.سوال سوم این است که دقیقا چه رازی در گذشته خانوادگی هلیا و هدیه وجود دارد؟ اگر تنها راز آن خانه، همان قضیه خودکشیِ مادر است، این را هدیه هم به خوبی می داند.حتی مخاطب نیز خیلی زود از آن آگاه می شود. پس چه چیز دیگری وجود دارد؟ چرا هدیه نباید کمد مادر را باز می کرد؟ چرا نباید جلوی هلیا از گذشته حرف می زد؟ حتی موسیو، این کافه دارِ ارمنی هم که ادعا می کند خانواده آن ها را به خوبی می شناسد، حرف جدیدی برای گفتن ندارد و کارکردی جدی ای هم در فیلم ندارد.در واقع فیلمنامه نویس در حد یک ایده بسیار ناچیز توقف می کند و امکان قصه پردازیِ بیشتر را از خود می گیرد. هیچ رازی هم وجود ندارد و تنها تفاوت این است که هلیا خودکشی مادر را به چشم می بیند اما هدیه پشت در می ماند و این صحنه را نمی بیند.نکته جالبی که در اینجا وجود دارد این است که اگر با یک فیلم هالیوودیِ خوش ساخت طرف بودیم، حتما یک صحنه فلش بک (بازگشت به گذشته) از آن روزِ به اصطلاح تلخ (خودکشیِ مادر) می دیدیم و به حس و حال دو دختر نزدیک می شدیم. جذابیت هایی جزئی اما تاثیرگذار که در فیلم های ایرانی خیلی کمتر شاهد آن هستیم.سوال چهارم که به نوبه خودش اهمیت دارد این است که چرا هلیا به عنوان خواهر بزرگتر، هیچ زندگی شخصی ای برای خود ندارد؟ چرا درباره علاقه او به یک مرد یا مسائل عاطفی اش چیزی به مخاطب گفته نمی شود.چرا تا این حد نسبت به هدیه احساس وظیفه می کند و جوانیش را به پای او گذاشته است؟ همه این ها سوالاتی است که هیچ پاسخی در فیلم برایشان وجود ندارد و در نتیجه از هلیا، زنی بی منطق و بیمار می سازد که انگیزه هایش نامعلوم و مبهم است.سوال پنجم این است که اگر هدیه تا این حد به ساخت آهنگی جدید علاقه مند است و بخاطر گم شدنِ سازَش حالِ بدی پیدا می کند، پس چرا در پایان به یکباره و بدونِ دلیل خاصی با مسئولِ اجرا تماس می گیرد و اظهارِ بی حوصلگی می کند و زمان اجرایش را کنسل می کند؟گویا فیلمنامه نویسان فیلم سازهای ناکوک، هر از چندگاهی دچار فراموشی می شوند و حتی علایقِ کاراکترهای خود را نیز از یاد می برند.به این دلایل سه کاراکترِ هلیا، هدیه و پارسا نمی توانند شخصیت و هویتی در فیلم داشته باشند و در نتیجه نمی توانند ذهن مخاطب را درگیر کنند. این موضوع باعث می شود که سازهای ناکوک با وجود ایده خوبی که دارد، برای مخاطب به اوج نمی رسد و به فیلمی متوسط و رو به ضعیف بدل می شود.
تعدادی از نماهای خوب فیلم سازهای ناکوک
چند نما در صحنه هایی از فیلم وجود دارد که یا به لحاظ زیبایی شناسیِ تصویری یا به لحاظِ حسی، توجه مخاطب را جلب می کند؛ نماهایی که در روند فیلم نقش دارند و تا حدی در ما همذات پنداریِ موقتی ایجاد می کنند.(آغاز خطر اسپویل) یکی از آن ها صحنه ای است که هلیا از خانه قدیمی خارج می شود اما به دلیل نگرانی اش پشت در منتظر می ماند، از آن سو هدیه به کنار ایوان نزدیک می شود و میل اش به پرتاب کردن خودش از بلندی را شبیه به یک بازیِ کودکانه بروز می دهد.در صحنه ای دیگر می بینیم که پارسا برای هدیه، گل و دلمه خریده، از آن سو، هلیا نیز همین موارد را از موسیو خریداری کرده و برای هدیه آورده است. نمای میزی که در دو سوی آن هدیه و پارسا نشسته اند و هلیا بین آن ها ایستاده، برای اولین بار حسی از حسادت هلیا را آشکار می کند، نکته ای که مثل خیلی موارد دیگر توسط فیلمنامه نویس به فراموشی سپرده می شود.در صحنه ای دیگر، هدیه که گمان می کند پارسا از خانه رفته، به آرایش صورتش می پردازد و خودش را به مادرش شبیه تر می کند و پارسا که او را از دور و پنهانی برانداز می کند، برای اولین بار متوجه رفتار عجیب هدیه می شود. البته این موارد نیز تحولی در ارتباط منفعلانه پارسا و هدیه ایجاد نمی کند (پایان خطر اسپویل).
کارگردان فیلم سازهای ناکوک
علی حضرتی تهیه کننده سینما اهل ایران است. علی حضرتی به عنوان مدیر ویژه نامه هنری تماشاخانه فعالیت خود را آغاز کرد و پس از آن به تهیه کنندگی تئاتر پرداخت و پس از آن اولین فیلم کوتاه خود به نام صبح روز بعد را تهیه کرد و سپس سراغ تهیه کنندگی فیلمهای سینمایی خداحافظی طولانی و نیمرخ ها رفت. او کارگردانی فیلم سینمایی سازهای ناکوک را نیز برعهده داشته است.
بازیگران فیلم سازهای ناکوک
هنگامه قاضیانی، غزل شاکری، حامد کمیلی، مرتضی ضرابی، احمد عربانی
ساير عوامل فیلم سازهای ناکوک
فرشته طائرپور، مسعود امینی تیرانی، عبدالله اسکندری، ایرج شهزادی، تدوین: ژیلا ایپکچی شورا کریمی، سیامک کاری نژاد، فاطمه رزاقی، حمید رسولیان، آیدا غازی، مهران فلسفی، مهدی دلخواسته، سیروس سلیمی، بونا الخاص، بیتا موسوی
مشخصات فیلم سازهای ناکوک
- ژانر :درام، خانوادگی
- زبان : فارسی
- امتیاز IMDb: امتیاز 6.4 از 10
معرفی فیلم شب اول 18 سالگی
