وقتی زبان‌درازیِ ریحانه پارسا پربیننده می‌شود 

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از برترین ها، ایمان عبدلی: دوران درخشان فیلم بازیِ ایرانی ها در قرنطینه ظاهرا به اتمام رسیده، همان طور که حالا کمتر کسی هشتگ «در خانه بمانید» را به اشتراک می گذارد. البته خب، کرونا هم کمی دل رحم شده و فیتیله را پایین کشیده، اما خب هر وضعیت موقتی، ولو درخشان، گذراست و وضعیت پیشین دوباره خودش را تحمیل می کند. حالا استوری ها و توئیت هایی که فیلم دیدن ها و توصیه ها را در خودش داشت کمتر شده، نسبت سینما و مردم دارد عادی می شود.

این بیش از هر چیز بار دیگر ثابت می کند که آن وجه صنعتی سینما بر هر وجه دیگری از آن غلبه دارد، اشتیاق به دیدن به «خروج» حتی با قیمت بلیت های چهل هزار تومانی البته که اصلا نکوهیده نیست و در نوع خودش حتما رواست، اما نشان از آن دارد که یک حرکت جمعی، یک دورهمی بزرگ، بر اشتیاق تماشای فیلم به مثابه یک اثر هنری غلبه دارد. البته نه که ترجیح دیدن فیلم بر روی پرده را کتمان کنم اما خب مگر چند درصد از آن ماشین نشین های تماشاچیِ «خروج» در پارکینگ ارم، برای موشکافی مثلا میزانسن های «خروج» به آن جا رفته اند؟

باز هم تاکید می کنم، جای هیچ سرزنش و نکوهشی نیست و این طبع تمام مردم دنیا در هر جای جهان هست. اما تاکید بر این است که آن وضعیت فیلم بینیِ افراطی احوالات قرنطینه یک وضعیت غیرواقعی بود و نشانه هیچ چیزی مثل هنردوستی و این ها نبود. آن صرفا تمهیدی بود برای وقت پُر کردن. ایرادی هم وارد نیست، کما این که همین چند شب پیش لایو اینستاگرامیِ هوشنگ گلمکانی، سردبیر قدیمی ترین ماهنامه سینمایی کشور، در بهترین دقایقش فقط 86 نفر بیننده داشت. اصلا قضاوتی در این سطور نیست و خب تتلو هم 600 هزار بیننده دارد و در همه جای دنیا امر سهل و ساده، خواهان بیشتری دارد، یعنی تمام ساحت های هنری مادامی که وجه سرگرم کنندگی عیان تری داشته باشد، پرطرفدار خواهند بود.

نه، حکم نمی دهم! اما تصویر زبان درازیِ ریحانه پارسا در کنار مهدی کوشکی در همین روزها جزو پربیننده ترین تصاویر اینستاگرامی بوده. دو به اصطلاح بازیگر، با زبان درازی و عشوه های رمانتیک و میزانسن هایی سطحی از عاشقانه هایی نامتعارف، بزرگترین اتفاق مرتبط با سینما در فراگیرترین پلتفرم شبکه های اجتماعی در ایران هستند! همزمان البته لایه های متنفذ اکران تلاش دارند، هر چه زودتر امضای بازگشایی سالن های سینما را بگیرند و خاک از صندلی ها بِرُبایند. به هر حال بسیاری از فیلم ها با اسپانسرهای پیدا و پنهانی که دارند در اکران معنا می گیرند. البته منکر آثار مستقل سینمای ایران نمی شود، شد، اما این تعجیل برای بازگشایی را گمان مَبَرید که از سرِ دلسوزی برای موجودیت سینماست، به هر حال کارگزار این سینما و مخاطبش در یک سطح متناسب با هم نفس می کشند!