به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از برترین ها، هیچکس، حتی خود الزایر دیون هم نمی دانست که قرار است پنج قلو به دنیا بیاورد و بعد از اینکه پنج فرزند دختر به نام ها آنت، امیلی، ایوان، سسیل و ماری به دنیا آورد، دو ساعت شوکه بود و فریاد می زد: «من با این ها چه کار کنم؟»
الزایر فکر می کرد دوقلو باردار است و فکرش را هم نمی کرد که آن ها پنج قلو باشند. چرا؟ چون پزشکان می گویند که احتمال اینکه یک نفر به طور طبیعی پنج قلو باردار شود، یک در ۵۵میلیون و احتمال به دنیا آوردن پنج قلوی همسان غیرقابل محاسبه است. تنها پنج قلوی همسان که تاکنون ثبت شده، متعلق به خانواده دیون است و البته تنها پنج قلو های سالمی هستند که هر پنج نفر زنده ماندند.
پنج قلو ها در ۲۸ مه ۱۹۳۴ و دو ماه زودتر از موعد، در روستای کوربیل در شمال انتاریو در کانادا به دنیا آمدند. آن ها در مجموع تنها حدود ۶ کیلوگرم وزن داشتند، بزرگترین آن ها ۱.۱۳ کیلوگرم وزن داشت، در حالی که کوچکترین آن ها ۷۰۰ گرم بود. آن ها مشکلات تنفسی جدی داشتند و شرایط خانه آن ها در مزرعه، بدون گرما و برق، به بهبود آن ها کمکی نمی کرد.
پزشک محلی، آلن روی دافو، که هنگام تولد بچه ها حضور داشت، توانست این پنج قلو های زودرس را تحت شرایط سخت و بدون دسترسی به تجهیزات پزشکی، زنده نگه دارد. او خانه را استریل کرد و نوزادان را در یک سبد حصیری با استفاده از بطری های آب داغ یا اجاق گاز، گرم نگه داشت و پرستارانی را استخدام کرد تا آن ها را با روغن زیتون ماساژ دهند. قبل از اینکه شیر مادرشان بیاید، دافو دستور داد که به آن ها شیر گاو، آب استریل شده و شربت ذرت بدهند.
وقتی اخبار این تولد معجزه آسا در آمریکای شمالی پخش شد، خبرنگاران و عکاسان زیادی و به دنبال آن ها هزاران تماشاچی روانه این شهر کوچک شدند. آن ها بیرون خانه جمع می شدند و از پنجره ها سرک می کشیدند. برخی این زوج را به خاطر به دنیا آوردن پنج بچه مسخره می کردند و دست می انداختند. برخی دیگر هم به آن ها کمک های نقدی و غیرنقدی می دادند. مثلا یک زوج تختخوابی به قیمت هزار دلار برای دختران خریدند که روی همان تخت هم به دنیا آمدند. یک بیمارستان هم دو دستگاه انکوباتور نوزاد برایشان فرستاد.
سرانجام یک نفر از نمایشگاه جهانی شیکاگو، به قصد نمایش دادن نوازدان با پدر خانواده، الیوا دیون، تماس گرفت. الیوا درمانده بود و به پول نیاز داشت، اما نمی دانست چه کار کند. او نزد کشیش روستا رفت تا با او مشورت کند. کشیش نه تنها به الیوا توصیه کرد که این پیشنهاد را قبول کند، بلکه خودش پیشنهاد داد این کار را مدیریت کند.
الیوا تقریبا بلافاصله پس از امضای این معامله پشیمان شد و سعی کرد آن را فسخ کند، اما نمایشگاه داران شیکاگو قبول نکردند. الیوا و الزایر دیون به توصیه وکیل خود حضانت پنج قلو ها را به مدت دو سال به صلیب سرخ سپردند تا از آن ها در برابر بهره برداری حفاظت کنند. در عوض، صلیب سرخ یک پرورشگاه در خیابان روبروی مزرعه آن ها ساخت تا دختران در آن زندگی کنند.
داخل این پرورشگاه، با دختران مثل شاهزاده رفتار می شد. اما الزایر و الیوا هرگز احساس خوبی نداشتند و هرجا که بچه ها می رفتند، آن ها را مثل سایه دنبال می کردند، اما هرگز اجازه نداشتند با نوزادان خود تنها باشند.
