یادی از عبدالصالح جعفری و درنگی در خانه نشینی هایی که تنها یک خانه نشینی ساده نیست 

با عبد صالح خدا زنده یاد مرحوم دکتر عبدالصالح جعفری یادگار شایسته سردار شهید سید محمد‌ سعید جعفری، حدود یک دهه پیش در گروهی مجازی آشنا شدم که با همت بلند برادرم فرهاد تشکیل شده و با همه فراز و نشیب ها و دگرگونی ها همچنان فعال است. او با نام مستعار "نیک مهر جویباری" در این گروه و بعدتر، گروه مجازی دیگری می نوشت که برادرم حمید بنیان گذاشته و به شایستگی تا به امروز تداوم داده است. مشارکت عبدالصالح در مباحث مختلف فکری و سیاسی و تحولات روز سیاست خارجی آکنده از ریزبینی ها و گستره بالای آگاهی های ویژه او بود، و همین ها بوالفضول مرا برای شناخت بیشتر از چنین جویبار جوشانی برانگیخت.

با کمی پرس و جو دانستم که علاوه بر دکترای پزشکی و مطالعات و مدارج دانشگاهی دیگر، مراتبی از دانش حوزوی را نیز با موفقیت گذرانیده است. بدین گونه عبدالصالح جعفری هم یکی از جمله عزیزانی شد که دوستی اولیه ما در فضای مجازی شکل گرفت و بعدتر در دامنه هایی کوتاه یا بلند به دنیای حقیقی هم رسید. آن هنگام که سخنگوی وزارت امور خارجه شدم علاوه بر دعوت از سخنگویان پیشین واخ به ناهار و گعده دوستانه، برخی دوستانِ آگاه دیده و نادیده همچون عبدالصالح جعفری را نیز به چنین گعده هایی دعوت کردم تا از جویبار زلال اندیشه هایشان برای بهبود امور سخنگویی و روند دیپلماسی عمومی و رسانه ای وزارت خارجه بهره گیرم. با ساعتی تأخیر به آن دیدار آمد و یکی دو ساعتی گعده کردیم. گعده ای که بعدتر در گردابِ کارهای اجرایی من و مشغله های علمی و آموزشی او به اولین و آخرین دیدار حقیقی ما تبدیل شد.

دو روز قبل که خبر درگذشت زودهنگام او را یکی از دوستان مشتر‌ک در همان گروه مجازی داد، با ناباوری از علت مرگ و سابقه بیماری عبد الصالح پرسیدم و با ناباوری بیشتر از این خبردار شدم که اخیراً از تدریس در دانشگاه محروم شده، و ظاهراً علت مرگ او نیز سکته بوده است. از جزئیات آنچه بر آن عزیز سفرکرده گذشته است، بی خبرم و تنها خداوند از حقیقت و اعماق امور آگاه است، اما در همین تجربه کوتاه و بلند عمر خود برخوردهای کوته نظرانه و تسویه حساب های کوته بینانه ای دیده ام که به دق مرگی و نابودیِ خوبانی انجامیده است.

خانه نشینیِ آدم هایی که حیات معنوی و معنای زندگیِ این جهانی آنها با حضور و فعالیت در محافل علمی و دانشگاهی یا مراکز سیاسی و اجتماعی و شنا در رودخانه جاری و پُر جوش و خروش جامعه، پیوندی ناگسستنی دارد، تنها یک خانه نشینی ساده نیست. از چنان ظرفیت منفی برخوردار است که‌ می تواند به مرگ تدریجی یا مرگ ناگهانی هم بینجامد. همین نکته، حتی اگر یک احتمال پنداشته شود، برای بازاندیشی صدباره و هزارباره در تصمیم هایی اینچنینی درباره آدم هایی کافی است که با همه تفاوت ها و اختلاف ها یا کاستی ها و افزونی ها در هر لباس و هر سنگری، در کار خدمت به ایران مشغولند. فلیتأمل المتأملون. خداوند، عبدالصالح جعفری، آن بنده صالح خود را قرین رحمت بی پایان خود فرموده، هم نشینِ خوبان و صالحانی چون نازنین پدر شهیدش قرار دهد و از ره لطف عاقبت همه ما را نیز ختم به خیر فرماید. بمنه و کرمه