به گزارش سایت خبری ساعد نیوز و به نقل از نت نوشت:
یادم می آید که روزی مردی عاقل به من گفت: “اگر همراه غذایت سس نداشته باشی باخته ای، اما ممکن است که در انتخاب سس مناسب هم ببازی!” من هم به مانند شما تا قبل از اینکه از تاریخچه سس کچاپ آگاه شوم به ارزش حرف او پی نبرده بودم!
خاستگاهی متفاوت
تا اواخر قرن هفدهم میلادی اصلا چیزی به عنوان سس کچاپ وجود نداشت و تاریخچه سس کچاپ از این تاریخ به بعد آغاز می شود. با این حال در آن دوره، بازرگانان، ملوان ها و نیروهای نظامی اروپایی در سرتاسر قاره آسیا پخش بودند. در آن زمان در جنوب شرقی آسیا، بریتانیایی ها بیشترین قدرت را در دست داشتند، اما زمانی که این بریتانیایی ها به تدریج شروع به بازگشت به وطن خود می کردند، متوجه می شدند که دلشان برای طعم تند و خاص غذاهای آسیایی تنگ شده است! آن ها مخصوصا کمبود طعم kê-tsiap (به معنی عصاره ی بادمجان) که یک ادویه ی سیاه و نازک مربوط به منطقه “کانتن” در کشور چین بود را در بین غذاهای بریتانیایی خود احساس می کردند، بنابراین سعی کردند تا در کشور خودشان چنین مزه ای را به وجود بیاورند.
تاریخچه سس کچاپ
اما مشکل اصلی آنجا بود که بریتانیایی ها اصلا هیچ ایده ای برای درست کردن چنین ماده ای نداشتند! بنابراین اول از همه نام این ماده را از آسیایی ها اقتباس کرده و سپس شروع به ساخت دستورالعملی برای تولید آن نمودند. برخی شروع به استفاده از انواع مختلف ماهی ها نمودند و دیگران با گردو و قارچ و دیگر سبزیجات که معمولا هیچ تناسبی با گوجه فرنگیندارند کار خود را آغاز کردند. اولین دستورالعملی که در آن گوجه فرنگی هم وجود داشت مربوط به سال ۱۸۱۲ بود و توسط باغداری به نام James Mease ارائه شد. او گوجه فرنگی ها را “سیب های عشق” می نامید و در دستورالعملش مواد دیگری نظیر بسیاری از ادویه ها و چاشنی براندی وجود داشت، در حالی که هیچ سرکه یا قندی را وارد دستورالعمل خود نکرده بود.
ماده ی ساخت Mease چندان مناسب استفاده بر روی گوشت و برگر نبود، اما به غذاهایی مثل سوپ مزه ی خوبی می داد. البته در آن زمان به هر ماده ی مشابهی سس کچاپ گفته می شد، مثلا از سس سویای اندونزیایی گرفته تا چاشنی تمبر هندی! خوشبختانه در ادامه ی کار، صنعتی شدن دنیا باعث شد تا برای ساخت سس کچاپ دستورالعملی خاص مشخص شود.
بیش از ۵۷ نوع گوناگون
با مکانیزه شدن ساخت بطری های کچاپ، این چاشنی غذایی ابتدا وارد سبد غذایی مردم امریکا شد. حال مشکل جدید اینجا بود که محصول گوجه فرنگی در کل سال به عمل نمی آید. بسیاری از سازندگان، این مشکل را با افزودن مواد نگهدارنده ای مانند زغال سنگ و بنزوات سدیم حل می کردند، اما این کار از نظر جامعه ی آن روز امریکا که روز به روز آگاهی بیشتری از وضعیت سلامتی خود پیدا می کردند درست نبود.
در سال ۱۹۰۵، کچاپ بالاخره به فرم درست و سالم خود رسید. Henry J. Heinz به این نتیجه رسید که اگر بتواند کچاپ بدون نگهدارنده ای را تولید کند که در یخچال بتواند سالم باقی بماند، این مشکل را حل کرده است. او این کار را با استفاده از گوجه فرنگی های کامل و رسیده به جای تکه های جمع شده از سطح مزارع انجام داد و محتوای سرکه درون کچاپ را تا سطح بالایی افزایش داد. با این کار، او یک شبه داستان زندگی این غذا را تغییر داده و یک امپراتوری آشپزی را راه اندازی کرد.
در سال ۱۸۹۶، کمپانی مشهور Heinz بیش از ۶۰ محصول مختلف شامل برخی از غذاهای پر زرق و برق دهه ۱۸۹۰ مانند پودینگ آلو، چاشنی هندی، ترشی، ژله توت فرنگی و سوپ کرفسرا بسته بندی می کرد. در آن سال Heinz با قطار سفری به شهر نیویورک انجام داد و در آنجا با تبلیغی روبه رو شد که ۲۱ مدل خاص کفش را تبلیغ می کرد. او با خود اندیشید و به این نتیجه رسید که عدد ۵۷ می تواند برای شرکتش خوب باشد، بنابراین عدد ۵۷ را برای توصیف تولیدات محصولات غذایی شرکتش انتخاب کرد! اکنون بیش از ۱۰۰ سال است که این کمپانی معروف بیش از ۵۷ محصول غذایی مختلف را تولید می کند.
