والدین خودشیفته چه آسیبی به فرزندانشان می رسانند؟ 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از بهداشت نیوز: والدین خودشیفته چه اثری روی کودکانشان میگذارند؟ در این مطلب ما در پی پاسخگویی به این سوال هستیم.ابتدا تعریف مختصری از خودشیفتگی خواهیم داشت. خودشیفته ها را با افراد خودستا و متکبر که فقط خودشان را مهم می دانند اشتباه نگیرید. با اینکه این صفات بسیار آزاردهنده هستند ولی خودشیفتگی اختلالی عمیق تر و مخرب تر است که اثرات ویران کننده ای بر افرادی که با آنها در ارتباط هستند می گذارد. این اختلال به سختی درمان می شود و حتی بعضی از متخصصان معتقد هستند که درمان پذیر نیست.سنگ بنای این اختلال کمبود همدلی و عدم توانایی در لحاظ کردن دنیای عاطفی دیگران است.

   کودک احساس دیده شدن یا شنیده شدن نمی کند.
    احساسات کودک با واقعیت مطابقت نمی کند.
    والدین خودشیفته با کودک به عنوان یکی از وسایلشان رفتار می کنند، نه یک انسان.
    برای کارهایی که کودک انجام می دهد (معمولا برای والدینش)، نسبت به اینکه یک انسان است، ارزش بیشتری قائل هستند.
    کودک هیچ وقت یاد نمیگیرد که احساسات خود را بشناسد و به آنها اعتماد کند و با کمبود شدید اعتماد به نفس بزرگ خواهد شد.
    او می آموزد اینکه چطور به نظر می رسد، مهم تر از این است که چه احساسی دارد.
    او از اینکه خود واقعی اش باشد وحشت خواهد داشت، و یاد می گیرد نقش بازی کردن مهمتر از صداقت است.
    به کودک آموزش داده خواهد شد تا اسرار را برای محافظت از والدین و خانواده اش حفظ کند.
    کودک تشویق نمی شود که فهمی که از خودشان دارند را گسترش دهند.
    کودک به لحاظ هیجانی احساس خالی بودن می کند.
    کودک یاد می گیرد به دیگران اعتماد نداشته باشد.
    احساس می کند مورد استفاده قرار گرفته و دستکاری شده است.
    او آنطور که والد خودشیفته اش می خواهد، خواهد بود نه آنطور که خودش می خواهد.
    رشد هیجانی کودک متخل خواهد شد.
    کودک به جای پذیرش و دوست داشتن، احساس انتقاد و قضاوت می کند.
    کودک از دستیابی به عشق، ستایش و توجه نا امید خواهد شد.
    او با این احساس که “به اندازه ی کافی خوب نیست” بزرگ خواهد شد.
    برای برقراری روابط عاطفی سالم، مدل رفتاری خوبی نخواهد داشت.
    کودک مرزهای مناسب برای روابط را یاد نمی گیرد.
    کودک مراقبت سالم از خود را یاد نخواهد گرفت، بلکه بالعکس بخاطر وابسته بودنش در معرض خطر قرار می گیرد. (مراقبت از دیگران به جای مراقبت از خود)
    او در جداشدن ضروری از والدین در طی رشد دچار مشکل خواهد شد.
    او یاد می گیرد که به دنبال تایید بیرونی باشد نه تایید درونی.
    اگر از والدینش پیشی بگیرد با حسادت آنها رو به رو خواهد شد.
    به او یاد داده نمی شود که زمانی که سزاوار است، خودش را ستایش کند.
    در آینده، در معرض برخی اختلالات استرس پس از سانحه، افسردگی و / یا اضطراب در بزرگسالی خواهد بود.
    با این باور که غیرقابل قبول و غیرقابل تحمل است بزرگ خواهد شد، و با خود می گوید: اگر والدینم مرا دوست ندارند، پس چه کسی مرا دوست خواهد داشت؟
    همواره توسط والد خودشیفته اش تحقیر خواهد شد و با عزت نفس پایینی بزرگ خواهد شد.