معرفی فیلم تئاتر اصل ۴۴ قانون اساسی

خلاصه داستان اصل ۴۴ قانون اساسی

اصل ۴۴ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران اصلی است که بر اساس آن نظام اقتصادی ایران به ۳ بخش تعاونی، دولتی و خصوصی تقسیم می شود.

نکاتی درباره فیلم اصل ۴۴ قانون اساسی

برخی آثار نمایشی هستند که تا مدت ها پس از تماشایشان نیز گلبول های سفید بدن را در حالت آماده باش قرار می دهند. یا اگر مثل حقیر خرافاتی باشید، یحتمل یقین می کنید که تماشای این آثار به سبب گناه و یا معصیتی بوده که در مکان و زمان مشخصی از شما سر زده و این گونه تقاص آن خطای نابخشودنی را پس می دهید. آخر با هر متر و معیاری که بشود میزان ارزش گذاری یک اثر را سنجید و درباره اش به بحث و بررسی پرداخت نیز نمی توان به شناختی دقیق و درست از این موجودات عجیب الخلقه که نامش را «تئاتر» گذاشته اند برسیم.در توصیف دقیق تر باید عارض شوم که محتوازده ترین منتقدان و رجلان ژورنالیستی، اساتید علم نشانه شناسی و بدیو بازان حرفه ای، آنان که نشئه فلسفه در تئاترهستند (منظورم دوستانی هست که در عرصه فلسفه و جامعه شناسی و غیره ذلکش هیچ پوخی نشده اند و اینک نشخوار اراجیف و اباطیل شان را به صحنه تئاتر آورده اند. همان حضراتی که اندازه سر سوزن به مدیوم تئاتر اشراف نداشته، قدرتش را حقیر شمرده و آن را تا حد یک ابزار ساده جهت سخنرانی های تاریخ انقضا گذشته شان پایین کشانیده اند) و دائما از فقر محتوا در تئاتر! دم می زنند نیز نمی توانند مضمون و نشانه ای برای کنش های دیوانه وار ریخته شده در این آثار یافته و برایش علتی موجه و معقول بتراشند. وقتی کاری از این دوستان برنمی آید، تکلیف زبان بریده هایی چون ما که دیگر مشخص است. ما می مانیم و غازچرانی های مان در نقد و تئاتر.در نقدهای پیشین به صورت مبسوط توضیح دادم که به شدت از روحیه ی آوانگارد و ساختارشکنانه بسیار لذت برده و اگر این روحیه به صورت الکن هم از شخص هنرمند به شخصیت تئاتر روی صحنه تزریق شود نیز به تحسین و تمجیدش می پردازم. اما این را گفتیم که هیچ اثری نمی تواند بر هوا استوار شود و باید جهانی برای آن متصور شد که این مهم از دستان توانمند هنرمندی برمی آید که ساختارهای پیشین را یک جا قورت داده و اینک به مدل جدید با روحیه و منش افسارگسیخته خود دست پیدا کرده است. چنین هنرمندی نه تنها از خود و جامعه اش بیگانه نیست بلکه به روزترین فردی ست که نقاط حساس و کلیدی معضلات خویش و جامعه اش را به شیواترین شکل ممکن به فرم رسانده است. اما این مدال افتخار به آسانی بر گردن هر تازه از راه رسیده ای آویخته نخواهد شد. صبر و تلاش و آگاهی لازم است که عجیب نایاب شده در این ورطه ی هولناک فرهنگی.عنوان «اصل ۴۴ قانون اساسی» عنوان دهان پرکنی است. حداقل این عنوان برای من به سبب مسائلی که در طی سال های گذشته در آن بوده و هست کمی دردناک است. این قانون به طور مشخص به بحث مالکیت دولتی، تعاونی و خصوصی می پردازد که در تفسیر جدید آن، میزان سهم بخش خصوصی از مالکیت منابع و صنایع مادر به حداکثر خود می رسد. یعنی اگر در گذشته بخش خصوصی به عنوان بخش مکمل دولتی و تعاونی مطرح می شد، اینک به بخش اصلی در بحث مالکیت درآمده است. این بحث موافقان و مخالفان بسیاری دارد و هم اینک نیز از جمله بحث های داغ روز به شمار آمده و همچنان یکی از معضلات امروز اقتصاد افلیج ماست.