استان سیستان و بلوچستان ازنظر پهنا و گستردگی بزرگ ترین استان کشور می باشد که در جنوب شرقی ایران و در همسایگی کشورهای افغانستان و پاکستان قرار دارد.سیستان و بلوچستان ازنظر جغرافیا به دو بخش سیستان و بلوچستان و ازنظر قومیت شامل دو قوم بزرگ بلوچ و سیستانی است.بخش سیستان شامل شهرهای زابل، هامون، هیرمند، نیمروز و زهک می باشد و بخش بلوچستان شامل شهرستان های زاهدان و خاش در سرحد و ایرانشهر، نیک شهر، سرباز، سراوان و چابهار در مکران است.
تاریخچه صنایع دستی سیستان و بلوچستان
مردم سیستان و بلوچستان مانند دیگر اقوام ایرانی همواره به دنبال راهی برای استفاده بهتر از هنر نیاکانشان بوده اند. آنها شاخ و برگ درختان، مو و پشم حیوانات، خاک و هر آنچه که در دسترشان بوده را به کار می گرفته اند تا محصولاتی نو را برای خود بوجود بیاورند و یا رنگ و حس تازه ای به وسایل زندگی شان بدهند.صنایع دستی سیستان و بلوچستان زیربنای همین تفکر است و این کار باعث شده تا به مرور زمان آثاری ارزشمند و زیبا به وجود بیاید که روز به روز بر زیبایی آنها افزوده شود.در جای جای استان پهناور سیستان و بلوچستان هنرها و صنایع دستی گوناگونی رواج دارند که هر کدام علاقه مندان خاص خود را دارد.این هنرها گویای فرهنگ مردم این منطقه هستند و بخش بسیار مهمی از شیوه زندگی آنها را به تصویر می کشند.
انواع صنایع دستی سیستان و بلوچستان
صنایع دستی سیستان و بلوچستان با توجه به تمدن هزاران ساله ای که دارد همیشه مورد توجه مردم ایران و جهان بوده است . از جمله مهمترین صنایع دستی سیستان و بلوچستان میتوان به سوزن دوزی، سفالگری، حصیربافی، سکه دوزی ، زرگری و قالی و گلیم بافی اشاره کرد.
سوزن دوزی
سوزن دوزی هنر تزئین پارچه است و سابقه ای طولانی و به دارازی قدمت تاریخ این دیار دارد. این هنر با نام بلوچی دوزی هم شناخته می شود و جلوه ای دیدنی و خیره کننده دارد. هنرمندان روی پارچه های ساده با نخ های رنگی و به کمک قلاب و سوزن طرح هایی می زنند. طرح ها در سوزن دوزی ذهنی هستند و از رویاها الهام می گیرند و به همین جهت سوزن دوزی را بازتاب دردها، آمال و آرزوهای زنان بلوچ می دانند. سوزن دوزی را بر روی لباس، سفره عقد، روتختی، کوسن، سجاده، رومیزی، پشتی و یا حتی لباس و ... انجام می دهند.
سفالگری | هنر جهانی سیستان و بلوچستان
سفال گری نیز از آن دست هنرهای قدیمی است که در سیستان و بلوچستان رواج دارد؛ برای درستی این ادعا می توان سفال های کشف شده در شهر سوخته را مصداق قرار دهید.روستای کلپورگان مهم ترین مرکز تولید سفال است که قدمتش در این هنر به پنج الی هفت هزار سال می رسد. بلوچی ها با استفاده از خاک رس اطراف محل زندگی شان، ظروف سفالی می سازند. سفال ها به علت نوع خاص خاک منطقه پس از پخت، قرمز رنگ می شوند. این ویژگی سفال منطقه ی کلپورگان را از سفال منطقه های دیگر متمایز کرده است.
زنان بلوچ، سفال ها را با دست می سازنند و از چرخ سفالگری استفاده نمی کنند. برای تزئین کردن سطح سفال ها از ترکیب آب و تیتوک ،( سنگی که از کوه بیرک در نزدیکی محل بدست می آورند) استفاده می کنند، بعد با یک تکه چوب نازک ِ خرمای وحشی، روی سفال طرح و نقش می زنند. رنگ نقش ها قبل از پخت سفال قهوه ای ِ متمایل به قرمز است و پس از حرارت دیدن سیاه رنگ می شود.هم اکنون در کلپورگان سراوان، هلونچکان نیکشهر و روستای کوه متیک سرباز سفالگری می کنند.از محصولات سفالی می توان به کاسه، بشقاب، قندان، قوری، گلدان، سینی، کوزه، چلیم و… اشاره کرد که می توانند انتخاب خوبی برای سوغاتی سفرتان باشند.
