زهره فکور صبور را چه کسی کشت؟

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از جام جم، «تو به اوباما رای دادی یا مک کین؟!» اگر بگویم که محمد این سوال را از تمام آمریکایی های فرودگاه دبی پرسید از نظر آماری خیلی هم از واقعیت پرت نشده ام. خوب موضوع هم داغ بود، تازه انتخابات آمریکا تمام شده و اولین رئیس جمهور سیاه به کاخ سفید رفته بود. از بین آن همه تیزی تلفظ سین از کلمه سولجرز دختر لاغری که توی اسموکینگ روم با ما حرف زد، اما هنوز توی گوشم زنگ می زند، یک جوری جواب داد که تا عمر دارم فراموش نمی کنم. از پشت هیکل درشت محمد سر کشیدم که ببینم این که دارد فقه شیعه را به زبان انگلیسی برای ما پرزنت می کند چه ریخت و قیافه ای دارد؟

پیراهن نخی گشاد سفید، شلوار جین معمولی، کلی گردن آویز و چند مچ بند بدلی با سنگ های رنگی، ساعت بدلی جواهرنشان، مو های بلوند تا روی شانه، ناخن های لاک مشکی خورده نامرتب، یک کفش سفید کف سبز (از آن هایی که یک زمانی به آن ها کتونی چینی می گفتیم) و صورت کک مکی که به او می خورد اصالتا اروپایی باشد، اما لهجه آمریکایی اش کاملا نیتیو بود.

«من در خون سرباز هایی که به دستور رئیس جمهوری که من انتخاب کرده ام راهی عراق و افغانستان می شوند شریک هستم. ترجیح می دهم توی این کثافت کاری شرکت نکنم!» دستم می لرزید، من و شما توی خون چند نفر شریک هستیم؟

خیابان دولت، منزل مقتول!

حدود ساعت ۸ شب در خیابان دولت، مهران مهام با سرایدار ساختمان وارد آپارتمان زهره فکور صبور شدند. روی تخت دراز کشیده بود و اگر ۱۵ خشاب خالی قرص را کنارش نمی دیدید تصور می کردید خوابیده است. پیکرش را به سالن خانه کوچک انتقال دادند. اما وقتی اورژانس بالای سر خانم بازیگر رسید گفت به علت تعداد زیاد قرص ها خیلی طول نکشیده که تمام کرده. این آخرین سکانس زندگی بازیگر زن سریالی است که زندگی نام دارد.

مادرش می گفت که آخرین تماس ها را ساعت ۲ گرفته بود. می گفت خیلی تلاش کرده که قانع اش کند که دست به کار عجیب و غریب نزند. می گفت وقتی چند بار تماس اش را پاسخ نداده با دامادش مهران مهام تماس گرفته که زهره در حالت مناسبی نیست و مهام با سرایدار تماس می گیرد که به او سر بزند. سرایدار هم گفته است که در را باز نمی کند.

این هایی که به همین سادگی تعریف می کنیم دمار از روزگار یکسری درآورده، یکسری مادر و همسر و دوست و خلاصه یکسری آدم که دیگر به زندگی سابق برنمی گردند. یکسری آدم که از الان به گناهان خودشان فکر می کنند، هی فکر می کنند که کاش زودتر به او زنگ زده بودند، کاش زودتر به او پیام داده بودند، کاش تماسش را پاسخ می دادند، کاش آن حرف ها را نزده بودند، اما شاید بزرگ ترین مقصران ماجرا هیچ وقت به این فکر نکنند که چقدر توی این قتل ها شریک هستند!

بله، قتل ها! هر آدمی که خودکشی می کند خیلی زندگی ها را از بین می برد و این کلمات هستند که می توانند آدم ها را بکشند. همان طور که می توانند آدم ها را از مرگ حتمی نجات دهند! چقدر به حرف هایی که می زنیم فکر می کنیم؟

کلمات کشنده

به زندان همپشایر انگلستان برویم. به سال ۱۸۱۵. به سلول انفرادی یک زندانی که قرار است فردا به دست جلادی با پیش بند چرمی و نقابی روی سر اعدام شود. کار تمام است. دادگاه رای به اعدام داده و متهم جبری را که در انتظارش نشسته پذیرفته است و دارد طولانی ترین شب عمرش را سپری می کند. فقط یک معجزه می تواند ورق را برگرداند، معجزه ای که هیچ کس نمی داند چه چیزی است.

