به گزارش سرویس دانستنی های جنسی و زناشویی پایگاه خبری ساعدنیوز، ارگاسم یا اوج لذت جنسی، بخش مهمی از تجربه جنسی برای بسیاری از افراد است. با این حال، درصد قابل توجهی از زنان به طور مداوم یا همیشگی در رسیدن به ارگاسم با چالش روبرو هستند. این مسئله که در علم پزشکی با نام "آنورگاسمی" (Anorgasmia) شناخته میشود، یک مشکل رایج اما اغلب ناگفته است که میتواند بر اعتماد به نفس، صمیمیت در رابطه و کیفیت کلی زندگی فرد تأثیر بگذارد. برخلاف تصورات رایج، نرسیدن به ارگاسم به معنای عدم لذت بردن از رابطه جنسی نیست، اما میتواند منبعی برای نگرانی و استرس باشد.
خوشبختانه، آنورگاسمی در اکثر موارد قابل درمان است. اولین قدم برای مدیریت و حل این مشکل، شناخت دلایل پیچیده و چندوجهی آن است. این دلایل میتوانند ریشه در عوامل جسمی، هورمونی، روانی، تجربیات گذشته و دینامیک رابطه فعلی فرد داشته باشند. در این مقاله جامع، ما به بررسی عمیق این عوامل پرداخته و راهکارهای موثری را برای عبور از این چالش و دستیابی به یک زندگی جنسی رضایتبخشتر ارائه خواهیم داد.
آنورگاسمی به معنای ناتوانی مداوم یا مکرر در رسیدن به ارگاسم، علیرغم وجود تحریک جنسی کافی است. این تعریف زمانی مصداق پیدا میکند که این مسئله باعث ایجاد استرس و ناراحتی شخصی برای فرد شود. مهم است که بدانیم تجربه ارگاسم در زنان بسیار متفاوت است و هیچ استاندارد "نرمالی" برای آن وجود ندارد. برخی زنان به راحتی و با انواع مختلف تحریک به ارگاسم میرسند، در حالی که برخی دیگر نیازمند تحریک بسیار خاص، به ویژه تحریک مستقیم کلیتوریس، هستند.
پزشکان و متخصصان سلامت جنسی، آنورگاسمی را به چند دسته اصلی تقسیم میکنند تا بتوانند رویکرد درمانی دقیقتری را اتخاذ کنند. آنورگاسمی اولیه به حالتی گفته میشود که زن هرگز در زندگی خود ارگاسم را تجربه نکرده است. آنورگاسمی ثانویه زمانی است که فرد قبلاً توانایی رسیدن به ارگاسم را داشته اما اکنون با این مشکل مواجه است. علاوه بر این، آنورگاسمی موقعیتی (فرد فقط در شرایط خاص یا با شریک خاصی ارضا نمیشود) و آنورگاسمی عمومی (فرد در هیچ شرایطی به ارگاسم نمیرسد) نیز وجود دارند که هر کدام نیازمند بررسی جداگانه هستند.
سلامت جسمانی نقش بسیار مهمی در عملکرد جنسی دارد. طیف وسیعی از بیماریها و شرایط پزشکی میتوانند به صورت مستقیم یا غیرمستقیم بر توانایی بدن برای پاسخگویی جنسی و رسیدن به ارگاسم تأثیر بگذارند. برای مثال، بیماریهای مزمن مانند دیابت، بیماریهای قلبی، و اختلالات عصبی (مانند اماس) میتوانند به اعصاب و عروق خونی ناحیه لگن آسیب رسانده و حساسیت و جریان خون را کاهش دهند. همچنین، جراحیهای زنان مانند هیسترکتومی (برداشتن رحم) یا جراحیهای مربوط به سرطان، گاهی اوقات به ساختارهای عصبی کلیدی آسیب میزنند.
علاوه بر بیماریها، مصرف برخی داروها یکی از شایعترین دلایل فیزیکی آنورگاسمی است. داروهای ضدافسردگی، به ویژه گروه SSRIs، به طور گستردهای با تأخیر یا عدم وقوع ارگاسم مرتبط هستند. داروهای کنترل فشار خون، آنتیهیستامینها و برخی داروهای هورمونی نیز میتوانند عوارض جانبی مشابهی داشته باشند. تغییرات هورمونی طبیعی در طول زندگی یک زن، مانند دوران یائسگی و کاهش سطح استروژن، نیز با خشک کردن واژن و کاهش حساسیت، میتواند رسیدن به ارگاسم را دشوارتر کند. سبک زندگی، از جمله مصرف بیش از حد الکل و سیگار، نیز بر عملکرد جنسی تأثیر منفی دارد.