پریواردوزی
پریواردوزی یا پلیواردوزی، نوعی سوزن دوزی یا گلدوزی روی پارچه است. جلوه این هنر بیشتر در قسمت حاشیه روسری و اشارپ زنان بلوچی دیده می شود؛ اما در بخش هایی از استان این هنر را برای تزئین قسمت های پیش سینه، سرشلوار و دورآستین، کلاه، عرقچین، سرمه دان، بازوبند، جلد دعا و ... هم به کار می برند.بیشتر اهالی بومی سیستان و بلوچستان و روستاهای شهرستان سراوان و ایرانشهر به این هنر مشغول هستند و از آن کسب درآمد می کنند.
سیاه دوزی
سیاه دوزی نوعی سوزن دوزی با استفاده از نخ سیاه رنگ ابریشمی است که برای تزیین سرآستین و پیش سینه لباس ها به کار می رود. در این هنر با دوخت دندان موشی ِ بهم چسبیده نقش هایی مثلثی شکل روی لباس می زنند و گاهی بین دوخت دندان موشی از دوخت زنجیره هم استفاده می کنند.
سکه دوزی و آینه دوزی
آینه دوزی و سکه دوزی به هنر دوختن آینه و سکه در سایزهای مختلف در کنار پولک در لباس های محلی، جلیقه، روتختی و ... گفته می شود. این هنر دومین هنر محبوب سیستان و بلوچستان بعد از سوزن دوزی است و گاهی در کنار ابریشم دوزی، قیطان دوزی و بخیه های تزئینی مورد استفاده قرار می گیرد. این هنر در مراسم عروسی کاربرد زیادی دارد و در رختخواب و جهیزیه عروس یا حتی گردنبند شتر برای تزئین در عروسی به کار می رود. به جز سکه و آینه از منجوق و مروارید، پولک، خرمهره، دکمه صدفی، نوار یراق و پارچه وسایل مورد نیاز برای این هنر هستند.
جواهرات
به استناد متن های تاریخی هنر ترصیع در سیستان، نیشابور و هرات از سده های نخستین در جهان اسلام بسیار مشهور بوده و جالب است بدانید که جواهرات سیستان جزء هدایایی بودند که به مراکز حکومتی فرستاده می شده اند. وجود کوره های ذوب فلز بسیار قدیمی در این منطقه نشان از قدمت دور و دراز این هنر در این منطقه دارد.کاربرد عمده ی زیورآلات برای خودآرایی بوده، اما گاه ریشه های مذهبی داشته و به عنوان قسمتی از بهای عروسی، از طرف خانواده ی داماد به عروس داده می شده است.اگر می خواهید از سفرتان به سیستان و بلچوستان، جواهرات و زیورآلات به یادگار ببرید، انتخاب های متنوعی پیش روی شما قرار می گیرد، چرا که این هنر تنوع زیادی در استان دارد؛ چیزی نزدیک به ۵۰ گونه مختلف از در (گوشواره)، چوری (النگو)، سربند، کپگو (گردن بند) و تاسنی (سنجاق سینه) را می توانید خریداری کنید.
دودنی بافی
گویا انواع هنر در سیستان و بلوچستان از قدمتی طولانی برخوردارست؛ دودنی بافی نیز یکی از همین هنرهای تاریخی است که بیشتر مردم سیستان از آن در تزئین خانه شان و گاهی هم به عنوان دفع چشم زخم از مال و جان استفاده می کردند. اما متاسفانه، گردی از نامهربانی بر این هنر قدیمی نشسته و در حال فراموشی است. این روزها تجملات دنیای امروز، جای خود را به هنرهایی مثل دودنی بافی داده اند.دودنی بافی در اصل تورهای تزئینی است که با گیاه علفی با برگ های ساده منقسم و گلهای زرد متمایل به سفید که در اکثر نقاط استان رویش دارد، درست می شود.
خولک بافی
برای خولک بافی از ساقه های نی استفاده می شود و سایه بان، پرده و توتن (نوعی قایق حصیری) را با استفاده از این هنر تهیه می کنند. روستاهای حاشیه کوه خواجه و شهرستان زابل از مهم ترین مراکز تولید محصولات خولک بافی هستند.
