به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز، برخی از قوانین و باورهای این دوره حالا بسیار عجیب و منسوخ به نظر میرسند.
در دوره ویکتوریایی انگلستان، متأسفانه برخی از راه هایی که زنان روتین زیبایی روزانه خود را آغاز میکردند شامل استفاده از لوازم آرایشی که مواد شیمیایی سوزاننده و سمی داشت. پودر سفید آرسنیک، با وجود سابقه طولانی آن به عنوان یک سم بسیار مضر، دوره ای از محبوبیت را به عنوان مکمل زیبایی در اواخر قرن نوزدهم تجربه کرد. همچنین تازه عروس ها و زنان جوان به پیروی از این مد اصرار میکردند.
خوردن ارسنیک در قرن 15 آغاز شد. افراید که آرسنیک میخوردند استانداردهای زیبایی ویکتوریایی را با چهره های فیزیکی قوی ، صاف و سفید، بدون لک و نقص نشان می دادند. بنابراین، پس از آن، وسواس قرن نوزدهم با آرسنیک آغاز شد که به طور همزمان کشنده و معجزه آسا تلقی می شد.
در سال 1890، دکتر جیمز پی کمپبل ویفرهای رنگی آرسنیک را میفروخت که «ضمانت میکرد که کاملاً ایمن و بیخطر است». با این حال، هیچ کس نمیتوانست دکتر کمبل را برای معاینه پوست ببیند چرا که او یک اثر تخیلی بود که توسط تبلیغ کنندگان اختراع شده بود. زنان ویفرها را گاز میزدند، یا حتی با آن صورت خود را میشستند تا به چهرهای ایدهآل، عاری از «کک و مک، جوش سر سیاه و قرمز، پوستهای زرد یا کدر و دیگر ناهنجاریهای صورت برسند.
البته، آرسنیک به آرامی آنها را از بین میبرد، اما هرکسی که آنقدر عمر میکرد تا از "مزایای" ادعایی ویفرهای رنگ آرسنیک بهره ببرد، کم کم رنگ پریدگی سبزی به خود میگرفت.
از قضا، استفاده از آرسنیک به عنوان صابون نه تنها باعث بدتر شدن هیپرپیگمانتاسیون در طول زمان می شود، بلکه باعث ایجاد کراتوز در پوست می شود که مشخصه آن زخم ها و بثورات در حال رشد است.
