به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از خبرفوری، دل پدر برای کشتی گرفتن لک زده و منتظر فرصتی است تا باز هم پا روی تشک بگذارد، اما فعلاً تمام هم وغم خود را برای پیشرفت پسرش در این رشته ورزشی گذاشته و خود را به آب و آتش می زند تا هزینه های او را تأمین کند. خانه امید اول و آخرش نیز، زیرپله ای اجاره ای در خیابان شهید برادران حسنی است که چندسالی است به بازار آلومینیوم و ضایعات شهرت پیدا کرده تا در این مغازه ۲متری، شهریه باشگاه و هزینه های فرزندش را به دست آورد.
افسر هم از این باشگاه ورزشی به مسابقات کشتی راه یافته و سال۱۳۶۷ رتبه سوم کشوری را از آن خود کرده است. او می گوید: «آن سال، امیررضا خادم یکی از رقبایم بود که به او باختم.»
زندگی و فعالیت های این قهرمان کشتی پس از اعزام به خدمت سربازی متفاوت می شود. او سال۱۳۷۲ پس از دوران سربازی، مثل خیلی از بچه های جوادیه به کره و ژاپن می رود تا کار پردرآمدی پیدا کند، اما اعتماد به یکی از دوستانش سبب می شود تا ۲سال بعد دست خالی به تهران برگردد. می گوید: «هیچ سرمایه ای برای راه اندازی دوباره کارگاه کفاشی نداشتم. به همین دلیل سراغ خرید و فروش ضایعات و لوازم مستعمل رفتم و هنوز هم در این حرفه مشغولم.»
او نزدیک به ۲۵سال در این زیرپله کار کرده و پسرش «علیرضا» چندسالی است کمک حال او شده است. با این وجود، هر زمان فرزندش را می بیند، غصه می خورد چرا که دوست ندارد وقتش را در این حرفه تلف کند.
او امکانات کنونی را بهتر از دوران ورزشی خودش می داند و می گوید: «زمان ما فقط باشگاه شفق وجود داشت، اما حالا در هر خیابان و محله می توانید تعداد زیادی مجموعه ورزشی ببینید. جوان ها باید از این فرصت و امکاناتی که فراهم شده، بهترین استفاده را ببرند.»
اگر ببازم، کشتی را رها می کنم
«علیرضا افسر» هم مثل پدرش قهرمان کشور است. سال۱۳۹۸ که مشغول طی کردن دوره خدمت سربازی بود، در مسابقات کشتی ارتش، رتبه اول را در وزن ۷۴کیلو گرم به دست آورد. پیش از آن نیز در رده های سنی نونهالان، نوجوانان و جوانان در وزن های ۳۵، ۴۲، ۵۳ و ۵۵کیلو گرم، مقام استانی و باشگاهی کسب کرده است. ۳اسفند سال۱۳۷۳ در محله باغ خزانه به دنیا آمده و تحصیلاتش را در مدارس منطقه۱۷ به پایان رسانده است. در رشته کارشناسی روانشناسی عمومی فارغ التحصیل شده و درباره نحوه ورودش به رشته کشتی می گوید: «از بچگی با این رشته آشنایی داشتم چون پدر و عموهایم «جمشید»، «ناصر» و «داود» کشتی گیر و از گوش شکسته های این رشته بودند. ابتدا به باشگاه شهید زینلی رفتم و زیر نظر «علی حق وردی» مربی تیم ملی شروع به تمرین کردم. بعد که او به خانه کشتی شهیدان صبوری رفت، من هم به آن مجموعه ورزشی رفتم.»
او در پاسخ به این سئوال که امکانات مجموعه های ورزشی منطقه۱۷ چگونه است، می گوید: «تعداد باشگاه های ورزشی مناطق زیاد شده، اما متأسفانه بسیاری از آنها امکانات کافی ندارند. در این بین، ورزش کشتی هم دچار بی مهری زیادی شده و بیشترین امکانات مجموعه ها برای این رشته، فقط یک تشک است. وضعیت بهداشتی برخی از باشگاه ها هم ضعیف است و گاهی اوقات ورزشکاران مجبور می شوند خودشان محیط تمرینات را تمیز کنند.»
افسر ادامه می دهد: «محله های بلورسازی و باغ خزانه، سرشار از افراد مستعد در رشته های ورزشی به خصوص کشتی هستند، اما متأسفانه بیشتر آنها به دلیل عدم حمایت، ورزش را کنار گذاشته و حتی برخی از آنها معتاد شده اند. بیشتر ورزشکاران از عهده تهیه و خرید مکمل های غذایی برنمی آیند و از آنجا که به فکر تأمین مخارج خود و خانواده هایشان هستند، انرژی کافی برای تمرین و ورزش ندارند.»
برادرش «پوریا» نیز، روزگاری کشتی گیر بوده و در رده نونهالان و نوجوانان، در سطح تهران رتبه دارد، اما او هم مجبور شده فعالیت هایش را محدود کند.
افسر می گوید: «نمی توان از کسی که صبح تا غروب مشغول انجام کارهای سخت برای کسب درآمد است، انتظار داشت که در حد تیم ملی باشد. لااقل شهریه مجموعه های ورزشی در جنوب تهران را رایگان کنند تا چنین افرادی مجبور به تأمین هزینه باشگاه ها نباشند.»
آخرین حرف او، خودش و ما را غمگین می کند: «۲ماه دیگر مسابقات استانی شروع می شود. تمرکزم تمرین و کسب رتبه در این مسابقات است. اگر مقام بیاورم، راهم را ادامه می دهم، وگرنه کشتی را برای همیشه کنار می گذارم و شغل پدرم را ادامه می دهم.»
شادی مخفیانه بازیکنان استقلال برای گرفتن سوپرجام در رختکن!
