تاثیر جنس پارچه بر اندام

پارچه های الیاف طبیعی و مصنوعی

به لایه انعطاف پذیر از نخ ها و الیاف طبیعی و مصنوعی که در هم بافته شده اند، پارچه گفته می شود، الیاف طبیعی پارچه شامل پشم، کتان، ابریشم و پنبه می باشد. در حالی که الیاف مصنوعی پارچه شامل ریون، نایلون و پلی استر می باشد. برای دوخت انواع مبلمان، پرده، سرویس آشپزخانه، لباس و ... با توجه به طرح و مدل آنها از انواع مختلف پارچه استفاده می شود.

پارچه های براق و مات

پارچه های براق مانند هولوگرامی یا لمه به دلیل انعکاس بالای نور، اندام را درشت تر جلوه می دهند و برعکس پارچه های مات مانند، پارچه ابریشمی تیره رنگ و یا پارچه با الیاف طبیعی اندام را لاغر تر نمایش می دهند. بعضی از پارچه ها خواص جذب و دفع نور را با هم دارند، مانند انواع پارچه مخمل .

پارچه های نازک و لطیف

پارچه های نازک و لطیف علاوه بر وزن کم معمولا دارای افت بیشتر و ریزش مناسب هستند و نرم و لغزنده اند و فرد را ظریف تر نشان می دهند. هرچه ضخامت پارچه بیشتر باشد، اندام را حجیم تر نشان می دهد. ضخامت پارچه به نوع بافت و رگه های پارچه بستگی دارد.هر چه سطح پارچه صاف و یکدست تر باشد و پستی و بلندی کمتری داشته باشد، از مرغوبیت بیشتری برخوردار است و به خصوص برای اندام درشت و چاق بهتر بوده و فرد را لاغرتر نشان می دهد. ( مانند کرپ ظریف)

پارچه های ضخیم و خشن

معمولا ریزش کمی دارند و به دلیل ضخامتشان قطر بیشتری به اندام فرد می دهند، بنابراین اندام فرد را چاق تر و درشت تر از آنچه هست نمایان می سازد.(مانند پشمی، کلوکه، تدی، پوست های طبیعی و مصنوعی). یک پالتو پشمی با جنس پارچه ضخیم گاهی تا چند کیلو وزن بیشتر را موجب می شود. تنها شباهت انواع پارچه های ضخیم با یکدیگر سنگینی وزن آن ها است. وگرنه آن ها نیز مانند دیگر انواع پارچه تنوع بالایی در رنگ، طرح و جنس دارند و هرکدام برای یک کاربری استفاده می شوند.

پارچه های شفاف و بدن نما

با وجود اینکه پارچه های بدن نما مانند حریر، شیفون، ارگانزا و… را می توان چین دار و دراپه دوخت، ولی این نوع پارچه ها در کل خطوط اندام را کاملا واضح و مشخص به چشم می آورند. بنابراین برای پنهان کردن لاغری و چاقی بیش از حد اندام اصلا مناسب نیستند. در هنگام دوخت این نوع پارچه ها هم باید از سوزن های ظریف استفاده کرد تا رد سوراخ سوزن روی پارچه باقی نماند.

تراکم و افت (ریزش پارچه)

پارچه ها با توجه به جنس نخ و تراکم تار و پودشان به شکل های مختلفی پس از دوخت روی اندام می نشیند. پارچه های خشک و آهاردار، مناسب اندام چاق و بزرگ نیستند. در مقابل پارچه هایی وجود دارد که اگر به صورت عمودی روی اندام قرار گیرد، افت دارد و به پایین آویزان می شود. به این پارچه ها اصطلاحاً پارچه های ریزش دار می گویند. ریزش پارچه تأثیر زیادی در لاغرتر و متناسب تر دیده شدن اندام دارد. از نمونه های پارچه ی ریزش دار می توان به پارچه های لمه، حریر، ساتن، ریون و کرپ حریر هستند که ریزش بالایی دارند و برای استفاده مخصوصاً در لباس مجلسی بسیار مناسب است.

پارچه های خشک و آهاردار

مهم ترین خصوصیاتی که آهار به نخ می دهد عبارت است از: کاهش پرز نخ، افزایش استحکام نخ، افزایش وزن نخ، افزایش خواص زیر دست پارچه، پوشانیدن عیوبی که در نخ ممکن است وجود داشته باشد.پارچه های آهاردار افت و ریزش کمی دارند و چون روی اندام نمی خوابند، خطوط اندام و شکل آن را چنان که هست نمایان نمی سازند. در نتیجه اندام را درشت تر از آنچه هست نشان می دهند.معمولا از پارچه های آهاردار برای پر کردن قسمت هایی از اندام ( مانند اندام گلابی) که فضای خالی دارند استفاده می شود.

پارچه های کشی و چسبان

پارچه های کشی به پارچه هایی اطلاق می شود که می توانند بدون شکستن الیاف کشیده شده و به حالت اولیه خود بازگردند. این میزان کشش از الیاف لباس، راحتی و تناسب مورد نیاز را برای افراد فراهم می کند.این نوع پارچه ها از الیاف کشی مانند لاکرا، الاستین و اسپندکس ساخته شده است، این الیاف مقاومت محصول را افزایش می دهد. این نوع پارچه ها خطوط خارجی اندام را به وضوح نمایان می کنند و ایرادات و عیوب اندام و همچنین برجستگی های اندام را کاملا در معرض دید می گذارند. این گونه پارچه ها نظیر ژرسه در صورتی که راسته یا چسبان و به اندازه بدن دوخته شوند، پوشنده ی لاغر را لاغرتر و چاق را چاق تر نشان می دهند. در حقیقت ایراد اندامی فرد را تشدید می کنند.

قوانین طلایی پوشش در اندام های مختلف