معرفی فیلم ورود زنده ها ممنوع

در مقایسه با خیلی از آثار به اصطلاح کمدی، فیلمنامه ورود زنده ها ممنوع داستان خودش را با لکنت کمتری روایت می کند و به اندازه کافی موقعیت های کلیشه ای برای پیشبرد قصه خود دست و پا کرده؛ به گونه ای که مخاطبی که برای تفریح و خندیدن به سالن سینما آمده، از روند روایت داستان فیلم خسته نمی شود.اما فیلمنامه ورود زنده ها ممنوع مانند دیگر فیلم هایی که در این روزها ادعای کمیک بودن دارند، از یک کاستی بزرگ رنج می برد؛ آن هم ساده انگاری مفرط و آشکار در جزئیات صحنه هایش و پناه بردن نویسنده آن به دامن مؤلفه های مبتذل برای روایت یک داستان ساده و تکراری است. این دستمایه های امتحان پس داده کم و بیش در تمام سکانس ها حضوری پررنگ دارند و برای مخاطبی که می خواهد فیلم را تنها از زاویه تفریح و خندیدن نبیند، مجالی جهت یک بررسی و کندوکاو ساده هم باقی نمی گذارد. البته از داستان هایی با چنین سر و شکل و تیپ/ شخصیت هایی با این درجه از هوشمندی و کنش پذیری بیشتر از اینها هم نباید انتظاری داشت. فیلمنامه در پرده دوم خود رویدادهایی تازه، جذاب و بحران ساز را که مسیر داستان را دست خوش دگرگونی هایی پیش برنده کند، پرورش نمی دهد و بیشتر اسیر موقعیت هایی بی کارکرد و بدون تأثیر شده( موقعیت هایی که البته حجم خوبی دارند) و در جزئیات صحنه هایش خود را به کلیشه های همیشگی سپرده و کلیت کار را تا مرز یک اثر مناسب برای شبکه های خانگی، و نه مدیوم سینما، پایین آورده است. در حالی که موقعیت ابتدایی داستان( همراهی دو آدم ساده و حتی کودن با یک جسد)با این که موقعیتی بکر و نوآورانه نیست، اما حداقل با خود پتانسیل دراماتیک لازم را دارد.مشکل بزرگ فیلمنامه ورود زنده ها ممنوع این است که به تمام شخصیت هایش به یک چشم نگاه می کند و آنها را تیپ هایی یک شکل ترسیم و معرفی می کند. این تیپ/ شخصیت ها همه به یک گونه حرف می زنند، می اندیشند و رفتار می کنند و قرار نیست هیچ کدامشان داستان را پیش ببرند. اینها بدون آن که خود بدانند و بفهمند، در میان صحنه ها بی جهت جولان می دهند و با دست انداختن یکدیگر و مزه پرانی های گاه و بی گاه مخاطب را می خندانند و سرگرم می کنند. ذبیح و غلام، به عنوان زوج اصلی فیلم، هیچ تفاوتی در رفتار و گفتارشان وجود ندارد و نمی توانند یک زوج مکمل خوب برای هم باشند و در برابر رویدادها و موقعیت های تازه داستان یکدیگر را پوشش دهند. دیگر شخصیت ها هم سرگردان هستند و بدون هیچ منطقی بیشتر صحنه ها را پُر و شلوغ کرده اند. برای نمونه روشن نیست که پدر غلام و مادر زیور چرا باید از میانه های داستان در تمام صحنه ها حضور داشته باشند؛ آن هم زمانی که نمی توانند به پیشبرد داستان کمک کنند؟ چرا زیور با تیپ هایی که بهاره رهنما در کمدی های دیگر ارائه می کند، تفاوت اندکی هم ندارد؟ اگر افسانه را از دل موقعیت های نیمه دوم داستان فیلم بیرون بیاوریم، آیا دگرگونی ویژه ای در روند داستان پدید می آید؟ آیا جز این می تواند باشد که افسانه حضوری تزیینی دارد و در راستای رونق بیشتر فیلم در گیشه به داستان افزوده شده است؟ چرا شخصیت کیارش که می توانست نقشی پررنگ تر در داستان داشته باشد و موقعیت و شرایط شخصیت ها را به خطر بیندازد و به گونه ای داستان را پیش ببرد، تا این اندازه منفعل ترسیم شده است؟ اگر دختر اعتصامی را از دل قصه بیرون آوریم، چه خللی در روند داستان پدید می آید؟ اینها بخشی از پرسش هایی درباره شخصیت پردازی فیلمنامه هستند که در قصه پاسخی برایشان وجود ندارد.بخش هایی فراوان از بار کمیک فیلمنامه بر دوش گفت و گوهای شخصیت هاست و از این جهت باید فیلمنامه را بیشتر یک کمدی کلام دانست تا یک کمدی موقعیت. هرچند که بیشتر گفت و گوهای فیلمنامه جنسی شبیه به دیالوگ های مرسوم در نمایش های روحوضی دارند. شخصیت ها با مزه پرانی هایشان در لحظه می توانند تماشاگر را به خنده وادارند، اما مشکل اینجاست که این جنس از گفت وگونویسی کمکی به پیشبرد صحنه ها نمی کند و در شکلی کلی روند خط روایی فیلمنامه را یاری نمی رساند و در خدمت یک نگاه واحد درست که همانا پیشبرد داستان بر پایه شوخی های کلامی فکر شده است، قرار نمی گیرد. البته همان گونه که گفته شد، در برخی صحنه ها مزه پرانی های شخصیت ها ناخودآگاه مخاطب را به خنده وامی دارد؛ نمونه خوبش هم جایی است که ذبیح و غلام، جسد اعتصامی را به داخل اتاق رادیولوژی بیمارستان می برند و غلام به دلیل همان نادانی اش پشت سر هم از جسد عکس می گیرد و ذبیح که از این حرکت ناگهانی او جا خورده، می گوید: « عکس یادگاری هم می خوان بگیرن، قبلش می گن... تشعشعی شدم...!».پیدا کردن چنین صحنه ای در فیلمنامه کاری آسان نیست. زیرا بیشتر صحنه ها تنها در خدمت موقعیتی هستند که به تصویر می کشند، تا این که بخواهند و بتوانند داستان را پیش ببرند. در حقیقت باید گفت ورود زنده ها ممنوع نتوانسته یک کمدی موقعیت موفق جلوه کند.خیلی از صحنه های فیلمنامه پتانسیل قرار گرفتن در این بخش را دارند. اما برای نمونه می توان به سکانس کوشش ذبیح و غلام برای تشییع پیکر یک مرده( پس از دزدیده شدن آمبولانسشان) و سر و کله زدن آنها با بازماندگان مرد مُرده و نیز سکانس بسیار طولانی معرفی پدر غلام( دعوایش با یکی از همسایه ها و سپس دعوت آنها به داخل خانه اش برای نوشیدن چای) اشاره کرد که به راستی کارکردی در پرده دوم ندارند و به عنوان فصل هایی بی کارکرد، قابل حذف از داستان هستند. همچنین جدا از اینها باید به تمام صحنه هایی که بیرون بیمارستان و میان افسانه، پدر غلام و مادر زیور می گذرند، به عنوان صحنه های بد و بی کارکرد فیلمنامه اشاره کرد.ورود زنده ها ممنوع بیشتر فیلمی مناسب برای مدیوم رسانه خانگی است تا سینما. جواد مزدآبادی به عنوان کارگردان پُرکار عرصه تلویزیون، در ساخت این فیلم تنها در پی درآوردن شوخی های نه چندان دلچسبی بوده که فیلمنامه نویس روی کاغذ نوشته و بیشتر بار زحمت خود را بر دوش مجید صالحی و علی صادقی گذاشته که با ارائه همان تیپ آشنا و همیشگی شان عامه تماشاگران را سرگرم کنند.