معرفی رمان ژان کریستف اثر رومن رولان

رمان ژان کریستف از رومن رولان نویسنده ی مشهور فرانسوی است. ژان کریستف در ایران اولین بار با ترجمه ی محمود اعتماد زاده (م.ا.به آذین) منتشر شده است. چاپ قدیم این کتاب در ۸ جلد منتشر شده است.

درباره کتاب ژان کریستف

ژان کریستف یک رمان موزیکال است به طوری که مخاطب غرق در رمان شده و فقط به موسیقی گوش می دهد.ژان کریستف موسیقیدان آلمانى است که پس از درگیرى با پلیس مجبور به ترک کشور شده و به فرانسه مهاجرت مى کند.طی دوران بلوغ فکری اش دست خوش تحولاتی فراوان بوده و تا حدودی دارای روحیه ی چند شخصیتی است.شخصیت اصلی و با دوامش ب آرامی شکل میگیرد و به یک ثبات معقول و منطقی می رسد زندگی ژان کریستف تا حد زیادی به زندگی و اندیشه های بتهوون، موتسارت و واگنر شبیه است.نگارش رمان ۲۰ سال به طول انجامیده و بنا به نظر نویسنده شاهکارش محسوب میشود. و نویسنده در این سالیان شخصیت های داستان خود را به بلوغ رسانده است.ژان کریستف منعکس کننده ی اندیشه ها و گرایشات صلح طلبانه ی رولان است تا جایی که جایزه ی نوبل ادبیاتی ک بخاطر نگارش رمان به وی اهدا شد بیشتر جایزه ی صلح است تا ادبیات رولان وقوع جنگ بین دو کشور آلمان و فرانسه را پیش بینی میکند و درست دو سال پس از اتمام رمان جنگ جهانی اول رخ می دهد.

خلاصه کتاب ژان کریستف

این کتاب ، بحث در مورد جنبش ها و فعالیت های فکری دوران مدرن است. و تمام اتفاقات آن از زندگی خود ژان کریستف گرفته شده است. ژان کریستق در فقری وحشتناک در یک شهر کوچک آلمان ، در نزدیکی مرز فرانسه متولد شده است. پدر الکلی و همیشه مست او، قبل از هفت سالگی ، او را آموزش می دهد تا به عنوان یک اعجوبه در عرصه ی موسیقی ظاهر شود. او در سن چهارده سالگی نان آور خانواده می شود . ژان کریستف با ایده های اصلی خود در موسیقی و استقلال اندیشه خود ، نوازندگان شهر بومی خود را مورد اهانت قرار می دهد. او پس از نزاع و جدال با پلیس مجبور می شود که در سن بیست سالگی آلمان را ترک کند و به پاریس فرار کند. در پاریس در فقری وخیم ، او برای موسیقی و ایده آل های سازش ناپذیر خود می جنگد و اخلاق ، رفتار و موسیقی فرانسوی را مورد بازبینی قرار می دهد.

درباره نویسنده کتاب ژان کریستف

رومن رولان، زاده ی ۲۶ ژانویه ۱۸۶۶، درگذشته ی ۳۰ دسامبر ۱۹۴۴، نویسنده ی فرانسوی بود. او در سال ۱۸۶۶ در شهر کلامسی، در ایالت بورگونی، در خانواده ی بورژوآی مرفهی به دنیا آمد.در چهارده سالگی به همراه خانواده اش برای تحصیل راهی پاریس شد. در نوجوانی با افکار باروخ اسپینوزا آشنا شد و لئو تولستوی را کشف کرد. در ۱۸۸۹ در رشته ی تاریخ ادامه تحصیل داد و در ۱۸۹۵ به رم رفت و در رشته ی هنر مدرک دکترا گرفت.او دوبار ازدواج کرد. بار اول در ۱۸۹۲ با کلوتیلد برئال که نه سال بیشتر دوام نیاورد و بار دیگر پس از سی و سه سال تنهایی در ۱۹۳۴ با ماری کوادچف ازدواج کرد که این ازدواج تا پایان عمر رومن ادامه یافت.رومن رولان در سال ۱۹۱۰ مفتخر به دریافت نشان لژیون دونور (بالاترین مدال افتخار فرانسه) شد و در سال ۱۹۱۳ جایزه بزرگ آکادمی فرانسه را به دست آورد. در سال ۱۹۱۵ نیز جایزه ی ادبی نوبل را به دست آورد.

رومن رولان

قسمتی از کتاب ژان کریستف

جرأت کنید راست و حقیقی باشید. جرأت کنید زشت باشید! اگر موسیقی بد را دوست دارید، رک و راست بگویید. خود را همان که هستید نشان بدهید. این بزک تهوع انگیز دورویی و دو پهلویی را از چهره روح خود بزدایید، با آب فراوان بشوئید…

و چه خوب بود که آدمی می توانست وقتی درد و مصیبتی دارد ماهها بخوابد و چندین ماه بعد، آسوده و تازه نفس از خواب برخیزد. اما هیچ کس نمی تواند چنین کاری بکند؛ و باید بیدار ماند و درد کشید و با دردهای خود کنار بیاید.

بیشتر مردم در حقیقت در بیست یا سی سالگی می میرند! اگرچه به ظاهر زنده می مانند اما دیگر چیزی یاد نمی گیرند و انعکاسی از گذشته ی خود می شوند و در سال های بعدی خودشان را تکرار می کنند و ماشین وار آن چه را که بیش از بیست یا سی سال یاد گرفته اند، ناشیانه و به شکلی بدتر به نمایش در می آورند!

هر نژادی، هر هنری، ریاکاری خاصی دارد. خوراک این جهان اندکی حقیقت است و بسیاری دروغ. روح آدمی ناتوان است و تاب حقیقت ندارد؛ دین او، اخلاق او، سیاست او، شاعران و هنرمندان او باید آن را در لفافه ای از دروغ بپوشانند و پیش او بگذارند. این دروغ ها با روح هر نژادی سازگاری دارد، و در هر یک متفاوت است؛ و همان است که سبب می شود ملت ها اینقدر به دشواری یکدیگر را بفهمند و این قدر به آسانی همدیگر را تحقیر کنند. حقیقت نزد همه یکی است؛ ولی هر ملتی دروغهای خاص خود را دارد که بدان نام ایده آلیسم می نهد. هر کس از هنگام زادن تا مرگ آن را با هوا نفس می کشد، و این دیگر برایش یکی از شرایط زندگی شده است؛ تنها چند نابغه می توانند از پس بحران های شیرمردانه – بحرانهایی که در طی آن خود را در جهان آزاد اندیشهٔ خویش تنها می بینند – از چنگ آن رهایی یابند.

آن که دوستش داریم همه گونه حقی برما دارد. حتی حق آن را دارد که دیگر دوستمان نداشته باشد.
و نمی توان از او رنجشی به دل گرفت بلکه تنها باید از خود رنجید که چرا باید آنقدر کم شایسته محبت باشیم که دوست ما را ترک کند واین خود رنجی کشنده است.