میزان و نحوه مصرف تری فلوپرازین 

موارد و مقدار مصرف 

الف) حالات اضطرابی. 
بزرگسالان: از راه خوراكی، مقدار 2-1 میلی گرم دو بار در روز مصرف می‌شود. دوز دارو تا 6 میلی گرم در روز، در صورت لزوم قابل افزایش است. 
ب) اسكیزوفرنی و سایر اختلالات سایكوتیك. 
بزرگسالان: برای بیماران سرپایی، از راه خوراكی، مقدار 2-1 میلی گرم دو بار در روز مصرف می‌شود، و برحسب نیاز به این مقدار اضافه می‌گردد. برای بیماران بستری، از راه خوراكی، مقدار 5-2 میلی گرم دو بار در روز مصرف می‌شود و ممكن است به تدریج تا mg/day 40 افزایش یابد. از راه عضلانی مقدار 2-1 میلی گرم هر 6-4 ساعت، برحسب نیاز، تزریق می‌شود. 
كودكان 12-6 ساله (بستری یا تحت مراقبت دقیق): از راه خوراكی ، مقدار یك میلی گرم 2-1 بار در روز مصرف می‌شود و ممكن است به تدریج تا mg/day 15 افزایش یابد. یا 1 میلی گرم عضلانی، یك یا دو بار در روز مصرف می‌شود. 

ملاحظات اختصاصی 

‌علاوه بر ملاحظات مربوط به تمامی فنوتیازین ها، رعایت موارد زیر نیز توصیه می‌شود: 
1ـ ‌در صورت مصرف دارو برای درمان اضطراب، مقدار مصرف نباید از mg/day 6 و مدت درمان نباید از 12 هفته تجاوز كند. با این وجود ، بعضی از پزشكان این دارو را فقط برای درمان سایكوز توصیه می‌كنند. 
2ـ‌ تزریق عضلانی دارو باید به طور عمیق در یك چهارم فوقانی خارجی عضله سرینی انجام شود. 
3ـ فشار خون بیمار قبل و بعد از تزریق پیگیری شود. 
4ـ تشدید درد آنژین صدری در بیمارانی كه تری فلوئوپرازین مصرف می‌كنند، گزارش شده است. با این وجود، تغییرات EKG با مصرف این دارو در مقایسه با فنوتیازین های دیگر كمتر بروز می‌كند. 
5ـ شكل مایع این دارو ممكن است پس از تماس با پوست موجب بروز بثورات پوستی شود. 
6ـ‌ دارو ممكن است رنگ ادرار را به صورتی تا قهوه‌ای و رنگ پوست را به خاكستری تا آبی تغییر دهد. 
7ـ‌ مصرف تری فلوئوپرازین می‌تواند با بروز نشانه‌های اكستراپیرامیدال و واكنشهای حساسیت به نور همراه باشد. بیمار باید از قرار گرفتن در معرض نور خورشید خودداری كند. 
8ـ بیمار از نظر بروز حركات غیرطبیعی بدن باید به طور مرتب (حداقل هر شش ماه یك بار) پیگیری شود. 
9ـ‌دوز دارو به آهستگی كاسته شود. پس از قطع ناگهانی درمان طولانی مدت، بیماران ممكن است دچار گاستریت، ‌تهوع، ‌استفراغ، ‌گیجی، ترمور، احساس گرما یا سرما، تعریق، تاكیكاردی، ‌سردرد، بی‌خوابی، بی اشتهایی، سفتی عضلات، تغییر وضعیت ذهنی-روانی و شواهدی از ناپایداری سیستم خودكار عصبی شوند.