به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرارو، مبتلایانی که بر اساس اعلام وزارت بهداشت، نزدیک به ۲۲ هزار نفر هستند و برای زندگی به ساده ترین شکل، با مشقت های فراوانی مواجه اند. گفته می شود از تعداد شناسایی شده ها، بیش از ۱۵ هزار نفر تحت درمان اند. آن ها کسانی اند که در کنار درمان عفونت ویروسی شان، به انواع بیماری ها، مبتلا می شوند.
تعدادی از آن ها در گفتگو با همشهری از خاطرات تلخ شان از مراجعه به مراکز درمانی می گویند. سخت ترین بخش، مراجعه به دندانپزشکی یا نیاز به انجام جراحی است؛ درست همان جایی که روند درمان با خون در ارتباط است و پزشکان و پرستاران هراسان از انتقال ویروس، یا از درمانشان خودداری می کنند یا با رفتار های نامناسب پذیرش شان می کنند.
مجموعه این اتفاق ها در نهایت میزان اضطراب و افسردگی آن ها را بالا می برد و حالا هم به گفته متخصصان و فعالان این حوزه، بیماری با تاخیر در مراجعه، تشدید می شود و در نهایت مرگ زودهنگامی را برای این افراد به همراه می آورد.
فعالان حوزه ایدز از وزارت بهداشت می خواهند تا نسبت به این موضوع ورود کند، اما وزارت بهداشت اعلام می کند که این افراد می توانند به مراکز جامع سلامت در کشور مراجعه کنند و خدماتشان را بگیرند. تمام اطلاعات هم محرمانه باقی می ماند. مبتلایان، اما در روز جهانی پیشگیری و درمان ایدز (۱۰ آذر) ماجرای دیگری را روایت می کنند.
دندانپزشکی و جراحی، معضل بزرگ مبتلایان
وحید جهان میری نژاد، پزشک است و بیش از ۲۰ سال در حوزه اچ آی وی فعالیت کرده، او سال ها از نزدیک شاهد پذیرش نکردن بیماران مبتلا به اچ آی وی (ایدز) در برخی از مراکز درمانی بوده و می گوید که بیشترین مشکل این افراد، در گرفتن خدمات دندانپزشکی و انجام جراحی است.
زنان مبتلا هم برای اینکه نباید زایمان طبیعی داشته باشند، همواره برای زایمان سزارین شان با انواع تبعیض ها و رفتار های توهین آمیز مواجه اند.
این پزشک که پیش از این مدیریت یکی از مراکز سلامت نوجوانان را بر عهده داشت و مدتی هم در معاونت آموزش وزارت بهداشت فعالیت می کرد، در توضیح بیشتر می گوید: «بسیاری از این بیماران با موضوع انگ و تبعیض مواجه اند و نتیجه همین تبعیض ها منجر به رفتار های نامناسب با این افراد در سطح جامعه و حتی در مراکز درمانی شده است.
این بیماران برای گرفتن برخی از خدمات درمانی، بنا بر اصول اخلاقی و انسانی باید بیماری شان را اعلام کنند، اما اعلام همین موضوع، منجر به برخورد های نامناسب با این افراد می شود.»
به گفته او، تغییراتی که در نوع نگاه به این افراد در جامعه می شود، بسیار کُند است، میزان پیشرفت در زمینه تغییر فرهنگ و افزایش آگاهی نسبت به روش های انتقال این بیماری، بسیار ضعیف است: «تا قبل از شیوع کرونا، مردم اصلا آشنایی با آنتی ژن و آنتی بادی و جهش های ویروس و... نداشتند، اما حالا با گذشت نزدیک به ۲ سال، تقریبا همه به یک آگاهی درباره مشخصات ویروس و راه های انتقال آن رسیده اند.
این ها نتیجه اطلاع رسانی است، درحالی که با گذشت چندین دهه از شناسایی اچ آی وی، چنین اتفاقی را درباره آن شاهد نیستیم و هنوز مردم کمترین اطلاعاتی درباره این ویروس و راه های انتقال آن ندارند.»
جهان میری نژاد می گوید: «شاید در اوایل شیوع این بیماری، به دلیل اطلاعات ناقص، ترس از ابتلا و انتقال وجود داشت، اما حالا دیگر اطلاعات کافی درباره آن وجود دارد و رفتار های نامطلوب دیگر توجیهی ندارد.
بررسی ها نشان می دهد که از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۲۱ در آمریکا، تنها یک نفر از کادر درمان، از طریق یک بیمار مبتلا به اچ آی وی، درگیر این بیماری شده و حالا هم در وضعیت خوبی به سر می برد و تحت درمان است؛ بنابراین چنین تصوری اشتباه است که کادر درمان در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
همین کرونا، در مدت کمتر از ۲ سال، جان چند پرستار و پزشک را گرفته است؟ اما آیا بیماران مبتلا به کرونا پذیرش نمی شوند.» این پزشک، به عمده ترین مشکل مبتلایان به اچ آی وی که همان مراجعه به دندانپزشکی است، اشاره می کند: «ما در تهران یک مرکز دندانپزشکی در خانه خورشید که از زنان آسیب دیده حمایت می کند، داریم که افراد مبتلا به اچ آی وی می توانند به آنجا مراجعه کنند.