چند ماه بعد، دولت لایحه ای تصویب کرد که طبق آن والدین از حق حضانت تا هجده سالگی محروم می شدند. به زودی، پرورشگاه آن ها به یک باغ وحش بچه واقعی تبدیل شد. محوطه اطراف پروشگاه طراحی و یک زمین بازی در آن ساخته شد و گردشگران می توانستند این خواهران را از پشت شیشه های یک طرفه تماشا کنند. سه پرستار، دو خدمتکار و یک خانه دار از پنج قلوها نگهداری می کردند و سه پلیس همیشه مراقب آن ها بودند. کل محدوده را هم یک حصار سیم خاردار ۲ متری احاطه کرده بود. تابلو های ناخوشایند همه جا آویزان بود: «لطفا همکاری کنید، سکوت را رعایت کنید.»، «لطفا از بچه ها عکس نگیرید.»
دختران با قوانین سختگیرانه ای بزرگ شدند. آن ها ۶:۳۰ صبح بیدار می شدند، آب پرتقال و روغن جگر ماهی می خوردند، سپس موهایشان را درست می کردند. بعد دعا می خواندند و صبحانه می خوردند. بعد از صبحانه ۳۰ دقیقه در اتاق آفتاب بازی می کردند، پانزده دقیقه استراحت می کردند، و راس ساعت ۹ صبح دکتر دافو آن ها را معاینه می کرد. راس ساعت ۶ شام می خوردند. قبل از خواب، وارد اتاق بازی آرام می شدند تا دعای عصرگاهی بخوانند.
وقتی دختران بزرگتر شدند، در تبلیغات همه محصولات از آن ها استفاده می شد: سس، غلات صبحانه، آبنبات، صابون، محصولات شوینده، نان، ماشین تحریر، بستنی، روتختی و ... فروشگاه های سوغات عکس های قاب شده، فنجان، بشقاب، پلاک، شکلات تخته ای، کتاب، کارت پستال و عروسک می فروختند. الیویا خودش یک فروشگاه سوغات در مقابل پرورشگاه داشت. دختران در سه فیلم هالیوود هم ظاهر شدند و در ۹ سالی که در این پرورشگاه بودند، بیش از ۵۰میلیون دلار درآمد حاصل از توریست وارد انتاریو کردند. در این دوره کوتاه، پرورشگاه آن ها بزرگترین جاذبه توریستی انتاریو بود که حتی از آبشار نیاگارا هم پیشی گرفت.
در سال ۱۹۴۳ پس از یک مبارزه قانونی ۹ ساله، الیوا و الزایر دیون دوباره حضانت فرزندان خود را پس گرفتند. اما این اتفاق خوبی نبود. ثروت خانواده را دگرگون کرده بود. الزایر با بچه ها بدرفتاری می کرد، فریاد های توهین آمیز می کشید و آن ها را کتک می زد. پدرشان هم شروع به سوء استفاده جنسی از آن ها کرد.
آنت و سسیل در سال ۲۰۱۷ به نیویورک تایمز گفتند: «آن ها با ما مثل بچه رفتار نمی کردند. ما خدمتکار و برده آن ها بودیم. این انسانی نبود.»
وقتی دخترها ۱۸ ساله شدند، خانه را به قصد تحصیل در کبک ترک کردند و در آنجا ساکن شدند. امیلی در ۲۰ سالگی به خاطر تشنج کشنده ناشی از صرع درگذشت. ماری در سال ۱۹۷۰ در اثر لخته شدن خون در مغز درگذشت. در آن زمان خواهران سهم خود را که هر یک ۱۸۳هزار دلار (معادل ۱.۳میلیون دلار امروز) بود دریافت کردند. در سال ۱۹۹۸، سه خواهر باقیمانده، از دولت به خاطر بهره کشی شکایت کردند و ۴میلیون دلار دریافت کردند. ایوان هم در سال ۲۰۰۱ درگذشت.
در سال ۲۰۱۲، پسر سسیل حساب بانکی مادرش را خالی کرد و ناپدید شد و سسیل اکنون در یک خانه سالمندان دولتی زندگی می کند. آنت هم در مونترآل زندگی می کند.
4 سال پیش