در این بین صدای پچ پچ سلول بغلی هم شنیدنی است. زندانی سلول کناری که از قضا جرم بزرگی مرتکب نشده و حکم سنگینی ندارد تمام شب توی گوش محکوم به اعدام حرف می زند که تو فردا می میری، چرا اجازه می دهی یک نفر بابت کشتن تو دستمزد و احتمالا پاداش بگیرد؟

صبح، وقتی نگهبان ها بالای سر جنازه محکوم به اعدام رسیدند هیچ کس باورش نمی شد که کلمات یک زندانی اینقدر امید را از لوح یک زندانی دیگر پاک کرده باشد که توی تاریکی روح، خودش را خلاص کند! اما این اتفاق افتاد. کلمات زندانی سلول کناری رگ امید را زدند و با تشویق او همه چیز تمام شد، پیش از این که نوبت به معجزه برسد.

دادگاه انگلستان نتوانست ثابت کند که حرف هایی که از سلول مجاور روی سر مقتول می ریخت او را به کشتن خودش وا داشته است، حتی شهادت زندانبانان هم کافی نبود. اما همه می دانستند که آن زندانی به دست های نامرئی کلمات کشته شده، نه با چوبه دار، نه با هیچ چیز دیگر!

قتل در فضای مجازی

زهره فکور صبور هم قربانی کلمات است، کلماتی که به اسم افشاگری در مورد او در فضای مجازی پخش شد و ما دیدیم، دست زدیم و برای هم فرستادیم، آدم هایی که از سایت های قماربازی کسب درآمد می کردند این بار یک دختر ایرانی را روی میز قمار خودشان گذاشتند. دلمان نسوخت؟

تصور کنید یک نفر به اشتباه یک خبر از کسی منتشر کند که با آبروی شخص بازی شود. دست آن آدم به کجا بند است؟ به چند نفر از آدم هایی که آن ویدئو یا متن را دیده اند دسترسی دارید که خبر را تکذیب کنید؟ اصلا به دادگاه شکایت کنید. کدام دادگاه می تواند آبروی رفته یک آدم را برگرداند؟ کدام قاضی می تواند نقشی که آن خبر راست یا دروغ در پس ذهن آدم ها شکل گرفته را پاک کند؟

یک خبرنگار در حوزه ورزش را به خاطر دارم که بار ها از این دست اخبار کار می کرد و وقتی می گفتیم تحقیق کرده یا نه خیلی راحت می گفت اگر خبر دروغ است تکذیب کند! خیلی ساده است. تکذیب یک خبر باعث می شود مردمی که خبر تکذیب شده را هم ندیده اند بروند و پیگیری کنند و خبر اصلی را پیدا کنند. این یعنی دوبرابر کردن اثر خبر! بعد ما که سواد رسانه ای کمی داریم به سادگی می گوییم حتما چیزی بوده که خبری شده است!

آدمی که خبر هایی از این دست منتشر می کند آیا به خانواده مقتول فکر می کند؟ آیا به آینده یا گذشته او فکر می کند؟ یا فقط لایک و کامنت و بازدید است که اهمیت دارد؟ شاید فکر کنید که در پاراگراف قبلی اشتبا ها از کلمه مقتول استفاده شده است. اما آدمی که در این سطح خبری زندگی می کند بعد از این که آبرویش برود می میرد. در دنیای رسانه ها بردن آبرو با قتل چقدر فرق دارد؟

کلماتی که میشل به کنراد شلیک کرد

کنراد روی، وقتی اولین بار موضوع خودکشی خودش را با دوستش میشل مطرح کرد اصلا به نظر نمی رسید که ماجرا جدی باشد. اما سه هفته بعد میشل ۱۵ ساله مثل یک خانم معلم تعاملی به کمک پسر نوجوانی آمد که راه های خودکشی را بررسی می کند.
یک طوری با هم صحبت می کردند که انگار در مورد یک مدل موی جدید یا استایل لباس صحبت می کنند، اما مساله واقعی بود و کنراد داشت راه های خودکشی را بررسی می کرد و میشل در مورد نحوه این کار با او تبادل نظر می کرد. حتی جست وجو هایی کرده بودند که میزان درصد موفقیت در روش های مختلف را نشان می داد.