تگرد بافی
در منطقه بلوچستان، حصیری به نام تگر وجود دارد که از داز (برگ درختان خرمای وحشی) تهیه می شود. سواس (صندل)، کچو (خورجین)، روپگ (جارو)، پروند (کمربند جهت بالا رفتن از درخت نخل)، سمان (زیرانداز)، سفت (جانماز)، کپات(سبد کوچک) از محصولات این هنر هستند.
سیس بافی
سیس رشته هایی از الیاف است که در اطراف تنه درخت خرما می روید و به آن گیس درخت خرما گفته می شود. در سیس بافی از این الیاف برای تهیه برخی از ملزومات زندگی استفاده می شود که از میان آنها می توان موارد زیر را نام برد:
- تک: نوعی زیرانداز حصیری
- نولک: نوعی سبد دسته دار برای حمل علوفه و ماهی
- سوند:نوعی حصیر برای ایجاد حصار و محدود کردن فضا
- کتل : نوعی زنبیل
- قفس برای نگهداری مرغ
- انواع طناب
- کلاهک آباژور
گلیم بافی
گلیم بافی هم یکی دیگر از صنایع دستی سیستان و بلوچستان است که در تمام این استان به خصوص در بین عشایر، طوایف بلوچ و بلوچ های ساکن سیستان بافت آن رواج دارد. عشایر این خطه، مواد اولیه گلیم را از پشم دام های خود تهیه می کنند. رنگ های گلیم سیستان و بلوچستان هم بیشتر تیره، با زمینه ی قهوه ای، قرمز تیره مایل به قهوه ای، آبی سیر و شتری و رنگ های روشن مثل زرد، سبز، کرم، قرمز و سفید است. نقش های این گلیم هم عموما راه راه و طرح های هندسی است. نوع گلیمی که در سیستان تولید می شود با نوع بلوچی آن، در نحوه ی برپایی دستگاه گلیم تفاوت دارد.
اگر به دنبال تحفه ای از سفرتان به این استان هستید، گلیم را می توایند در ابعاد مختلف، با کاربری های مختلف از جمله، زیراندازف چادر شب، کناره، سجاده، جوال و … خریداری کنید.
پلاس بافی
پلاس نوعی زیرانداز است که مثل گلیم و قالی برای بافت آن، ابتدا چله کشی انجام می شود. در مرحله بعد، الیاف رنگین پشم تابیده را به شکل خطوط افقی از تار عبور می دهند و شانه می زنند. زمینه ی پلاس را معمولا خطوط افقی و رنگارنگ تشکیل می دهند. پلاس در اصل یک نوع گلیم پشمی است که از گذشته های دور از آن به عنوان زیرانداز جهت حفاظت از رطوبت، سرما و گرمای زمین به کار بسته می شده و از این جهت برای فرش کردن کف چادر عشایر بسیار مناسب بوده است.پلاس و جاجیم نقش دوزی شده، در ظاهر شبیه به یکدیگرند اما تفاوتی هم دارند؛ در جاجیم خطوط عمودی هستند و در پلاس افقی.پلاس را بیشتر به عنوان سجاده نماز و سفره پیش پای عروس استفاده می کنند.
نمدمالى
نمد، نوعی زیرانداز سنتی است که در نتیجه به هم فشردن پشم ساخته می شود. در استان سیستان و بلوچستان شستن، رنگرزى و تهیه پشم وظیفه مردان است ولى ساخت نمد را بانوان انجام می دهند.
حصیر بافی
حصیر بافی، سیس بافی، خولک بافی و یا خلک بافی، هنری که قدمتی طولانی، به درازای تاریخ شهر سوخته و دریاچه هامون دارد و در میان مردمان سیستان و بلوچستان از جایگاه ویژه ای برخوردار است. این هنر در منطقه ی سیستان با گویش (خولک بافی) و در بلوچستان با گویش (تگرد) تلفظ می شود که از نظر نوع مواد ساخت نیز با یکدیگر تفاوت هایی دارند. خولک از ساقه های نی و تگرد از داز (برگ درختان خرمای وحشی) تهیه می شود.
از محصولات حصیری سیستان می توان سایه بان، پرده و توتن (نوعی قایق حصیری) را نام برد. سواس (صندل)، کچو (خورجین)، روپگ (جارو)، پروند (کمربند جهت بالا رفتن از درخت نخل)، سمان (زیرانداز)، سفت (جانماز)، کپات(سبد کوچک) نیز از محصولات حصیری بلوچستان هستند.
روستاهای حاشیه ی کوه خواجه و شهرستان زابل از مهم ترین منطقه های تولید محصولات حصیربافی در سیستان و نیکشهر، سراوان وسرباز از مهم ترین مناطق تولید این نوع محصولات در بلوچستان هستند.
