به گزارش سرویس چندرسانهای پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز ، حامد عسگری، شاعر و ترانهسرای، متولد 1361 در سیرجان است. او از نوجوانی به شعر و ادبیات علاقهمند شد و با خواندن آثار شاعران کلاسیک و معاصر ایران، مسیر حرفهای خود را شکل داد. عسگری در سالهای نخست فعالیتش بیشتر در قالب غزل مینوشت و بهتدریج بهعنوان یکی از چهرههای خوشذوق و احساسی در میان شاعران جوان شناخته شد.
با انتشار مجموعه شعرهایی چون «خانوم» و «حالتا خوبه؟» نام او بیشتر بر سر زبانها افتاد. سبک عسگری آمیزهای از زبان ساده، تصویرسازی لطیف و عاطفهگرایی پررنگ است؛ ویژگیای که باعث شد اشعارش طیف وسیعی از مخاطبان را به خود جذب کند. او غالباً از عشق، دلتنگی، زندگی روزمره و دغدغههای انسانی مینویسد و به همین دلیل فضای آثارش برای خوانندگان جوان بسیار ملموس است.
عسگری علاوه بر فعالیت در حوزه شعر، در ترانهسرایی نیز حضور پررنگی داشته و با خوانندگان مختلف همکاری کرده است. ترانههای او معمولاً ادامه همان جهان احساسی شعرهایشاند؛ صمیمی، روان و عاطفی. او همچنان بهعنوان یکی از چهرههای فعال شعر معاصر ایران شناخته میشود و در جشنوارهها، شبهای شعر و محافل ادبی حضور دارد و به تولید آثار تازه ادامه میدهد.
با گلی که بوسههای آبدار از من گرفت
روزگاری داشتم که روزگار از من گرفت
من که اینطوری نبودم ، ساقههایم برگ داشت
میهمانی لانه کرد و برگ و بار از من گرفت
گفت: من زخمیست بالم ، تُ پناهم باش! بعد ؛
تا قراری یافت یاغی شد، قرار از من گرفت
من که میدانم زغال چای چوپان میشوم
او چرا نبض دل امیدوار از من گرفت
با خدا میگویم آنچه بر سرم آورد عشق
جان نصف و نیمهای بود و ، دوبار از من گرفت
هر دو تنهاییم از تنهایی خود دلخوشیم
بی کسی مسریست ،
پس پروردگار از من گرفت