کنراد چهار روز بعد پیغام داد مصمم به اجرای برنامه است، عجیب این که میشل با او تندی کرد که تو داری شوخی می کنی و هی برنامه را عقب می اندازی! بعد راه حل های جدید را از شلیک گلوله و حلق آویز کردن و مرگ با منوکسیدکربن در حالی که توی ماشین خوابیده است، پیشنهاد کرد.

روی آخرین مورد تفاهم نظر داشتند، اما میشل پیام عجیبی برای کنراد فرستاد: «بهتره چرت و پرت بار من نکنی و جایی این کار را انجام بدهی که بعدا بیان بگیرنت!» و سوال عجیب دیگری پرسید: «بعد از مردن تو می تونم بگم من دوست دختر تو بودم؟!»
هفته بعد، کنراد روی با یک موتور آب و یک وانت به پارکینگ کی مارت رفت، دوبار با میشل تلفنی حرف زد و تماس ها قطع شد، بعد از ظهر فردا پدر کنراد با همسر سابقش تماس گرفت و این طور گفت: «دور ماشین پسرمون نوار زرد کشیدن!»

زهره بعدی کیست؟

پاپاراتزی یک اصطلاح ایتالیایی است، به عکاسانی گفته می شود که عکس های جنجالی از آدم های سرشناس مثل هنرمندان و ورزشکاران می گیرند و به مجلات مختلف می فروشند!

ما در این پرونده حتی با پاپاراتزی هم طرف نیستیم، اگر نویسنده را به خاطر استفاده از این ضرب المثل به تبعیض جنسیتی متهم نمی کنید این یک «خاله زنک بازی» رسانه ای است. حرف هایی که از دوست و دشمن پخش شده را می گیرند، دسته بندی می کنند و تحویل ما می دهند و به قول یکی از خبرنگاران ورزشی با درصد کمی از واقعیت آن را اسکلت بندی می کنند که حرف های خلاف واقع هم توی آن شاکله قرار بگیرند و واقعی به نظر برسند.

تصور کنید تمامی حرف های گفته شده در مورد این بازیگر هم واقعیت داشته اند، چقدر عمر می کنیم که وقت خودمان را صرف پی بردن به رابطه جنجالی فلان بازیگر و فلان خواننده کنیم؟ دانستن این اخبار چه کمکی به ما می کند؟ آیا برای امنیت روانی خودمان ارزش قائل نیستیم؟ زهره فکور صبور بعدی چه کسی است؟ دوست کدام یکی از ماست؟

قتل بدون حضور در صحنه

شانزدهم ژوئن آخرین جلسه دادگاه میشل کارتر در ارتباط با خودکشی کنراد روی برگزار شد، در تمام دادگاه یک صندلی خالی پیدا نمی شد و همه آمده بودند ببینند این ماجرای عجیب به کجا ختم خواهدشد.

قاضی مونیز، قاضی دادگاه ایالتی میشیگان دستور داد همه سکوت کنند، وقتی پچ پچ ها تمام شد، جمله هایش را این طور شروع کرد: «دادستان ایالتی ثابت نکرد پیام های متنی منجر به مرگ کنراد شده باشد...» این خبر خوبی بود و باعث شد وکیل مدافع انگار که دارد جام قهرمانی اش را تمیز می کند تا بالا ببرد، با افتخار دست خودش را روی شانه های موکل نوجوان خودش میشل کارتر بگذارد. میشل، اما توی گوش وکیل مدافع پچ پچی کرد و صورتش را با دو دست پوشاند و طوری که به وضوح تکان می خورد. به نظر می رسید گریه می کند.

اما قاضی مونیز ادامه داد این درست است که کنراد مستعد خودکشی بود، این درست است که قبلا هم برای خودکشی اقدام کرده بود و ممکن بود بعد از این هم خودکشی کند، اما آن مساله هیچ ربطی به عمل میشل ندارد. میشل می دانسته کنراد در معرض مرگ است و هیچ اقدامی نکرده و با خانواده کنراد یا پلیس تماس نگرفته و حتی از او نخواسته از معرض مرگ دور شود. کوتاهی این خانم توجیه ناپذیر و بی رحمانه است، بعد از متهم خواست که قیام کند.

