مقایسه رفتار امام جمعه ملارد با رفتار حدادعادل و پناهیان توسط روزنامه اطلاعات 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از خبرآنلاین، روزنامه اطلاعات نوشت:رند یا رندانی به امام جمعه ملارد کرج خبر می دهند چه نشسته اید که فرزند وزیر کنونی بهداشت در منافع پروژه های عمرانی و بهداشتی این منطقه دست دارد و یکی از علل تأخیر در اتمام بیمارستان ملارد وجود همین آقازاده است.

او هم که یکی از رسالت های خود را طرح مسائل و مشکلات منطقه و نیز بیان خواست ها و مطالبات مردمی از جمله افشای مفاسد اقتصادی می داند در خطبه های نماز به این مسأله ورود می کند. وزیر بهداشت اما به جای پرخاش و دادن اطلاعیه و تهمت و جنجال و فضاسازی، نامه ای به دستگاه قضا می نویسد و ضمن تکذیب می خواهد که در این مورد تحقیق صورت گیرد که اگر درست است، فرزند خطاکار مجازات و اگر نادرست است با مفتری برخورد و اعاده حیثیت صورت گیرد.

امام جمعه، البته نه مثل بسیاری دیگر که خود را مستغنی از هر پاسخ و جواب می دانند، پس از آگاهی از اصل ماجرا و اینکه عده ای به قصد شیطنت یا هر نیت دیگری اطلاعات نادرستی به او داده اند، رفتاری از خود بروز می دهد که از چنین جامه دارانی هماره انتظار داشته ایم؛ قبول اشتباه، توضیح، اعتذار و از همه مهم تر ذکر این جمله که اگر از وزیر نامه ای مبنی بر قبول و حلالیت نبینند خود را از شمول عدالت خارج می دانند و چون شرط امامت عدالت است، این مسئولیت را به دیگری می سپارند. وزیر اما با سپاس از این برخورد، اعلام می کند که هیچ تکدری دیگر ندارد و دوست تر می دارد که ایشان همچنان به ارشاد و وعظ بپردازند.

اما چرا این ماجرا به مذاق بسیاری از مردمان و از جمله اهالی رسانه و حتی فعالان عرصه فرهنگ و دین خوش آمد؟ مگر قرار بود جز این باشد؟ و مگر دین و اخلاق جز این می گویند؟… خیر، جز این نمی گویند و رفتار اخلاقی و دینی همین است اما چون فرهنگ عذرخواهی و حلالیت طلبیدن متأسفانه بخاطر کج رفتاری های برخی داعیه داران دین و انقلاب که خود را فراتر از جایگاه عذرخواهی و حلالیت طلبی می دانند، بسی کمرنگ شده است؛ چنین حرکاتی عجیب می نماید. مگر کم دیده ایم صاحبان وعظ یا خطابه یا تریبون یا رسانه که بسی تهمت زدند و دل آزردند و حتی آنگاه که به نادرستی تهمت و خبر و گزارش و انتقاد خود پی بردند از یک عذرخواهی کوتاه و مختصر دریغ کردند؟ که اگر این ترس از خدا و قیامت و حتی ترس از رواج بی اخلاقی و بی انصافی و بی مروتی و بی معرفتی، در همه ما بود و بیشتر از همه در میان واعظان و مقامات و منبرداران و حاکمان و مسئولان وکارگزاران و اصحاب رسانه و تریبون داران این کشور،(یا حداقل اگر به قدر کافی و محسوس بود) جامعه اخلاقی تر و بهتری می داشتیم و از همه مهم تر، اقتصاد و فرهنگ و بازار کار و تجارت و رسانه ها و روابط اجتماعی آدم ها حال و روز بهتری پیدا می کرد و جامعه اخلاقی تری می داشتیم که در آن شایعه پراکنی و تهمت زنی و غیبت این همه سهل و آسان نمی شد و حلالیت طلبی و عذرخواهی این همه سخت و دشوار نبود. این ماجرا اما پای یک ضرورت عینی را برای ده ها و صدمین بار جدای پرهیز از شایعه و تهمت و غیبت به میان آورد و آن ضرورت توجه به عنصر شفافیت و استقبال از آن است که هرچه بیشتر وعینی تر و واقعی تر و عادلانه تر و بی طرفانه تر باشد، اعتماد بیشتری می آفریند.

وقتی به زیبایی این دوبرخورد و نامه های رد و بدل شده پی می بریم که آن را با برخوردهایی که در ماجرای مصاحبه دکتر فتاح با صداوسیما و واکنش های تندی که با آن شد به ویژه نامه جناب حداد و نیز سخنرانی و پاسخ خطیب نام آشنا جناب پناهیان در مورد منزل و خرید زمین سعادت آباد و مسائل مطرح شده پیرامون آن مقایسه می کنیم و تفاوت و تأثیرات این ماجراها را از منظر می گذرانیم.