حال ما با این خیال که یحتمل مسئله ای به این مهمی به دغدغه نویسنده و کارگردانی درآمده و در تماشاخانه انتظامی به روی صحنه آورده شده، روانه خانه هنرمندان شده و دل مان را صابون زده ایم که کاری خواهیم دید کارستان. نور آمده و اثر را روشن می کند. چه می بینیم؟! یک میز نسبتا بزرگ و چند صندلی. دختر خانه با رنگ ورویی مرده به ناگه کِل می کشد. یکی از پسران خانه پایش درد کرده و آن یکی عملی است. پدر از خانه گریخته و صدای وق وق زنی از پشت صحنه می آید که می فهمیم صدای مادر خانواده است. این همه ی آن چه قرار بود در «اصل ۴۴ قانون اساسی» ببینید است! البته خرده روایات و دیالوگ های پرت وپلا، طراحی نور اوتیسم وار که مانند تالارهای پذیرایی عروسی بی خود و بی جهت از زرد به آبی و سپس به قرمز تغییر می کنند، شخصیت هایی که حتی تیپ هم نمی شوند و مسئله شان مشخص نیست را هم به افتخاراتش بیافزایید. نمایشنامه که قربانش بروم که هیچ، اصلا سمتش نرویم که لک برداشته و از هیبت می افتد.این که کارگردان در مصاحبه فرموده اند که در این نمایش مسئله شان در رابطه با مالکیت بدن است و این که ما چه سهمی از این مالکیت داریم، کفر آدم را درمی آورد. یکی نیست بگوید آخر کدام بدن؟! کدام مالکیت؟! کدام سهم؟! کدام مورد از این ها در نمایش فاخرتان بود که چشمان حقیرمان به التفات شان نائل نیامدند؟! این جاست که بزرگی فرموده اند آخر گاف چه ربطی به شین دارد، به راستی حق مطلب را ادا می کند. فکر کردید خرده روایتی درباره خودکشی یکی از دختران خوابگاه بگویید و یا به بهانه پادرد ارثی احسان (پسر بزرگ خانواده) به مسئله مالکیت بدن پرداخته اید؟! نمایش جای صحبت درباره دغدغه ها نبوده بلکه جای ساختن آن هاست. از ساختن تا حرف زدن فاصله ای ست از زمین تا آسمان که «اصل ۴۴ قانون اساسی» در زیرزمین آن قرار دارد. اگر نمایش مدعی مطرح کردن مالکیت بدن است، از طرفی دارد نان سیاسی عنوانش را می خورد که کاملا موضوعی پرت است نسبت به چیزی که در نمایش به مخاطب عرضه می شود. وامصیبتا اگر کسی از این اصل قانون اساسی خبر نداشته باشد و فکر کند که این اصل همین است که در مقابل چشمانش به نمایش گذاشته اند. اهمیت همه ی مباحثی که یحتمل در رسانه های مختلف در این باره دیده و یا شنیده به همین میزان نمایش برای وی تقلیل یافته است. من همواره ضدسانسور به هر شکلی بوده ام. هر اثری با هر کیفیتی باید به صحنه بیاید و کسی حق کشتارش را ندارد. اثر باید با نقد مواجه شود نه با کنترل چی یا مامور سانسور. این همان اعتقاد به دموکراسی است، هرچند که اگر این مهم به ضد خود نیز تبدیل شود. این است انتقام دموکراسی از دموکراسی. چشم مان کور و دندمان نرم. مخلص «اصل ۴۴ قانون اساسی» نیز هستیم!

کارگردان فیلم اصل ۴۴ قانون اساسی

«مریم اسماعیلی» کارگردان ایرانی در آثاری همچون «سهیلا شماره 17» به عنوان «بازیگر» حضور داشته است.

بازیگران فیلم اصل ۴۴ قانون اساسی

سها آردم، امین محمودی، پیروز محمدی، مریم علی یار

ساير عوامل فیلم اصل ۴۴ قانون اساسی

دستیار کارگردان: علی فرازی، مهسا صابری طراح لباس: خورشید شیخوند طراح صحنه: حسام حسینی دستیار صحنه: محمدحسین خسروی، سعید هنرمند مدیر صحنه: کمند کرامت منشی صحنه: پریما ابوصدق موسیقی و طراحی صدا: امید سعیدی دستیار موسیقی: پوریا باباعلی پور طراح گریم: یاسمن باقری ایده ساخت تیزر: محمد نوحی، امین محمدی طراح پوستر و گرافیک: حامد رسول آبادی روابط عمومی و تبلیغات: ندا کاوندی، مهران عشریه تبلیغات مجازی: امیر قالیچی

مشخصات فیلم اصل ۴۴ قانون اساسی

• ژانر : درام،تئاتر
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 6.7 از 10
  معرفی فیلم بانو