ایلنا: فدراسیون فوتبال به بهانه کمبود امکانات ورزشگاه، شرایط جوی منطقه و کیفیت زمین چمن برگزاری مجدد فینال این جام را در خرمشهر به حالت تعلیق در آورند. در سال ابتدایی بهره برداری از این ورزشگاه، نخستین مسابقه حساس پس از انقلاب در خرمشهر بین دو تیم استقلال و ذوب آهن در چارچوب فینال جام حذفی فوتبال کشور برگزار شد تا نماینده اصفهان، عنوان قهرمانی را از آن خود کند.
این فینال دو بار دیگر در خرمشهر تکرار شد تا اینکه اتفاقات دو سال گذشته، باعث شد تا فدراسیون نشینان به بهانه کمبود امکانات ورزشگاه، شرایط جوی منطقه و کیفیت زمین چمن برگزاری مجدد فینال این جام را در خرمشهر به حالت تعلیق در آورند. مسئول وقت کمیته مسابقات سازمان لیگ در آخرین و قطعی ترین اظهار نظر خود در خصوص برگزاری جام حذفی در خرمشهر روز پنجم مهرماه سال ۹۷، گفت: "فینال جام حذفی به دلیل گرما قطعاً در خرمشهر برگزار نخواهد شد."
سعید فتاحی همچنین گفته بود:" با توجه به اینکه لیگ برتر حدود ۵۰ روز به دلیل برگزاری جام ملت ها تعطیل است، لیگ این فصل دیرتر تمام می شود. حدوداً اوایل خردادماه لیگ تمام می شود و اگر بخواهیم فینال جام حذفی را بعد از پایان لیگ انجام دهیم، نمی توانیم در گرما در خرمشهر میزبان باشیم."
این که فینال هر ساله در خرمشهر باشد به صورت یک مصوبه و قانون نبود و سازمان لیگ است که درخصوص میزبان فینال این رقابت ها تصمیم گیری می کند. بر اساس این گزارش، مشخص بود که تجربیات سال گذشته فدراسیون در فینال جام حذفی و رو به افول رفتن امکانات و زمین چمن این ورزشگاه دلیل اصلی عدم تمایل به برگزاری فینال این جام است، چرا که این مسابقه در همان شرایط آب و هوایی، ۱۰۰ کیلومتر دورتر در ورزشگاه تازه تأسیس شهدای فولاد خوزستان برگزار شد!
در خلال سال های ابتدایی فعالیت این ورزشگاه، خرمشهر با یک تیم در لیگ دسته دوم فوتبال کشور شرکت کرد و که پس از موفقیت این تیم، این شهر صاحب یک نماینده در لیگ دسته اول شد که مشکلات عدیده ای در حیطه مدیریتی گریبان تیم کارون اروند خرمشهر را رفت و سرانجام، کار به انحلال این تیم کشید. پس از این بود که ورزشگاه نفت و گاز اروندان به حال خود رها شد و تمام دستگاه هایی که به نوعی متولی و مؤسس آن بودند، از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کردند.
شرکت نفت و گاز اروندان که بنا بر گفته مسؤولان خود، بالغ بر ۱۰۰ میلیارد تومان برای احداث این ورزشگاه هزینه کرده بود، آن را تنها هدیه ای به مردم این بوم عنوان کرد و زیر بار حفظ و نگهداری آن نرفت. این ورزشگاه در یک اقلیم خشک و نسبتاً بیابانی واقع شده، اما به لحاظ جغرافیایی مکان نامناسبی برای ساخت یک ورزشگاه محسوب می شود و تنها می توان از آن به عنوان میزبان مسابقات بزرگ و رویداد مهم استفاده کرد.
نگرانی هایی که برای مواردی همچون تعمیر و نگهداری این ورزشگاه وجود داشت، سرانجام رنگ واقعیت به خود گرفت و این استادیوم زیبا که می توانست در فوتبال خرمشهر تحول ایجاده کرده و همچون گذشته نام این شهر را در فوتبال ایران بر سر زبان ها جاری سازد، در حال حاضر به سازه ای فرسوده تبدیل شده که دیوارهای آن نشست کرده، چمن آن به زمینی پر از خاشاک و گیاهان هرز بدل شده، محوطه آن جولانگاه سگ های ولگرد است، سکوهای آن در حال از بین رفتن، دیواره های داخلی، رختکن ها، درب و پنجره ها نیاز به تعمیر اساسی دارند و صندلی های محل استقرار تماشاگران، زیر آفتاب سوزان خرمشهر، فرسوده، سست و شکننده شده است.
در حال حاضر این ورزشگاه دست کم به ۱۰ نیروی ثابت برای نگهداری نیاز دارد که در بخش های حراست، نگهداری از تأسیسات، حفظ چمن، نظافت و ... به کار گرفته شود و این افراد نیز، مسلماً به حقوق و مزایا نیاز دارند که با احتساب مبالغ و کسورات آن، بدون اینکه درآمدی داشته باشد برای متولی این سازه بالغ بر ۱۰۰ میلیون تومان در ماه هزینه در بر خواهد داشت که مطمئنا، نهادهای مسئول در ورزش منطقه چنین بودجه ای را برای پرداخت ندارند و بخش خصوصی هم حاضر به پذیرش آن نخواهد بود.
حیف است که این ورزشگاه زیبا، بدون استفاده در گرمای طاقت سوز خرمشهر رنگ فرسودگی به خود گیرد فوتبال این شهرستان در کوچه های داغ آسفالتی و زمین های فارغ از سبزی چمن دنبال شود و استعدادهای فراوان این خطه نیز بر باد برود. شاید اگر استادیوم نفت و گاز اروندان در محیطی بین دو شهر آبادان و خرمشهر احداث می شد، می توانست با استفاده از ظرفیت فوتبال آبادان در کشور، ضمن کسب در آمد برای هزینه های نگهداری آن؛ از فرسودگی آن نیز جلوگیری شود و جوانان خرمشهری و آبادانی نیز از آن استفاده بهتری می کردند.
به تابلوی خیابان پرسپولیس حمله شد!