میشل در حالی که دست وکیل مدافع تا آخرین لحظه پیش از ایستادن روی شانه اش بود چشم دوخته بود به لب های قاضی مونیز و قاضی گفت من شما را گناهکار اعلام می کنم. روز سوم آگوست میشل برای مرگی که در صحنه وقوع آن حضور نداشت، به ۱۵ ماه حبس تعزیری و ۱۵ماه حبس تعلیقی محکوم شد، آن هم به خاطر پیام هایی که در تلفن همراه هر دوی آن ها وجود داشت و قاضی با استناد به این مدارک، او را متهم کرد.

ترول های بی رحم

ما بار ها در طول زندگی با آدم های آشنا و غریبه درگیر شده ایم، حتی گاهی کار به زد و خورد کشیده شده است، بار ها از ذهن مان گذشته که از یک نفر انتقام بگیریم، اما آیا در دنیای واقعی کسی را کشته ایم؟ همیشه آن لحظه آخری که می خواستیم با تمام قوا مشت های گره کرده مان را شلیک کنیم کمی صبر کرده ایم و به عاقبت ماجرا یا به خاطرات گذشته رجوع کرده ایم و منصرف شدیم، چقدر در ارسال یک کامنت این طور رفتار می کنیم؟ آیا باورمان نمی شود یک کامنت یا یک پیامک می تواند از یک مشت محکم بیشتر اثر داشته باشد؟ همان طور که در مثال ها دیدیم، کلمات هم می توانند آدم ها را از پای در بیاورند. به بچه ها فکر کنیم؛ حاصل تربیت نسلی که اینقدر ساده می بیند، باور می کند و تشویق و تایید می کند چیزی غیر از ترول های بی رحم فضای مجازی خواهدبود؟

کدام کلمه؟

چیزی که در مورد داستان میشل کارتر نگفتیم سوالی بود که نماینده دادستان از مادر کنراد پرسید: «آیا پیش از این هم پسر شما برای خودکشی اقدام کرده بود؟!» و در حالی که همه فکر می کردند این سوال به نفع متهم است پاسخ مثبت دریافت کرد و توضیح داد در گذشته کنراد در چنین موقعیتی قرار داشته است، اما با یکی از دوستانش صحبت کرده و دوستش او را متقاعد کرده که خودکشی نکند. بار دوم، اما کسی که پشت خط بود به جای منصرف کردن او، بیشتر برای انجام این عمل او را تشویق می کرد. واقعیت این است که در طول مدت تماس تلفنی دوم، یک بار کنراد از ماشین پیاده شد گفت که سرش گیج رفته و نمی تواند ادامه بدهد، اما میشل در کمال ناباوری به او می گوید سریع به داخل ماشین برگردد!

بله، کلمات همان طور که می توانند یک آدم را از پا در بیاورند و بکشند، می توانند او را از مرگ نجات دهند. موضوع این است ما کدام کلمه را انتخاب می کنیم تا معلوم شود در کدام نقش تاریخی ظاهر می شویم، قاتل یا ناجی؟

نخی که ما به این پول می دهیم

به فرودگاه دبی برگردیم، به اسموکینگ روم کوچک یکی از ترمینال های متعدد فرودگاه بزرگی که یک طوری چهارراه، ولی عصر دنیاست، انگار که تمام فرهنگ ها می آیند و اینجا به هم می رسند.

به این فکر کنم وقتی رای آن دختر لاغراندام و کم سن و سال آمریکایی می تواند چندین هزار سرباز را درگیر جنگ و چندین میلیون نفر را از خانه و کاشانه آواره کند، آیا لایک ها، بازدید ها و کامنت های ما هم می تواند یک آدم را از زندگی ساقط کند؟ آیا این ما نیستیم که به دیگران اعتبار می دهیم و با بازدید، کامنت و لایک های خودمان کار آن ها را تایید می کنیم؟ تصور کنید آدم هایی که دست شان به خون زهره و زهره ها آلوده است، اگر با استقبال ما مواجه نمی شدند، الان چه کار می کردند؟ از این افشاگری های عمدتا بی ریشه خبری بود؟

قدیم ها برای تشخیص پول اصلی و تقلبی آن را در مقابل نور می گرفتیم که ببینیم نخ دارد یا نه، نخ پول آدم های جنجالی از این دست توجهی است که ما به آن می کنیم، یک بار برای همیشه این نخ را از پول آن ها بکشید، بدون شک دنیا جای بهتری خواهدبود.

علت اصلی مرگ زهره فکور مشخص شد