معرفی کتاب راز قطارآبی اثر آگاتا کریستی

رسید به رود سن، از رودخانه گذشت و وارد یکی از محله های نه چندان خوشنام پاریس شد. جلو ساختمان خرابه و بلندی ایستاد و راه افتاد به سمت آپارتمانی در طبقه چهارم. به محض اینکه در زد، زنی که ظاهراً منتظرش بود، در را باز کرد. زن سلام کرد. کمکش کرد تا پالتو پوستش را درآورد و بعد پیشاپیش او راه افتاد و دونفری وارد اتاقی شدند که دکور زشت و مسخره ای داشت. لامپ توی اتاق روبان های صورتی کدری داشت که چهره زن را با آرایش جلف و تند قابل تحمل می کرد، ولی عوض نمی کرد. ترکیب مغولی چهره اش را هم عوض نمی کرد. الگا دمیروف شغلش از قیافه اش معلوم بود. ملیتش هم همین طور.

-مشکلی نیست، کوچولو؟

- نه بوریس ایوانوویچ.

مرد زیر لب گفت: «فکر نمی کنم کسی تعقیبم کرده باشد.»

ولی از لحنش معلوم بود که نگران است. رفت سمت پنجره و پرده را کمی کنار زد و با دقت بیرون را نگاه کرد. حسابی جا خورد.

-دو نفر بیرون ایستاده اند. توی پیاده رو آن طرف. به نظرم...

حرفش را قطع کرد و شروع کرد به جویدن ناخن هایش. عادت داشت وقتی مضطرب می شد ناخن هایش را بجود.

دختر روس باحالتی آرام و مطمئن سرتکان داد و گفت:

-قبل از اینکه تو بیایی، آنجا بودند.

-چه فرقی می کند؟ فکر می کنم خانه را زیر نظر داشته اند.

دختر با بی خیالی در تائید حرف او گفت:

-شاید

-ولی...

-ولی چی؟ به فرض هم که خبر داشته باشند، دنبال تو نمی آیند.

لبخندی کمرنگ و موذیانه بر لبانش نقش بست.

-بله حق با توست. دنبال من نمی آیند.

یکی دو دقیقه در فکر فرورفت؛ بعد گفت:

-مرتیکه امریکایی... بلد است چطور مراقب خودش باشد.

- من هم نظرم همین است.