وقتی پژمان جمشیدی در شب عروسی دچار خماری شده و تا صبح از خواب بیدار نمی‌شود/ شاهکار ایرانی یک فیلم آمریکایی
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعد نیوز به نقل از همشهری، «صبحانه با زرافه‌ها» ساخته سروش صحت که در شب سوم جشنواره فیلم فجر در برج میلاد میزبان خبرنگاران و اصحاب رسانه بود، فیلمی قابل اعتنا به ویژه از منظر کارگردانی و فیلمسازی است. این فیلم که داستان یک داماد (پژمان جمشیدی) را روایت می‌کند که در شب عروسی‌اش دچار خماری شده و تا صبح از خواب بیدار نمی‌شود، به این واسطه چندین ستاره یعنی بهرام رادان، هوتن شکیبا، هادی حجازی فر و بیژن بنفشه خواه را جلوی دوربین سروش صحت برده تا برگردان فیلم آمریکایی خماری را روی پرده‌های نقره‌ای سینمای ایران ببرد.
فیلم دارای لحظات طنز، شخصیت‌پردازی بامزه، اتفاقات جالب و موقعیت‌های دراماتیکی است که در بستر تصاویری عالی سروش صحت در داستانی که پیشتر آن را دیده‌ایم روی می‌دهد. خماری یا هنگ آور، مجموعه فیلم‌هایی است که اولین آن در 1388 به کارگردانی تاد فیلیپس ساخته شد و با استقبال زیادی نیز مواجه شد. در ایران نیز اقتباسی از این مجموعه فیلم‌ها در فیلم «همه چی آرومه»، به کارگردانی مصطفی منصوریار ساخته شده است. حالا سروش صحت و ایمان صفایی با نوشتن فیلمنامه‌ای که اکثر حوادث آن از داستان «خماری» اقتباس شده است، سعی دارند روایت جدیدی از این رویداد دراماتیک تلخ و کمدی به مخاطب ارائه دهند.
روایت فیلم از این داستان به خوبی می‌تواند با مخاطبان ارتباط برقرار کند و با ایجاد لحظاتی جذاب برای بازیگران آشنای کمدی، مخاطب را می‌خنداند. تماشاگری که با تماشای بازی جذاب هادی حجازی فر در نقش دکتر، با دیالوگ‌های شیرین و شخصیت متفاوت، مدام می‌خندد و با دیدن پیشتر، با بازی هوتن شکیبا در «لیسانسه‌ها» و «مگه تموم عمر چند تا بهاره» خندیده، درگیر بینامتنیتی می‌شود که بازی بازیگران فیلم را به آثار گذشته و داستان فیلم را به فیلمی آمریکایی گره می‌زند.
پرسش اینجاست که یک کارگردان وطنی تا چه اندازه مجاز است دست به چنین اقتباس و بازتولید حوادث روی داده در یک فیلم دیگر بزند؟ آیا در این صورت نباید به مخاطب توضیح دهد که این فیلم اقتباسی آزاد یا نعل به نعل از فیلم دیگری است؟ در این صورت فیلمنامه تا چه اندازه متعلق به نویسندگان آن است؟ در این صورت آیا بار کمدی فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» بر دوش بازیگران می‌افتد، کارگردانی تا چه اندازه در این میان می‌تواند حرفی برای گفتن داشته باشد یا این متن اقتباسی است که بدل به محملی برای خنداندن تماشاگران می‌شود؟