به گزارش سرویس چندرسانهای پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز،هوش مصنوعی مثل ذهنی است که از دلِ دادهها جوانه زده؛ حافظهای گسترده، ولی بیادعا، که میتواند میان هزاران الگو پل بزند و راههایی را پیدا کند که چشم انسان گاهی از آن غافل میماند. گاهی شبیه نسیمی نامرئی در پسِ فناوریها حرکت میکند و گاهی همچون معماری کنجکاو، سازههای تازهای از معنا، تصویر و راهحل میسازد. مرز میان محاسبه و تخیل را نازک میکند و به ما اجازه میدهد تا جهان را با ابزارهای هوشمندتری ببینیم؛ ابزاری که اگر با دقت، انصاف و خرد همراه شود، میتواند همسفر نیرومندی برای آینده باشد.
هوش مصنوعی اینبار سراغ خاطرهخانهی سریالهای پرطرفدار صدا و سیما رفته و آنها را با نخهای داستانی کهن، گره زده و میکسی ساخته که شبیه یک خوابِ بامزهی جمعهشب است؛ جایی که جهانها به هم میرسند و شخصیتها بدون اینکه تعجب کنند، از یک قاب به قاب دیگر قدم میگذارند. در این میان، «فهیمه» با همان خونسردی آشنا وارد صحنه میشود، دستی به روسریاش میکشد و از «زلیخا» میخواهد یک خطی به پوتیفار بزند تا شاید برای «بهتاش» کاری در دستگاه یوزارسیف جور شود؛ انگار که پایتخت و مصر باستان دو اتاق در یک خانهی قدیمی باشند.
