کراس-ترینینگ (cross-training) با ایده ادغام سه ورزش ژیمناستیک، دو و بدنسازی متولد شد و هدف آن رسیدن به تناسب اندام و افزایش آمادگی جسمانی است. کراس ترینینگ با گذشت زمان تغییراتی داشته و زیرشاخه هایی مانند کراس فیت نیز از آن به وجود آمده است. کفش های کراس ترینینگ را معمولا در باشگاه های ورزشی استفاده می کنند.از مهم ترین تفاوت های کفش کراس ترینینگ با کفش پیاده روی را می توان به محافظت از پا در حرکت به طرفین اشاره کرد؛ چون تحرک و حرکات ناگهانی در این رشته ورزشی بیشتر است. کفش های پیاده روی به طور عمده روی محافظت از پا در حرکات جلو به عقب متمرکز هستند در حالی که کفش های کراس ترینینگ به گونه ای طراحی می شوند که مچ پا تا حد امکان در حرکت به طرفین پیچ نخورد.
کفش مخصوص دویدندوندگان نباید از کفش های پیاده روی استفاده کنند زیرا اکثر این کفش ها سفت و سخت و غیر قابل انعطاف هستند در حالی که یک دونده به کفشی منعطف و نه چندان سفت نیاز دارد.همچنین بسیاری از کفش های پیاده روی حتی برای پیاده روی های منظم به منظور تناسب اندام نیز مناسب نیستند و این افراد بهتر است از کفش های دویدن که نیاز آن ها را برطرف می کند استفاده کنند.کفش های دویدن چند منظوره هستند و طراحان، پیوسته در حال کار روی جدیدترین متدهای روز برای طراحی این نوع کفش ها هستند تا آن ها را با توجه به نیاز کاربران مختلف با درجه انعطاف پذیری، ارتفاع پاشنه، ثبات و زیرسازی های متفاوت به بازار عرضه کنند.در حالی که کفش های پیاده روی اغلب از تکنولوژی عقب مانده و در طراحی آن ها راحتی افراد به کارایی بیشتر پیاده روی ترجیح داده می شود. اگرچه این کفش ها برای پیاده روی های کوتاه مدت و تفریحی با سرعت کم مناسب هستند اما واکرهای تناسب اندام به کفش هایی منعطف تر و سبک تری نیاز دارند.
کفش دویدن نیاز به زیرسازی بیشتری نسبت به سایر کفش ها دارد زیرا یک دونده با 3 برابر وزن بدن خود در هر گام روی زمین فشار وارد می کند در حالی که این مقدار در افرادی که پیاده روی می کنند به 1.5 برابر کاهش می یابد.از آن جا که یک دونده حین دویدن به زیرسازی بیشتری در ناحیه پاشنه پا و کف جلوی پا نیاز دارد به همین دلیل در کفش های مخصوص دویدن از سیستم زیرسازی هوا برای این منظور استفاده می شود. در حالی که برای پیاده روی نیازی به زیرسازی اضافی در بخش جلویی کفش نبوده و اغلب در ناحیه پاشنه کفش نیز زیرسازی کمتر از کفش های دوندگان انجام می شود.یکی از نکات منفی زیرسازی بیشتر، افزایش وزن کفش می باشد و این مقدار وزن اضافه که اثر مثبت آن چندان هم برای پیاده روی های معمولی ضروری نمی باشد باعث کند شدن حرکت می شود.اگرچه افرادی که به منظور تناسب اندام پیاده روی می کنند باید از کفش های سبک تر که در عین حال زیرسازی مناسب برای پیاده روی داشته باشد استفاده کنند تا بعد از پیاده روی های طولانی دچار درد و ناراحتی در ناحیه پا نشوند.
تفاوت بین کفش های دویدن و کفش های پیاده روی
برای خرید کفش پیاده روی به چه نکاتی باید دقت کنیم؟
- کفش پیاده روی باید سبک و انعطاف پذیر باشد. وگرنه جلوی حرکت طبیعی پا را می گیرد.
- برای امتحان کردن کفش حتما جوراب بپاشید. ضخامت جورابی هم که می پوشید نباید با جوراب هایی که احتمالا بعدا استفاده خواهید کرد خیلی متفاوت باشد.
- اگر یک پا از پای دیگر بزرگ تر است، سایز کفش را متناسب با پای بزرگ تر انتخاب کنید.
- هر دو لنگه را امتحان کنید. اگر حداقل نیم اینچ (حدود ۱٫۳ سانتی متر) بین بلندترین انگشت پا تا دیواره جلوی کفش فاصله نبود، یک سایز بزرگ تر امتحان کنید. پهنای کفش هم نباید تنگ باشد.
- اگر روزهای بارانی هم برای پیاده روی خواهید رفت، پس باید دنبال کتانی های ضدآب باشید. اگر نه، می توانید از این مزیت چشم پوشی کنید. رویه های غیرضدآب قابل تنفس ترند. منظور از قابلیت تنفس هم که حتما می دانید اشاره به گردش هواست.
- اغلب معتقدند اواخر روز وقت بهتری برای خرید کفش است. چراکه عصرها پاها براثر تحمل وزن بدن در طول روز کمی متورم تر از صبح اند. اگر صبح برای خرید اقدام کنید، ممکن است همان کفش هنگام غروب برایتان تنگ به نظر برسد.
