زیباترین اشعار مولوی در مورد فراق و جدایی 

گاهی اوقات برای شخصی دلتنگ می شویم که بیان احساسات برایمان سخت می باشد و می خواهیم آن شخص را از دلتنگی خود نسبت به او با خبر کنیم. وقتی احساس کردید حرف زدن، بیان و ابراز احساسات برایتان سخت است می توانید از اشعار زیبای شاعران استفاده کنید و دلتنگی خود را بیان کنید. اشعار دلتنگی مولانا از جمله اشعار زیبایی می باشد که به شما برای بیان دلتنگی، فراق، جدایی و دوری کمک می کند. در زیر بهترین اشعار مولانا درباره دلتنگی شامل شعر مولانا در مورد فراق، شعر مولانا درباره تنهایی و شعرهای مولانا درباره جدایی آورده شده است..در ادامه مجموعه ای از زیباترین اشعار مولوی با مضمون فراق و جدایی گردآوری کردیم امیدواریم لذت برده باشید.با ما همراه باشید.

زیباترین اشعار مولوی در مورد فراق و جدایی

بشنو این نی چون شکایت می کند

از جدایی ها حکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند

در نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق

تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش

باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم

جفت بدحالان و خوش حالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من

از درون من نجست اسرار من

سر من از ناله ی من دور نیست

لیک چشم و گوش را آن نور نیست

❆❆❆❆❆❆❆❆

بـی همگان بسر شود بـی تـو بسر نمی شود

داغ تـو دارد این دلـم جـای دگـر نمی شـود

دیده عقـل مست تـو چرخه چرخ پست تـو

گوش طرب به دست تو بی تو بسر نمی شود

❆❆❆❆❆❆❆❆

شد ز غمت خانه سودا دلم
در طلبت رفت به هر جا دلم
در طلب زهره رخ ماه رو
می نگرد جانب بالا دلم
فرش غمش گشتم و آخر ز بخت
رفت بر این سقف مصفا دلم

آه که امروز دلم را چه شد
دوش چه گفته است کسی با دلم
از طلب گوهر گویای عشق
موج زند موج چو دریا دلم
روز شد و چادر شب می درد
در پی آن عیش و تماشا دلم
از دل تو در دل من نکته هاست
وه چه ره است از دل تو تا دلم
گر نکنی بر دل من رحمتی
وای دلم وای دلم وا دلم
ای تبریز از هوس شمس دین
چند رود سوی ثریا دلم

❆❆❆❆❆❆❆❆

یکی لحظه از او دوری نباید

کز آن دوری خرابی ها فزاید

تو می گویی که بازآیم چه باشد

تو بازآیی اگر دل در گشاید

بسی این کار را آسان گرفتند

بسی دشوارها آسان نماید

چرا آسان نماید کار دشوار

که تقدیر از کمین عقلت رباید

به هر حالی که باشی پیش او باش

که از نزدیک بودن مهر زاید

اگر تو پاک و ناپاکی بمگریز

که پاکی ها ز نزدیکی فزاید

چنانک تن بساید بر تن یار

به دیدن جان او بر جان بساید

چو پا واپس کشد یک روز از دوست

خطر باشد که عمری دست خاید

جدایی را چرا می آزمایی

کسی مر زهر را چون آزماید

گیاهی باش سبز از آب شوقش

میندیش از خری کو ژاژ خاید

سرک بر آستان نه همچو مسمار

که گردون این چنین سر را نساید

❆❆❆❆❆❆❆❆

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا

یار تویی غار تویی خواجه نهگدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی

سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی

مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی

قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا

حجره خورشید تویی خانه ناهید تویی

روضه امید تویی راه ده ای یار مرا

روز تویی روزه تویی حاصل دریوزه تویی

آب تویی کوزه تویی آب ده این بار مرا

دانه تویی دام تویی باده تویی جام تویی

پخته تویی خام تویی خام بمگذار مرا

این تن اگر کم تندی راه دلم کم زندی

راه شدی تا نبدی این همه گفتار مرا

❆❆❆❆❆❆❆❆

در هوایت بی قرارم روز و شب

سر ز پایت برندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

روز و شب را کی گذارم روز و شب

جان و دل می خواستی از عاشقان

جان و دل را میسپارم روز و شب

تا نیابم آن چه در مغز من است

یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

گاه چنگم، گاه تارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

در بین این قطارم روز و شب

زان شبی که وعده دادی روز وصل

روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

ز ابر دیده اشک بارم روز و شب

❆❆❆❆❆❆❆❆

یک نفس بی یار نتوانم نشست

بی رخ دلدار نتوانم نشست

از سر می، می نخواهم خواستن

یک زمان هشیار نتوانم نشست

نور چشمم اوست من بی نور چشم

روی با دیوار نتوانم نشست

دیده را خواهم به نورش بر فروخت

یک نفس بی یار نتوانم نشست

من که از اطوار بیرون جسته ام

با چنین اطوار نتوانم نشست

من که دائم بلبل جانم بوده ام

بی گل و گلزار نتوانم نشست

کار من پیوسته چون بیکار هست

بیش از این بیکار نتوانم نشست

هر نفس خواهی تجلای دگر

زان که بی انوار نتوانم نشست

زان که یک دم در جهان جسم و جان

بی غم آن یار نتوانم نشست

شمس را هر لحظه می گوید بلند

بی اولی الابصار نتوانم نشست

من هوای یار دارم بیش از این

در غم اغیار نتوانم نشست

❆❆❆❆❆❆❆❆

ای یار قلندر دل دلتنگ چرایی تو

از جغد چه اندیشی چون جان همایی تو

بخرام چنین نازان در حلقه جانبازان

ای رفته برون از جا آخر به کجایی تو

داده ست ز کان تو لعل تو نشانی ها

آن گوهر جانی را آخر ننمایی تو

بس خوب و لطیفی تو بس چیست و ظریفی تو

بس ماه لقایی تو آخر چه بلایی تو

ای از فر و زیبایی وز خوبی و رعنایی

جان حلقه به گوش تو در حلقه نیایی تو

ای بنده قمر پیشت جان بسته کمر پیشت

از بهر گشاد ما در بند قبایی تو

از دل چو ببردی غم دل گشت چو جام جم

وین جام شود تابان ای جان چو برآیی تو

هر روز برآیی تو با زیب و فر آیی تو

در مجلس سرمستان با شور و شر آیی تو

شمس الحق تبریزی ای مایه بینایی

نادیده مکن ما را چون دیده مایی تو

❆❆❆❆❆❆❆❆

درد مــا را در جهــان درمــان مبادا بی شمـا

مــرگ بادا بــی شمــا و جـان مبادا بی شمـا

سینه های عـــاشقان جز از شما روشن مبــاد

گلبن جــان های ما خنــدان مبــادا بی شمـا

بشنـــو از ایمــان که مـی گـوید به آواز بلنـد

با دو زلـف کافــرت کایمــان مبادا بـی شمــا

عقــل سلطــان نهـان و آسمـان چون چتر او

تاج و تخت و چتر این سلطان مبادا بی شمـا

عشـــق را دیـدم میـان عــاشقان ساقی شده

جــان مــا را دیــدن ایشــان مبادا بی شمـا

جـان های مـرده را ای چون دم عیسی شمــا

ملک مصــر و یــوسف کنعان مبادا بی شمــا

چون به نقد عشق شمس الدین تبریزی خوشم

رخ چو زر کــردم بگفتم کــان مبــادا بی شمـا

❆❆❆❆❆❆❆❆

جانا به غریبستان چندین به چه می مانی
بازآ تو از این غربت تا چند پریشانی
صد نامه فرستادم صد راه نشان دادم
یا راه نمی دانی یا نامه نمی خوانی
گر نامه نمی خوانی خود نامه تو را خواند
ور راه نمی دانی در پنجه ره دانی
بازآ که در آن محبس قدر تو نداند کس
با سنگ دلان منشین چون گوهر این کانی
ای از دل و جان رسته دست از دل و جان شسته
از دام جهان جسته بازآ که ز بازانی
هم آبی و هم جویی هم آب همی جویی
هم شیر و هم آهویی هم بهتر از ایشانی
چند است ز تو تا جان تو طرفه تری یا جان
آمیخته ای با جان یا پرتو جانانی
نور قمری در شب قند و شکری در لب
یا رب چه کسی یا رب اعجوبه ربانی
هر دم ز تو زیب و فر از ما دل و جان و سر
بازار چنین خوشتر خوش بدهی و بستانی
از عشق تو جان بردن وز ما چو شکر مردن
زهر از کف تو خوردن سرچشمه حیوانی

❆❆❆❆❆❆❆❆

دلبـر و یـار من تویی رونق کار من تویی

باغ و بهـار مـن تویی بهـر تو بود بود من

خواب شبم ربوده ای مونس من تو بوده ای

درد توام نموده ای غیـر تو نیست سود من

جـان من و جهان من زهــره آسمـان من

آتش تو نشان من در دل همچو عـود من

جسم نبود و جان بدم با تو بر آسمان بدم

هیچ نبود در میان گفت من و شنـود من

❆❆❆❆❆❆❆❆

دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت

آمدم، نعـره مـزن، جـامه مـدر هیچ مگو

گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم

گفت آن چیز دگـر نیست دگر هیچ مگو