تاملی در باب مفهوم "حداقل دیانت" در سخنان وزیر آموزش و پرورش 

یادداشتی از دکتر سید جواد میری

هنگامیکه در اخبار شبکه ۱ مجری از آقای حاجی میرزایی (وزیر آموزش و پرورش) پرسید آیا فرزندان شما هم فردا به مدرسه می روند در پاسخ جناب حاجی میرزایی گفت:

"حداقل دیانت این است که بچه های مردم با بچه های خودم فرقی نمی کنند" (حاجی میرزایی در شبکه ۱ ساعت ۲۱ در ۱۴ شهریور ۱۳۹۹).

در دلِ این مفهوم یکی از عمیق ترین مشکلات سیستم ماواء کرده است که از آن با دوگانه "تعهد" و "تخصص" یاد می کنند که در گفتگوی بین مرحوم مهندس بازرگان و شهید آیت الله بهشتی در اوائل انقلاب درباره آن بحث شده بود. برخی بر این باورند که تخصص محور است و بعضی بر این عقیده پافشاری می کنند که دال اصلی نظام تعهد است. فارغ از اینکه هیچ تخصصی بدون تعهد ممکن نیست و اساس جامعه ارگانیک سیطره اخلاق حرفه ای است اما وزیر آموزش و پرورش نشان داد که درک درستی از "وضعیت پساجدید" که در آن مفهوم نرمالیته مفقود گشته است ندارد و حداقل دیانت یا عدم فهم دقیق مفهوم تقوا می تواند پیامدهای مرگباری برای جامعه داشته باشد.

شاید زیباترین صورتبندی متعلق به شهید چمران باشد که می گفت "مي گويند تقوا از تخصص لازم تر است، آن را مي پذيرم. اما مي گويم آن کس که تخصص ندارد و کاري را مي پذيرد، بي تقواست". به سخن دیگر، حداقل دیانت کفایت نمی کند بل باید فهم پیچیده از مسائل پیچیده داشت والا زیان های جبران ناپذیری دامن جامعه را خواهد گرفت. به عبارت دیگر، در گفتگوی امشب وزیر آموزش و پرورش نوعی خامی و ساده اندیشی به چشم می خورد که در زبان او خود را آشکار می کرد که می گفت "اتفاق مبارکی رخ داده است تا ارتباط مدرسه و خانه را برقرار کنیم". تحلیل زبان وزیر نشان می دهد که او هنوز متوجه نشده است که "مدرسه" از " Dimension of Locality" <<ساحت مکان>> به " Dimension of Spatiality" <<ساحت فضا>> جا-به-جا شده است و این جا-به-جایی تاثیرات ژرفی بر روی مفهوم درس و کلاس و معلم و دانش آموز و مدرسه و سیاستگذاریهای آموزشی کشور گذاشته است و سخنان امشب جناب حاجی میرزایی نشان داد که دولت کما کان گوش هایش را بر روی نگاه های کارشناسی بسته است.