به گزارش سرویس جامع ساعدنیوز، اگر از نسل متولدین دههی 60 باشید، احتمالاً عصرها و روزهای تعطیل در خانه پای تنها کانالهای تلویزیون مینشستید و غرق تماشای دنیای رنگارنگ انیمیشنها میشدید. در آن دوران که خبری از شبکههای ماهوارهای، اینترنت و پلتفرمهای تماشای آنلاین نبود، تلویزیون ملی تنها پنجرهی ما به دنیای کارتونها بود. همین محدودیتها باعث شده بود تا هر انیمیشنی که روی آنتن میرفت، به یک رویداد بزرگ تبدیل شده و به بخش جداییناپذیری از خاطرات جمعی ما تبدیل شود. تیتراژ هر کدام از این کارتونها، کلیدی برای سفر به گذشته و یادآوری سادگی و شیرینی آن روزها است.
اساساً در تاریخ تلویزیون ایران، کلمهی کارتون با تام و جری شناخته میشود. تا سالها منظور بچهها از «تماشای تلویزیون» در واقع نشستن پای درگیریهای این موش و گربه بود. تام و جری که ساخت آمریکا بودند و تولیدشان از سال 1940 آغاز شد، باوجود سادگی داستانهایشان (تعقیبوگریز بیپایان یک گربهی دستوپاچلفتی و یک موش باهوش)، هنوز هم محبوبیت خود را حفظ کردهاند. بچههای دههی 60 با شیطنتهای بیپایان و خرابکاریهای این دو، ساعتها میخندیدند.
شخصیت «پاپای» نهتنها در ایران، بلکه در سطح جهان هم یکی از ماندگارترینها است. این ملوان بداخلاق و خسته که برای دفاع از معشوقهاش آلیو در برابر رقیب قویهیکلش بلوتو، تنها با خوردن یک قوطی اسفناج به قدرتی مافوق تصور میرسید، نمادی برای قدرتگرفتن از اسفناج شد! این کارتون در سال 1933 در آمریکا ساخته شد و جزو آثار بسیار قدیمی و پرخاطرهی ما به شمار میرود. امروز حدود 4 دهه بعد از آغاز پخش این انیمیشن در تلویزیون ایران، هنوز کسی به این پرسش پاسخ نداده که ملوان، واقعاً اسفناج میخورد؟
هاچ احتمالاً یکی از غمگینترین کارتونهای نوستالژی است که کودکان دههی 60 تماشا میکردند. تم اصلی این انیمیشن ژاپنی (محصول 1970)، جستوجوی هاچ، فرزند یک ملکهی زنبورهای عسل، برای پیداکردن مادرش پس از حملهی زنبورهای بی عسل به کندو بود. مصیبتها و بدشانسیهای متوالی هاچ در راه رسیدن به هدفش، اشک بسیاری از کودکان آن نسل را درمیآورد و او را به یکی از مظلومترین شخصیتهای کارتونی تبدیل کرده بود.
شخصیتی بیشفعال، با موهای قرمز و خندههای عجیبوغریب که با نام اصلی وودی وودپکر شناخته میشد. بچههایی که میتوانستند اسم این کارتون و شخصیت اصلی آن را کامل و دقیق، بدون تپق فریاد بزنند، از جاه و منزلت بالایی در مدارس آن سالها برخوردار بودند.
این دارکوب در دهههای مختلف از تلویزیون ایران پخش شد و بسیاری از کودکان دههی 60، برای اولینبار پرندهای به نام دارکوب را از طریق همین کارتون شناختند. شیطنتهای مداوم او در برابر شخصیتهای دیگر، لحظات مفرحی را رقم میزد.
این مجموعه که از تولیدات آمریکایی بود، ماجراهای معاون کلانتر را در کنار حیوانات دیگر روایت میکرد. با اینکه جزئیات شخصیتهای این انیمیشن به اندازهی آثار دیگر در خاطرات نمانده، اما معاون کلانتر یکی از آن عناوین قدیمی بود که به طور مرتب از تلویزیون پخش میشد و در لیست نوستالژیهای دههی 60، جایگاه ویژهای دارد.
این انیمیشن، تمام موفقیت خود در ایران را مدیون دوبلهی افسانهای آن سالها است. هنوز هم اگر در جمعی که چند نفر بالای 30 سال حضور داشته باشند، دربارهی این انیمیشن صحبت کنید، قطعاً چندنفری ادای شخصیتهای سریال را تقلید میکنند؛ اداهایی که در نسخهی اصلی وجود ندارد.
پلنگ صورتی برای خیلیها فقط یک کارتون نیست، یک تکهی شیرین از کودکی است. کاراکتری بامزه، بازیگوش و در عین حال مرموز که بدون حتی یک کلمه حرف زدن، با حرکات و شیطنتهایش جهانی را میخنداند. موسیقی جاز بهیادماندنی هنری مانچینی کافی بود تا با اولین نتش همه بفهمند پلنگ صورتی وارد صحنه شده. جذابیت این کارتون در سادگیاش بود؛ قصههای کوتاه، موقعیتهای خندهدار و رقابت همیشگی او با بازرس
کدام یک از این کارتونها برای شما خاطرهانگیزتر است؟ آیا انیمیشن دیگری از آن دوران در ذهن دارید که جایش در این لیست خالی باشد؟
