رئیس جمهور بعدی یک چهره نظامی خواهد بود 

همه مردم و همه احزاب می توانند مدافع جغرافیای ایران باشند؛ اما این گفتمانی صرفا سیاسی نیست، بلکه بیشتر ماهیتِ ژئوپلیتیک دارد و در آن کسانی دست بالا را پیدا خواهند کرد که بتوانند در خط مقدم این دفاع حضور داشته باشند. حضور نظامی که تبعات آن سیاسی خواهد بود.

صیانت از مرزهای کشور در برابر بیگانگان است که احساسِ هویت ملی گمشده را برمی انگیزد و غرور ملی را جلا می دهد. این فرصت مغتنمی است برای چهره های نظامی که به چهره های سیاسی تبدیل شوند و سیاستی خلق کنند و مسئله اینجاست که چه کسانی از این سیاست برخواهند خاست. با مقایسه واکنش های مردم در فضای مجازی به دستگیری 10 ملوان آمریکایی در سال 1394 و توقیفِ نفت کش انگلیس در تیرماه 1398 به تغییر سیاسی ایجادشده بیش از پیش پی خواهیم برد.

شرایط به سمت وسویی پیش می رود که کار را برای تأثیرگذاری جناح های سیاسی و چهره های آنها به مراتب دشوارتر خواهد کرد. اگر نیروهای سیاسی نتوانند دست به احیا و بازسازی خود بزنند و بر کلیشه های سیاسی شان پافشاری کنند، فرصت از دست می رود و آنان که روی کار می آیند بیش از آنکه جریان سومی در سیاست باشند، دولت سومی اند که با تکیه بر مفهوم هویت ملی به قدرت می رسند، مفهومی که پیش تر دو دولت خاتمی و احمدی نژاد هزینه آن را پرداخته اند.