ذهن قدرتمندترین اندام جنسی است. عوامل روانی و احساسی اغلب نقش پررنگتری نسبت به عوامل فیزیکی در بروز آنورگاسمی دارند. استرس مزمن، اضطراب و افسردگی میتوانند تمرکز فرد بر لذت جنسی را مختل کرده و پاسخهای فیزیولوژیک بدن را سرکوب کنند. نگرانی در مورد عملکرد جنسی (Anxiety Performance)، ترس از ارضا نشدن و فشار برای رسیدن به ارگاسم، خود به یک چرخه معیوب تبدیل میشود که فرد را از هدف دورتر میکند. تصویر بدنی منفی و عدم اعتماد به نفس نیز باعث میشود زن نتواند در حضور شریک جنسی خود به طور کامل رها و آسوده باشد.
باورهای فرهنگی، مذهبی یا تربیتی که رابطه جنسی را تابو، گناهآلود یا شرمآور میدانند، میتوانند احساس گناه و خجالت عمیقی را در فرد نهادینه کنند که مانع از رهاسازی و تجربه لذت کامل میشود. علاوه بر این، تجربیات تلخ گذشته، به ویژه سابقه سوءاستفاده جنسی یا عاطفی، میتواند زخمهای روانی عمیقی بر جای بگذارد که اعتماد و توانایی برقراری صمیمیت جنسی را از بین میبرد. این عوامل روانی مانند یک ترمز نامرئی عمل کرده و اجازه نمیدهند که بدن به تحریکات جنسی پاسخ طبیعی خود را بدهد.
کیفیت رابطه عاطفی و دینامیک بین زوجین تأثیر مستقیمی بر رضایت جنسی زن دارد. عدم وجود صمیمیت عاطفی، تعارضات حل نشده، دعواهای مکرر و احساس فاصله از شریک زندگی، همگی میتوانند موانع جدی برای رسیدن به ارگاسم باشند. برای بسیاری از زنان، احساس امنیت، عشق و ارتباط عمیق عاطفی، پیشنیاز اصلی برای پاسخگویی جنسی و رها شدن در رابطه است. اگر این ارتباط وجود نداشته باشد، بدن نیز ممکن است برای تجربه اوج لذت مقاومت کند.
از سوی دیگر، دانش و تکنیک شریک جنسی نیز بسیار مهم است. بسیاری از زوجین از اهمیت حیاتی تحریک کلیتوریس برای ارگاسم زنان آگاه نیستند و رابطه جنسی را صرفاً به دخول محدود میکنند. در حالی که درصد کمی از زنان تنها با دخول به ارگاسم میرسند، اکثریت قریب به اتفاق نیازمند تحریک مستقیم و مداوم کلیتوریس هستند. عدم اختصاص زمان کافی به پیشنوازی، نداشتن ارتباط کلامی در مورد نیازها و خواستهها، و رویکرد شتابزده و "وظیفهمحور" به رابطه جنسی، از جمله اشتباهات رایجی است که مانع ارضای زن میشود.
ارضا نشدن یا آنورگاسمی در زنان یک مسئله پیچیده با دلایل متعدد و درهمتنیده است و به هیچ وجه نشانه "نقص" یا "سردی" یک زن نیست. همانطور که بررسی شد، این چالش میتواند از عوامل جسمی و پزشکی مانند بیماریها و داروها، عوامل روانی عمیق مانند استرس، اضطراب و تجربیات گذشته، و همچنین کیفیت رابطه عاطفی و جنسی با شریک زندگی نشأت بگیرد.
خبر خوب این است که آنورگاسمی در اغلب موارد قابل مدیریت و درمان است. اولین و مهمترین قدم، شکستن سکوت و صحبت کردن در مورد این مسئله، چه با شریک زندگی و چه با یک متخصص (پزشک، روانشناس یا سکستراپیست) است. شناخت بدن، آموزش در مورد آناتومی جنسی زنان، ارتباط صادقانه با شریک جنسی و در صورت لزوم، دریافت کمک حرفهای، کلیدهای اصلی برای باز کردن قفل لذت و دستیابی به یک زندگی جنسی سالم و رضایتبخش هستند. به یاد داشته باشید که هر فردی شایسته تجربه صمیمیت و لذت است و برداشتن گامهایی برای بهبود این بخش از زندگی، یک سرمایهگذاری ارزشمند برای سلامت کلی شماست.
برای مشاهدهی مطالب بیشتر حوزهی دانستنی های جنسی و زناشویی اینجا کلیک کنید