سیس رشته هایی از الیاف است که در اطراف تنه درخت خرما می روید و به آن گیس درخت خرما گفته می شود. در سیس بافی از این الیاف برای تهیه برخی از ملزومات زندگی همچون تک(نوعی زیرانداز حصیری)، نولک (نوعی سبد دسته دار برای حمل علوفه و ماهی)، سوند ( نوعی حصیر برای ایجاد حصار و محدود کردن فضا)، کتل ( نوعی زنبیل)، قفس (برای نگهداری مرغ)، انواع طناب و کلاهک آباژور استفاده می شود.
قالی بافی
قالی و گلیم بافی از آن دست هنرهای اصلی ایرانی است که در اکثر استان ها و شهرها به آن مشغولند؛ زنان و دختران بلوچ هم از این قاعده مستثنا نیستند در زمان فراغت خود به بافت قالیچه می پردازند. قالی بافی تاریخی بس طولانی در سیستان و بلوچستان دارد تا جایی که فرش سیستانی از شهرت خاصی برخوردار است. جالب است بدانید که قالی سیستان از لحاظ مبنای تاریخی به ۳ دسته مختلف تقسیم می شود:نوع تاریخی یا کهن، که تا آغاز قرن چهاردهم هجری (بیستم میلادی) بافته شده است.نوع میانه، که از حدود اواخر قرن سیزدهم هجری (نوزدهم میلادی) بافته شده و هنوز هم بافته می شود.نوع نو، که هم اکنون بافته می شود.
چادر بافى
یکی از هنرهای این استان که اغلب در میان عشایر و کوچ نشینان رواج دارد، چادر بافی است. چادرنشینان، برای اقام خود نیاز به چادری مستحکم دارند. آن ها این چادرها را از موی بز بر روی دار قالی می بافند و در آن زندگی می کنند.
کپر سازی
از دیگر هنرهاى دستى نمدمالى است. شستن، رنگرزى و تهیه پشم وظیفه مردان بلوچ مىباشد ولى ساخت نمد به عهده بانوان است. بعضى از نمدهاى بلوچ به لحاظ ترکیب متنوع رنگها از آثار هنرى نیز محسوب مىشود
خراطی
خراطی، هنری است که علاوه بر استان سیستان و بلوچستان در استان های دیگر مثل لرستان رواج دارد. خراطی در اصل هنر ساخت اشیا از چوب است که با کمک دستگاهی مخصوص و بعد از طی مراحلی، اشیایی چون قلیان، گهواره، پایه ی آباژور و ظروف تولید می شوند.
بقایای نقش برجسته های کاخ داریوش در تخت جمشید که در آنها تخت و چهار پایه و عودسوز مزین به هنر خراطی هستند، حکایت از قدمت دیرینه ی این هنر دارند.
خامه دوزی
مردم بلوچ درخشش و زیبایی نخ ابریشم را بر تار و پود پارچه میزنند و هنر خامه دوزی را پدید می آورند. خامهدوزی یا به گویش بلوچ خَمک دوزی به دوخت برجسته ابریشم بر روی پارچه می گویند که اغلب برای حاشیه دوزی سجاده، پیراهن مجلسی، لباس های سنتی بلوچ، رومیزی، دور يقه و سر آستين لباس هاي مردانه و زنانه، عرقچين، پيش بند، جانماز، دستمال و سفره استفاده مي شود.
دلیل نامگذاری این هنر استفاده از نخ ابریشم خام گردآوری شده از توتزارهای سیستان و بلوچستان جهت دوخت برجسته بر روی پارچه ها بود. به این صورت که ابريشم به صورت خام يعنی بدون هيچ پرداخت و يا اعمالی ازقبيل رنگرزی و پخت يا سفيد کاری مورد استفاده قرارمي گرفته است. درواقع تفاوت این هنر با سوزندوزی در سفید و یکرنگ بودن نخ آن است.
از نقوش رایج در این هنر میتوان به حصیر دوزی، توردوزی، خامه کشی، بته جقه ای، نرگسی، گلی، نقوش ستاره ای، نقوش هندسی، انواع گره ها ، خطوط منحنی، الگوهای مختلف تخم خربزه و یا دم ماهی و غیره اشاره نمود که حصیر دوزی و بته جقهای معمولاً در وسط و بقیه نقوش در اطراف دوخته می شوند.
معروف ترین صنایع دستی قزوین کدامند؟