اما دسترسی به این مرکز برای خیلی از مبتلایان سخت است. چندی پیش برای پیدا کردن مرکز دندانپزشکی برای یکی از بیماران تمام شهر را زیر ورو کردیم تا در نهایت دندانپزشکی در اکباتان، یکی از مبتلایان را پذیرش کرد.
یک بار هم شاهد بودم که بیماری در یکی از بیمارستان های دولتی نیاز به جراحی قلب داشت و پزشکان، چطور برای پذیرش او بهانه تراشی می کردند.»
او می گوید: بیماران وقتی با این نوع رفتار ها مواجه می شوند، دیگر به این مراکز مراجعه نمی کنند و این مسئله منجر به شدت گرفتن بیماری و یا حتی مرگ شان می شود: «این اتفاق تأثیرات روحی و روانی بدی روی بیماران می گذارد و آن ها را دچار آسیب های روحی تدریجی می کند و همچنین منجر به عدم مراجعه به موقع آن ها به پزشک می شود همین امرباعث می شود که زمانی درمان شوند که مثلا بیماری ساده شان تبدیل به سرطان شده است.
این موضوع بیش از همه، در میان زنان دیده می شود.» براساس اعلام جهان میری نژاد، با دارو هایی که تجویز می شود، میزان انتقال ویروس از بدن بیمار به صفر می رسد و دیگر ویروس منتقل نمی شود؛ بنابراین زمانی که به مراکز درمانی مراجعه می شود، دیگر ترسی از انتقال ویروس وجود ندارد. اما این آگاهی وجود ندارد.
به گفته او، نزدیک به ۶۰ هزار بیمار مبتلا به اچ آی وی در کشور وجود دارد که تنها ۴۲ هزار نفرشان شناسایی شده و حدود ۱۵ هزار نفر تحت درمان هستند؛ درحالیکه تعداد قابل توجهی نه شناسایی شده اند و نه درمان می شوند.
رفتار های تبعیض آمیز در شناسایی نشدن این افراد مؤثر است. او به مشکلات زنان مبتلا به اچ آی وی اشاره می کند. به گفته جهان میری نژاد، «در ۱۵ کشور دنیا، میزان انتقال ویروس از مادر به جنین به صفر رسیده است. یکی از راه ها هم انجام سزارین به جای زایمان طبیعی است؛ درحالیکه بسیاری از این زنان برای انجام سزارین با مشکل مواجه اند.
ویروس اچ آی وی بسیار ضعیف است و به راحتی با ضدعفونی کننده ها از بین می رود. اتاق عمل باید استریل باشد و به طور طبیعی هم ویروس در آن شرایط، از بین می رود.» او تأکید می کند که وزارت بهداشت باید بخشنامه هایی را به مراکز درمانی بدهد تا آن ها ملزم به پذیرش این افراد باشند.
موج ایدز و سقط جنین در راه است؟مبتلایان به اچ آی وی، بیمه نیستند
حمیدرضا شاعری، رئیس انجمن ایدز ایران به نبود آموزش و اطلاع رسانی درست درباره این بیماری اشاره می کند و می گوید: «این بیماران حتی نمی توانند بیمه عمر شوند، سازمان تامین اجتماعی از این کار خودداری می کند. اگر این افراد از محل کارشان اخراج شوند، هیچ کس از آن ها حمایت نمی کند؛ بزرگ ترین مشکل آنها، مشکلات قانونی است.»
عاطفه سهرابی، مدیر بخش روانشناسی انجمن احیای ارزش ها دراین باره می گوید: «بیماران مبتلا به اچ آی وی (ایدز)، دچار ناراحتی های کبد و کلیه و... شده و زمانی که درگیر این بیماری ها می شوند، باید به پزشک مراجعه کنند، اما وقتی مراجعه می کنند آنقدر رفتار های تبعیض آمیز می بینند که پشیمان می شوند.
گاهی خود پزشکان هم اطلاعی از روش های انتقال بیماری ندارند و بیماران را پذیرش نمی کنند. به ما گزارش شده که روی پرونده برخی از مبتلایان با فونت درشت می نویسند؛ مبتلا به اچ آی وی تا بقیه به آن ها خدمات ندهند.»
