به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از فرادید، بر طبق این مطالعه، استشمام اشک‌های احساسی زنان، پرخاشگری مردان را تا بیش از 40 درصد در آزمایش‌ها کاهش داده است؛ به نظر می‌رسد این امر وابسته به تغییراتی باشد که بوی اشک در مغز ایجاد می‌کند. البته محققان فکر می‌کنند همه انواع اشک‌های انسان (و نه فقط اشک‌های احساسی زنان) ممکن است تأثیر مشابهی داشته باشند.
نوام سوبل، استاد نوروبیولوژی و از دست‌اندرکاران این تحقیق گفت: «میزان کاهش پرخاشگری در این مطالعه بسیار قابل توجه بود و بنابراین نتیجۀ به دست آمده به نظر واقعی می‌رسد».
گریه کردن یکی از مواردی بود که باعث سردرگمی چارلز داروین شده بود. این طبیعت شناس در سال 1872 در کتاب «بیان احساسات در انسان و حیوانات» گریه را امری «بی‌هدف مانند ترشح اشک ناشی از ضربه‌ای به بیرون چشم» معرفی کرده بود.
اما در طی 150 سال پس از آن، محققان انواع کارکردها را برای اشک پیشنهاد کردند؛ از آسیب‌پذیری و درماندگی سیگنال‌دهی گرفته تا پاک کردن باکتری‌ها از چشم‌ها.
یک تحقیق قبلی در آزمایشگاه سوبل نشان داد که استشمام اشک زنان باعث کاهش تستوسترون مردانه می‌شود، اما مشخص نبود که آیا این بر رفتار نیز تأثیر می‌گذارد یا خیر. در مورد حیوانات، تصویر واضح‌تر است: به عنوان مثال، موش‌های زیردست، برای محافظت از خود در برابر متجاوزان، خود را در اشک می‌پوشانند.
در جدیدترین مطالعه، دکتر شانی آگرون و دیگران در آزمایشگاه سوبل، اشک‌هایی را که در صورت تماشای فیلم‌های غم‌انگیز روی صورت زنان می‌غلتید، جمع‌آوری کردند. محققان به طور خاص برای اهداکنندگان اشک زن تبلیغ نکردند، اما تقریباً همه کسانی که برای این موضوع مراجعه کردند زن بودند که از میان آنها شش نفر انتخاب شدند، زیرا آنها در چنین مواردی مقادیر زیادی اشک تولید کرده بودند.
این آزمایش شامل 31 مرد بود که برخی از آنها آب نمک و برخی دیگر اشک زنان را استشمام کردند. سپس این مردان در یک بازی کامپیوتری شرکت کردند که برای تحریک رفتار پرخاشگرانه با کسر ناعادلانه امتیاز بازیکنان استفاده می‌شد.
نتایج نشان داد که رفتار پرخاشگرانه در مردانی که اشک زنان را استشمام کرده بودند 43.7 درصد کمتر بود. آزمایش‌های بیشتر در یک اسکنر مغز نشان داد که در مغز کسانی که اشک را استشمام کرده بودند ارتباط عملکردی بیشتری بین مناطقی که بوها و پرخاشگری را کنترل می‌کنند وجود داشت، در حالی که فعالیت در شبکه‌های مغزی مربوط به پرخاشگری کمتر بود. سوبل گفت: «به نظر می‌رسد این ماده شیمیایی واکنش مغز به پرخاشگری را تنظیم می‌کند».
یکی از معماهایی که دانشمندان با آن روبرو بودند این بود که در حالی که جوندگان دارای سیستم حسی هستند که می‌تواند چنین موادی را تشخیص دهد، اما هیچ راه شناخته شده‌ای برای انسان وجود ندارد. اما در آزمایش‌ها، محققان تیم دانشگاه دوک دریافتند که چهار نوع گیرنده روی نورون‌های حس‌کننده بو توسط اشک‌های انسان فعال می‌شوند که ممکن است به ماده تضعیف کننده پرخاشگری پاسخ دهند.
سوبل فکر می‌کند بعید است مواد شیمیایی موجود در اشک تأثیر زیادی بر تعاملات اجتماعی بزرگسالان داشته باشد، اما او حدس می‌زند که ترکیب اشک ممکن است برای محافظت از نوزادان آسیب‌پذیر تکامل یافته باشد.
دکتر مینا لیونز، روانشناس دانشگاه جان مورز لیورپول که در این مطالعه شرکت نداشته، می‌گوید کاهش پرخاشگری آنطور که در این تحقیق نشان داده شده «قابل توجه» است، اما مهم است که مطالعات روی رفتار انسان قبل از نتیجه‌گیری قاطعانه تکرار شود.
«در زندگی واقعی، همه چیز ممکن است متفاوت باشد. اشک‌های کسانی که هدف خشونت خانگی قرار می‌گیرند ممکن است در کاهش پرخاشگری تاثیر چندانی نداشته باشد. چرا سیگنال‌های شیمیایی در این شرایط کار نمی‌کنند؟ زمینه اجتماعی گریه بسیار پیچیده است و من گمان می‌کنم کاهش پرخاشگری تنها یکی از بسیاری از کارکردهای بالقوه اشک است».
آزمایشگاه سوبل امیدوار است که ماده فعال در اشک را که موجب کاهش پرخاشگری می‌شود شناسایی کند. این دری را برای تولید این ماده و استفاده بالقوه از آن برای کاهش تمایلات تهاجمی باز می‌کند.
