وزارت بهداشت: آمار مهاجرت پرستاران در فضای مجازی صحت ندارد/ خانه پرستاری: سالانه بیش از 3 هزار پرستار مهاجرت می‌کنند
به گزارش پایگاه خبری - تحلیلی ساعدنیوز به نقل از رکنا، معاون پرستاری وزارت بهداشت روز 19 آذرماه تاکید کرد: آمار مهاجرت پرستاران در فضای مجازی صحت ندارد. مهاجرت صرفاً مختص به حرفه پرستاری نیست، گفت: سایر حرَف نیز با این پدیده مواجه هستند اما آمار مربوط به مهاجرت پرستاران در فضای مجازی صحت ندارد.
فردای این سخنان، یعنی امروز 20 آذرماه ، محمد شریفی مقدم دبیر خانه پرستاری در گفت و گو با ایرنا اعلام کرد: سالانه بیش از 3 هزار پرستار از کشور مهاجرت می‌کنند اما وزارت بهداشت حتی اندازه همین آمار به کادر درمان اضافه نمی‌کند. طی سال‌های 1399 تا 1402 قرار شده 12 هزار پرستار استخدام شوند که این روند تکمیل نشده و هنوز به جذب سالانه 3 هزار پرستار در سال هم نرسیده‌ایم.
سالانه عده زیادی از پرستاران بازنشسته می‌شوند اما وزارت بهداشت حتی برای بیمارستان‌های تازه تاسیس خود نیز به اندازه کافی پرستار استخدام نمی‌کند و بیمارستان‌هایی که اخیرا تاسیس شده‌اند مانند بیمارستان «مهدی کلینیک یا الغدیر» در تهران با وجود گذشت چندین ماه از زمان تاسیس به علت کمبود پرستار با مشکل مواجه هستند.
شریفی مقدم گفته است: کمبود پرستار اکنون آن‌قدر جدی است که به دلیل این کمبود، برخی بیماران جان خود را از دست می‌دهند. اینکه بیماران چیزی نمی‌گویند به این دلیل است که یا از حقوق خود آگاه نیستند یا مظلوم هستند. در عین حال هیچ پرستاری از وضعیت خود راضی نیست. بیش از 90 درصد پرستاران از کارشان ناراضی هستند، کمتر از 10 درصد هم که شاید رضایتی داشته باشند کسانی هستند که کار بالینی نمی‌کنند و کار مدیریتی دارند مثلا مترون بیمارستان هستند.
دبیرکل خانه پرستار معقد است: فاصله درآمدی و تبعیض بین کادر درمان از جمله پزشکان و پرستاران نیز بر افزایش نارضایتی پرستاران تاثیر دارد. متوسط حقوق یک پرستار تازه استخدام 9 میلیون تومان است که حتی کفاف اجاره خانه را هم نمی‌دهد، در حالی که درآمد یک پزشک متخصص فقط در بخش دولتی بیش از 140 میلیون تومان در ماه است. همه این مسائل روی نارضایتی شغلی، ترک شغل و مهاجرت پرستاران تاثیر دارد.
گفتنی است ، کمبود پرستار در یک کشور می‌تواند به مشکلاتی مانند افزایش بیماری‌ها و مرگ و میر، کاهش کیفیت خدمات بهداشتی و درمانی، افزایش هزینه‌های درمانی برای بیماران، بار بیشتر بر روی خانواده‌ها و دوستان بیماران، کاهش رضایتمندی بیماران و خانواده‌های آنها، کاهش اعتماد عمومی به سیستم بهداشت و درمان، افزایش فقر و بیکاری، افزایش استرس و فشار بر روی پرستاران موجود و... منجر شود.