محمد ۵۴ ساله: مرا از مرکز دندانپزشکی بیرون کردند
وقتی مسئول مربوطه از من پرسید که بیماری زمینه ای دارم یا نه، گفتم مبتلا به اچ آی وی هستم. تا این موضوع را مطرح کردم، از تزریق واکسن خودداری کرد، نیم ساعت آنجا معطل شدم تا یک نفر دیگر راضی شد و به من واکسن زد. گفتن این مسئله آسان است، اما آنقدر از نظر روحی ما را تحت فشار قرار می دهد که کمتر کسی متوجه عمق ماجرا می شود.
برای کشیدن دندانم به یکی از کلینیک های دندانپزشکی مراجعه کردم، نخستین بار بیماری ام را عنوان کردم، مرا پذیرش نکردند. دومین بار مرا بیرون انداختند. سومین بار، بیماری ام را اعلام نکردم، پذیرشم کردند و دندانم خوب شد. تا مدت ها عذاب وجدان داشتم.
ما برای یک آزمایش ساده هم با مشکل مواجهیم و کارشناس آزمایشگاه در بهترین برخورد، فاصله اش را با ما زیاد می کند.
بیشتر مشاغل، آزمایش منفی ایدز می خواهند و اگر مثبت باشید، کارفرما استخدام نمی کند؛ بنابراین تأمین هزینه های درمان هم برای ما خیلی سخت است.
زهرا ۵۶ ساله: پزشکان زنان معاینه مان نمی کنند
پزشکان زنان و ماما ها ما را معاینه نمی کنند و ازنزدیک شدن به ما می ترسند.
روزی که برای تزریق واکسن کرونا مراجعه کردیم، مسئول پرسید که بیماری دارم؟ گفتم بله اچ آی وی. وقتی متوجه ابتلای من و همسرم شد، یک متر از ما فاصله گرفت، فقط سوزن را فرو کرد و به سرعت رفت. درحالی که برای بقیه، محل را ضدعفونی می کنند و جای سوزن را چسب می زنند.
آمنه، ۴۲ ساله: بیماری خوبی داری، اعتراض هم می کنی؟
بزرگ ترین مشکل بیماران اچ آی وی مثبت، خرابی دندان و بیماری های پوستی است، اما به دلیل برخورد بد در مراکز درمانی به خودم قول دادم هیچ وقت به دندانپزشکی مراجعه نکنم. دندان هایم سست شده اند و خودبه خود می افتند.
چند شب پیش دوتا از دندان ها با هم افتاد و برای اینکه پسرم نترسد، مجبور شدم با چسب آکواریوم آن ها را به لثه بچسبانم.
چندماهی است که دارو های ما را عوض کرده اند و وقتی اعتراض می کنیم، می گویند خیلی کار خوبی کردی و بیماری خوبی داری، اعتراض هم می کنی؟! وقتی مسئول چنین پاسخی به ما می دهد، ما دیگر چه توقعی می توانیم داشته باشیم که خدمات دیگری به ما ارائه دهند!
مرجان ۴۸ ساله: تو که می میری، چرا بچه دار شدی؟
به ما می گویند برای ارائه خدمت درمانی، باید از دستکش مخصوص ایدز استفاده کنیم که قیمت آن بالاست یا فلان کار را باید با فلان پروتکل ها انجام دهیم که گران تر است. همین می شود که قیمت ها برای ما خیلی بالا می رود.
وقتی متوجه ابتلایم شدم، ۷ ماهه باردار بودم، وقتی به پزشک مراجعه کردم، با رفتار توهین آمیزی به من گفت که تو در نهایت می میری، چرا بچه دار شدی؟! مجبور شدم برای زایمان به شهرستان دیگری بروم.
همسرم مبتلاست و آنقدر پزشکان با او برخورد بدی کرده اند که دچار مشکل روحی شد و با وجود نیاز به درمان، ۸ ماه است دارو های ایدز را قطع کرده.
در مراکز درمانی و بهداشتی، آنقدر از مواجهه با ما می ترسند که حتی پرونده را خودشان به ما نمی دهند، می گویند در قفسه است خودتان بردارید.
امین ۳۸ ساله: با فرزندان مان هم بدرفتاری می کنند
وقتی برای گرفتن خدمات درمانی فرزندانم به این مراکز مراجعه می کنیم، به محض اینکه متوجه بیماری ما می شوند، از ارائه خدمات خودداری می کنند.
چند هفته پیش پسرم عمل کلیه داشت، در بیمارستان اعلام کردم که مبتلا هستم، مسئول اتاق عمل مجبورم کرد تا برای او، دستکش مخصوص تهیه کنم در صورتی که اصلا نیازی به این کار نبود.
یکی از آشناهایم، نوزاد دوماهه مبتلا به اچ آی وی را به سرپرستی قبول کرده و کودک حالا ۶ ساله است. زمانی که برای ختنه اقدام کرده بودند، هیچ مرکزی او را پذیرش نمی کرد.
2 سال پیش